Λάβαμε από την ΟΑΚΚΕ (Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ) το παρακάτω κείμενο το οποίο και δημοσιεύουμε.
Το λένε όλοι οι εργαζόμενοι και γράφεται σχεδόν σε όλα τα άρθρα αυτού του μπλογκ: Ναι η ΕΑΒ έχει ανάγκη για άμεσες προσλήψεις τεχνικού προσωπικού. Θέλουμε νέο προσωπικό πρώτο γιατι φεύγει το παλιό προσωπικό και δεύτερο γιατί υπάρχει ανεκτέλεστο έργο δηλαδή υπάρχει μεγάλη ζήτηση σε έργο ΕΑΒ από την διεθνή και εσωτερική αγορά.
Αυτή η ζήτηση μπορεί να μετατρέψει την εταιρεία αυτή που είναι ήδη τεχνολογικός προμαχώνας της χώρας μας, σε πνεύμονα ανάπτυξης και συναλλάγματος για την έξοδό της από τη χρεωκοπία. Το αίτημα λοιπόν για πρόσληψη νέου προσωπικού ήταν και είναι καίριο και πριν δίχως το μνημόνιο και τώρα μετά από αυτό.
Όμως αν αυτό το σωστό αίτημα σκεπάσει σήμερα κάθε άλλο - και φαίνεται ότι εκεί προσανατολίζονται τελευταία οι βασικές πολιτικές και συνδικαλιστικές παρατάξεις στο σωματείο- τότε θα γίνει κινητήρια δύναμη για την παραπέρα αποτελμάτωση, το ξεπούλημα σε ακατάλληλα χέρια και ίσως την καταστροφή της ΕΑΒ.
Εννοούμε το εξής: Ακόμα και αν ικανοποιηθεί από την κυβέρνηση και από την Τρόικα το αίτημα της πρόσληψης νέου προσωπικού –πράγμα που πολιτικά θέλει πολύ δουλειά αφού τόσο πολύ έχουν εκτεθεί οι υπόλοιπες ΔΕΚΟ στον ελληνικό λαό και διεθνώς- αυτό δεν θα σώσει από μόνο του την ΕΑΒ. Γιατί η βαθιά αρρώστεια της, αυτή που φέρνει σε τελική ανάλυση την υπερχρέωσή, την χρεωκοπία και το αντιπαραγωγικό ξεπούλημά της θα συνεχίσει να δουλεύει από κάτω. Αυτή αρρώστια, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι η τεράστια σπατάλη του υλικού και κύρια του ανθρώπινου παραγωγικού της κεφάλαιου. Τέτοια σπατάλη είναι η ανοργανωσιά, η έλλειψη διαφανούς οργανογράμματος και διαφανούς αξιολόγησης, η αποφυγή της κυρίως τεχνικής-παραγωγικής δουλειάς με την διαρκή μεταφορά τεχνικού προσωπικού προς τα γραφεία ή στείρες πανάκριβες διευθυντικές θέσεις, οι αδούλευτοι ή μισοαδούλευτοι (πολλές φορές πολύ ψηλοί) μισθοί και υπερωρίες κάθε είδους, η έλλειψη διαρκούς εκπαίδευσης και ενός συστήματος ανταλλαγής εμπειριών κλπ.
Αν οι παραπάνω εσωτερικές αιτίες της αποσύνθεσης συνεχίσουν να κατατρώνε την ΕΑΒ το καινούργιο προσωπικό που θα μπει σε αυτήν, όσο και να διευκολύνει την εταιρεία να αναλάβει δουλειές που διώχνει τώρα ή να μην χάσει δουλιές που έχει ήδη αναλάβει, δεν θα μειώσει το λειτουργικό της έλλειμμα, μάλιστα μπορεί να το αυξήσει. Αυτό θα συμβεί αν για παράδειγμα το νέο προσωπικό μετατραπεί σε άλλοθι του κομματικού και συνδικαλιστικού ρουσφετολογικού συστήματος για να διευκολύνει ένα κομμάτι από το παλιό προσωπικό να δραπετεύσει προς τα γραφεία ή προς τη χρόνια δημοσιουπαλληλική λούφα. Σε μια τέτοια περίπτωση τα όποια παραγωγικά οφέλη από τις νέες προσλήψεις μπορούν όχι μόνο να εξουδετερωθούν αλλά και να μετατραπούν σε ζημιές. Μια τέτοια κατάσταση μπορεί να οξύνει παραπέρα τις ήδη έντονες αντιθέσεις μέσα στο σωματείο ανάμεσα στους νεώτερους και όλο και πιο «καταραμένους» εργαζόμενους της παραγωγής και τους πιο προνομιούχους παλιούς, πράγμα που θα έχει άσχημες συνέπειες για την συνδικαλιστική ενότητα σε συνθήκες βαθιάς παραγωγικής κρίσης και της συνακόλουθης εργοδοτικής επίθεσης στους εργαζόμενους με την απειλή της αυξανόμενης ανεργίας.
Για τους παραπάνω λόγους είναι απαραίτητο σήμερα να συνδυάσουμε την πάλη προς τα έξω με την πάλη προς τα μέσα. Λέγοντας πάλη προς τα έξω εννοούμε την πάλη κυρίως με την κυβέρνηση-εργοδότη που χρησιμοποιεί την υπαρκτή παραγωγική αποσύνθεση και χρεωκοπία των ΔΕΚΟ για τον παραγωγικό ακρωτηριασμό τους και για να επιτεθεί μισθολογικά σε όλους τους εργαζόμενους τους. Τμήμα της πάλης προς τα έξω είναι η πάλη για νέες προσλήψεις.
Λέγοντας πάλη προς τα μέσα εννοούμε ταξική πάλη ενάντια στο αστικό νέου τύπου διακομματικό, διοικητικό και συνδικαλιστικό σύστημα παραγωγικής αποσύνθεσης που έχει ριζώσει στην ΕΑΒ όπως και σε κάθε ΔΕΚΟ αν και όχι σε όλες στον ίδιο βαθμό. Πιστεύουμε ότι αυτή η εσωτερική πάλη, είναι η πιο καίρια από τις δύο γιατί αυτή αποτελεί προυπόθεση για να είναι νικηφόρα και αποδοτική η οποιαδήποτε εξωτερική πάλη και η οποιαδήποτε παραγωγική και μισθολογική κατάκτηση απορρέει από αυτήν.
Την αντίθετη ακριβώς θέση εκφράζουν τα κόμματα και οι κομματικές φράξιες της γραφειοκρατικής κραιπάλης, λούφας και διαφθοράς που επικεφαλής τους είναι τα κόμματα της αυτοαποκαλούμενης αριστεράς. Αυτά τα κόμματα δίνουν και στην ΕΑΒ την έμφαση στην πρόσληψη προσωπικού όχι για την ανάπτυξη της – σε άλλες ΔΕΚΟ δίνουν έμφαση στη διατήρηση του πλεονάζοντος προσωπικού τους – αλλά όπως κάνουν σε όλο το δημόσιο, δηλαδή και εκεί που δεν χρειάζεται καθόλου περισσότερο προσωπικό αλλά αποδοτική δραστηριοποίηση του υπάρχοντος. Ένας από τους στόχους τους είναι να οδηγήσουν τους εργαζόμενους του δημόσιου και των ΔΕΚΟ σε μια διέξοδη σύγκρουση βασικά με τους πιστωτές και την ΕΕ και όχι με τις εσωτερικές πηγές της κακοδαιμονίας και της χρεωκοπίας της κάθε ΔΕΚΟ και στο βάθος όλης της χώρας. Αυτές βρίσκονται στην κύρια πλευρά τους στον κρατικογραφειοκρατικό παρασιτισμό και στην αντίστοιχη διαρπαγή, στο σαμποτάζ και στην αποδιοργάνωση της ευρύτερης παραγωγικής διαδικασίας.
Αυτά τα κόμματα αντιστρέφουν την πραγματικότητα καταγγέλλοντας σαν τον βασικό υπεύθυνο της χρεωκοπίας των επιχειρήσεων και της πείνας του λαού τους πιστωτές της χρεωκοπημενης χώρας μας και όχι εκείνους που οδήγησαν τη χώρα στην χρεωκοπία οπότε και στους πιστωτές. Την χώρα την οδήγησαν στη χρεωκοπία εκείνοι που συστηματικά συνέτριβαν τη βιομηχανία της, την σύγχρονη γεωργία και την έρευνα της τα τελευταία 30 χρόνια στο όνομα της «πάλης του λαού ενάντια στο κεφάλαιο», δηλαδή που ταύτιζαν τις παραγωγικές δυνάμεις με την καπιταλιστική τους χρήση και τις κατέστρεφαν. Είναι η ίδια αυτή ψευτοαριστερά που έδωσε πολιτική κάλυψη, έμπνευση και βοήθεια στις χειρότερες αντιαναπτυξιακές κρατικογραφειοκρατικές τάσεις μέσα στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για να παρασιτικοποιήσουν και να διαφθείρουν την κρατική υπαλληλία και είναι οι ίδιοι που ανέχτηκαν και αθώωσαν την κρατικοδίιατη αρπακτική ντόπια και ξένη ολιγαρχία (των Κόκκαλη, Μπόμπολα, Βγενόπουλου, Μυτιληναίου, ΚΟΣΚΟ, Γκαζπρομ στο όνομα του ότι «όλα τα κεφάλαια είναι το ίδιο αμαρτωλά») όταν συγκέντρωναν στα χέρια τους τους παραγωγικούς τομείς κλειδιά. Σε όλο αυτό το δήθεν αντικαπιταλιστικό (στην πραγματικότητα κρατικοπαρασιτικό και στο βάθος ληστρικό) μπλοκ χρωστάμε το πελώριο έλλειμμα του εμπορικού ισοζύγιου της χώρας μας που αντιμετωπίστηκε με τον υπέρογκο εξωτερικό δανεισμό πράγμα που τελικά πάνω στη διεθνή οικονομική κρίση οδήγησε αυτή τη χώρα στην καταστροφή.
Αυτός που αγαπάει σήμερα την χώρα γενικά και την μεγάλη κρατική βιομηχανία ειδικότερα και θέλει να βγάλει το λαό από τον εφιάλτη της ανεργίας πρέπει να ξέρει ότι ο μεγάλος υπεύθυνος της καταστροφής αυτής της χώρας είναι κύρια εντός των τειχών. Χωρίς εσωτερική ταξική πάλη παντού, και στην ΕΑΒ, δεν υπάρχει καμιά σωτηρία. Η πρόσληψη νέου προσωπικού και η αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων μέσα στο εργοστάσιο πρέπει να συνδυαστούν και να ενοποιηθούν. Χωρίς νέο προσωπικό η ΕΑΒ θα χάσει ποσοτικά, δηλαδή σε όγκο και σε κύρος στην αγορά, χωρίς μια βαθιά ρήξη με τις υπάρχουσες παραγωγικές σχέσεις θα σαπίσει από κάθε άποψη και θα πεθάνει.
