Στις 26 Ιανουαρίου έγινε στάση εργασίας και πορεία στο υπουργείο Οικονομικών που συνοδεύτηκε με την παράδοση ενός ψηφίσματος. Είναι γεγονός ότι οι κινητοποιήσεις αυτές έφεραν σαν αποτέλεσμα την υπόσχεση του Παπακωνσταντίνου ότι θα φέρει το θέμα των προσλήψεων στην διυπουργική επιτροπή. Επίσης ο υφυπουργός Μπεγλίτης επισκέφτηκε την ΕΑΒ αυτές τις μέρες για να δει την κατάστασή της από κοντά. Αυτή η επίσκεψη δεν πήγε καλά και εφταιγε γι αυτό 1ονη ΠΑΣΚΕ που δεν άφησε πραξικοπηματικά τον πρόεδρο να διαβάσει ένα κείμενο λίγο πολύ αποδεκτό από όλες τις παρατάξεις και μάλιστα σε μια στιγμή που οι εργαζόμενοι είναι δίκαια εξοργισμένοι με τις νέες περικοπές μισθών. Επίσης δεν ήταν καθόλου πειστική η αναφορά του υφυπουργού στον εργατοπατερισμό αφού ο εργατοπατερισμός ήταν μέσα εκεί και μάλιστα στην πιο διαπρεπή θέση στο δικό του κόμμα. Ήταν μέσα εκεί οι πελάτες των κατα καιρούς κυβερνητικών εργατοπατέρων, δηλαδή όσοι πήραν προαγωγές από την ΠΑΣΟΚΟΝΔ, και οι προστατευμένοι από αυτούς αρχιτεμπέληδες. Άλλωστε και η ΔΑΚΕ δε γνωρίζει τα τηλέφωνα από τον κάθε βουλευτή, υπουργό, νομάρχη, ή του κάθε κερατά, για να βοηθήσει τα «καλά» παιδιά της ΝΔ και δεν τα καταγγέλλει ανοιχτά; Αλλά 2ον έφταιγε ιδιαίτερα μια ομάδα που ξεκίνησε επίθεση γιούχας στον υφυπουργό βάζοντας την κυβέρνηση σαν τον απόλυτο εχθρό με τον οποίο δεν πρέπει να γίνει οποιαδήποτε συζήτηση την ώρα που αυτή είναι ο βασικός διαχειριστής του κράτους- εργοδότη μας. Αυτό, που κάτω από άλλες περιστάσεις θα ήταν ένα συνδικαλιστικό λάθος, τώρα πάνω στην κρατική χρεωκοπία, τη ζημιά και το βαρύ κλίμα που υπάρχει στην υπόλοιπη κοινωνία ενάντια στους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ είναι αδιέξοδο διασπαστικό.
Στον χρόνο που προηγήθηκε αυτών των γεγονότων κυριάρχησε λαθεμένα κατά την γνώμη μας το γνωστό θέμα που ήταν οι προσλήψεις. Αν το θέμα αυτό τεθεί με λάθος τρόπο, αν ισχυριστούμε δηλαδή ότι οι προσλήψεις από μόνες τους μπορούν να σώσουν την εταιρία, τότε θα κρυφτεί το πραγματικό πρόβλημα Αυτό είναι το λειτουργικό και οικονομικό έλλειμμα της εταιρίας σε συνδυασμό με την για χρόνια άρνηση όλων (εμάς μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το τι κάνει το σωματείο) να συζητήσουν σοβαρά για τα αίτια που το δημιουργούν. Αυτό αποτελεί αν μη τι άλλο ένα ισχυρό άλλοθι για τον μέτοχο για να μην προχωρήσει σε προσλήψεις. Γιατί αν αντιμετωπιστεί αυτό το έλλειμμα τότε θα μπορούμε στις κατάλληλες συνθήκες να ζητήσουμε αυξήσεις, γιατί οι μισθοί που παίρνουμε δεν είναι μισθοί για υπερειδικευμένους ανθρώπους. Γιατί είναι επίσης δύσκολο να εξηγηθεί το φαινόμενο να έχει η εταιρεία εξασφαλισμένη δουλειά και οι μισθοί να είναι σχετικά τόσο χαμηλοί.
Εμείς δεν συμφωνούμε με την εύκολη κριτική που γίνεται στο σωματείο με φωνές μέσα από το πλήθος. Επίσης δεν συμφωνούμε με απαντήσεις του τύπου «για όλα φταίει ο καπιταλισμός ή το μνημόνιο», δεν τις αποδεχόμαστε.
Ο καπιταλισμός γενικά φταίει για το σπάσιμο του μεροκάματου και την εντατικοποίηση της δουλειάς σε παγκόσμια κλίμακα. Φταίει για το ότι οι άνθρωποι παρά τα τέλεια συστήματα οργάνωσης και ελέγχου της δουλειάς τους και παρά το ξεθέωμά τους κακοπληρώνονται και ταπεινώνονται. Αλλά για εκείνο το μεροκάματο που είναι πολύ μεγαλύτερο από τη δουλειά που κάνει κάποιος ή είναι τελείως αδούλευτο, ή για την ανοργανωσιά και την έλλειψη ελέγχου, ή για την αδιαφάνεια, για την έλλειψη αξιολόγησης, για το ρουσφέτι και την ευνοιοκρατία και κυρίως για την απευθείας ανάθεση εργασιών με τις πιο σκοτεινές και καταστροφικές μεθόδους σε κρατικοολιγάρχες και άλλα παράσιτα γι αυτά δεν φταίει ο καπιταλισμός γενικά αλλά η επιστροφή σε ενός είδους φεουδαρχία ή ακόμα και στη ληστοκρατία που χαρακτηρίζει συστήματα που προηγήθηκαν από τον καπιταλισμό, αλλά που χαρακτηρίζουν επίσης τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό όταν αυτός σαπίζει.
Καλύτερα θα ήταν λοιπόν να μας πουν αυτοί, που ισχυρίζονται αυτά, τι κάνουν για τα παραπάνω. Αλλά και ειδικότερα εδώ μέσα να μας πουν τι έχουν κάνει και τι θα κάνουν για την ανοργανωσιά, την αδιαφάνεια, την εύνοια των συνδικαλιστικών παρατρεχάμενων, τη σπατάλη, την αναξιολόγηση, τη λούφα, την έλλειψη διαφανούς οργανογράμματος σύμφωνα με τις ανάγκες της εταιρίας και άλλα τέτοια υπαρκτά προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους. Όσο ένα σωματείο αναλώνεται στην στείρα αντιμνημονιακή και αντικυβερνητική ρητορεία τόσο φυγομάχει από τα παραπάνω θέματα που τελικά οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και την εταιρεία στο αδιέξοδο. Είναι μάλιστα πολύ βολικό να πολεμάς το μνημόνιο και γενικά κάποιους εξωτερικούς σε εμάς εχθρούς, την ιδία ώρα που «αγνοείς» τα θέματα που θα μπορούσαν να λυθούν εδώ και τώρα. Διότι δίνοντας μια τέτοια μάχη κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει για την ήττα σου. Όμως επίτηδες το Σωματείο διαλέγει να δώσει αυτή τη μάχη που θα χάσει, ενώ έπρεπε να δώσει την εσωτερική μάχη που μπορεί και να κερδιθεί και να φέρει γρήγορα θετικά αποτελέσματα.
Όχι ότι είμαστε υπέρ του μνημονίου ή υποτιμάμε την σημασία των προσλήψεων οι οποίες είναι ζωτικής σημασίας για την συνέχεια της ΕΑΒ, αλλά πιστεύουμε ότι ακόμα περισσότερο ζωτικής σημασίας είναι και η μάχη ενάντια στο κομματικό, συνδικαλιστικό, πελατειακό σύστημα παραγωγικής αποσύνθεσης που ευθύνεται για τα περισσότερα προβλήματα όχι μόνο στην ΕΑΒ αλλά γενικότερα στη χώρα. Εν αντιθέσει με τις προσλήψεις και το μνημόνιο, η μάχη για μια σύγχρονη στοιχειωδώς παραγωγική ΕΑΒ, δηλαδή που εκτός από τα έξοδά της βγάζει και κάποιο κέρδος εξαρτάται μόνο από εμάς, και πρέπει να δοθεί εδώ και τώρα χωρίς άλλες αναβολές. Αυτή η μάχη θα πρέπει να φέρει τους πιο ικανούς εργατικούς και ανεξαρτήτους ανθρώπους ενάντια στις σημερινές κομματικές παρατάξεις, δηλαδή στους πιο αδιάφορους και αντιπαραγωγικούς, ανθρώπους της εταιρίας αφού συνήθως τέτοιοι στρατολογούνται από αυτές, για να είναι εύκολο να τους χειραγωγούν πολιτικά και οργανωτικά.
Θέλουμε να κάνουμε σαφές ότι δεν μιλάμε για ένα ανώτερο μοντέλο δουλειάς που ίσως θα εφαρμοστεί κάποια στιγμή και θα απαιτεί εργαζομένους που ελέγχουν οι ίδιοι και οργανώνουν τη δουλειά τους , αλλά για ότι ισχύει σε όλες τις σύγχρονες παραγωγικές μονάδες της Ευρώπης, όπου υπάρχει μεν η εντατική εργασία και η εκμετάλλευση, αλλά δίχως να υπάρχει το κάτεργο της Ασίας στο όποιο οδηγούμαστε και δίχως να σπαταλιούνται κεφάλαια, άνθρωποι, μηχανές και πρώτες ύλες όπως συμβαίνει στις ελληνικές ΔΕΚΟ. Δηλαδή ας λειτουργήσει τουλάχιστον η ΕΑΒ με τρόπο ώστε η παραγωγικότητα να συνδέεται σε σημαντικό βαθμό με την ανταπόδοση, ώστε να αξιοποιούνται όλοι οι εργαζόμενοι, ώστε η αποδοτικότητα να βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ποιότητα και στην καινοτομία, ώστε να ανοίγονται ευκαιρίες στην νέα γενιά, ώστε η αξιοκρατία να μην ποδοπατιέται κατάφωρα, και το κυριότερο ώστε να αποτρέπονται με συλλογικό έλεγχο οι πελατειακές σχέσεις. Ακριβώς τα αντίθετα δηλ. απ ότι γίνεται στην ΕΑΒ, ακριβώς ότι δεν θέλει να εφαρμοστεί ποτέ το διακομματικό, βαθειά πελατειακό στην πλειοψηφία του Δ.Σ. του σωματείου.
Ένα σοβαρό σωματείο θα έκανε ένα μικρό έστω βήμα. Πχ. Δεν θέλετε την αξιολόγηση (αν την θέλατε θα την είχατε απαιτήσει) επιδιώξτε την τουλάχιστον για τα συνεργεία. Όσο προ παντός αρνείστε την συμμέτοχη -για τις αναγκαίες αλλαγές-στον διάλογο, το μόνο που επιτυγχάνουμε είναι να υποστούμε αυτές τις αλλαγές ερήμην μας. Όσο δεν ασχολείστε με το κυριότερο θέμα που πραγματικά ενδιαφέρει τον κόσμο, δηλ. το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την βιωσιμότητα της εταιρείας τόσο ο κόσμος θα εξακολουθεί να σας αγνοεί και να μην συμμετέχει σε αυτό που λέγεται κούφια συνδικαλιστική δράση.
Ένα σωματείο θα επεδίωκε να συζητά με το κράτος-εργοδότη σε μια σταθερή βάση για τις τωρινές και μελλοντικές ανάγκες της εταιρίας σε προσλήψεις. Αυτό θα γινόταν αν υιοθετούσε για παράδειγμα το από τα κάτω αίτημα για ένα οργανόγραμμα που να δείχνει την λειτουργική και πραγματική θέση όλης της ανθρωποδύναμης, θα ήταν διαφανές στον κόσμο, χωρίς παρατρεχάμενους και ανενεργούς εργαζόμενους, και γενικά κάτω από τον συλλογικό έλεγχο του σωματείου και των εργαζομένων. Κάτι τέτοιο θα καθιστούσε το σωματείο αξιόπιστο συνομιλητή. Ας μην ξεχνάμε, ότι κατά το παρελθόν, πετάχτηκαν στα σκουπίδια οι ευκαιρίες εξυγίανσης που ζητούσαν τα σωματεία, όταν βαφτιζόταν εξυγίανση κάθε προσπάθεια παράτασης της δημοσιοϋπαλληλικής ρεμούλας.
