Λόγος 4ος

4. Δεν καταλαβαίνουν το καινούργιο παρόν. Σνομπάρουν τα νέα ήθη.

Ο «σοσιαλισμός» ήρθε στην Ελλάδα με καμία 20-30 χρόνια καθυστέρηση, ο νεοφιλελευθερισμός τα ιδία, κάπου 20 χρόνια μετά την Θάτσερ, το κίνημα των οικολόγων έφτασε και αυτό κάπως καθυστερημένα με τους ακτιβιστές της Ευρώπης και της Αμερικής να είναι ήδη ευτραφή στελέχη πολυεθνικών.


 Το οικολογικό κίνημα διατηρώντας τα χαρακτηριστικά μιας νέας θρησκείας φρόντισε να ρίξει στην πυρά της ιεράς εξέτασης κάθε αντίθετη γνώμη, συνεπικουρούμενο από το πολιτικό καθεστώς στο βαθμό που εξυπηρετούσε τους σκοπούς του. Σε αυτό το ετεροχρονισμένο πολιτικά σκηνικό κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 80 και του 90, όπου μοιραία μάθαμε να μην κοιτάμε πως ζει ο υπόλοιπος πολιτισμένος πλανήτης, η Ελλάδα ανακάλυψε το άλλο σύστημα.

Επιτρέψτε μας μια μικρή ιστορική ανάδρομη.

Αρχικά κυριάρχησε το σύνθημα έξω το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο, όπου κάποιοι  εργατοπατέρες περιφερόμενοι άσκοπα  στα εργοστάσια έλεγαν ότι «τώρα που αγώνας δικαιώθηκε δεν χρειάζεται να δουλεύουμε και πολύ»,και κάποιοι άλλοι που έλεγαν ότι «δεν φταίει ο φακελάκιας που τα παίρνει αλλά το σύστημα που δεν παρέχει αξιοπρεπή διαβίωση».Αυτή την χρονική περίοδο ανάπτυξης όπου οι τοπικοί βουλευτές έστελναν τους αφισοκολλητές για διορισμό στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ μαζικά με λεωφορείο συνέπεσε με την πολιτιστική άνοιξη για τον πλατύ κόσμο  των Νταλάρα-Πάριου-Αλεξίου και πότε-πότε λίγο Ρίτα Σακελάριου (γιατί οι «σοσιαλιστές» είναι λαϊκοί άνθρωποι και πρέπει να ρίχνουν και καμιά ζεϊμπεκιά). Εκεί εμφανίστηκαν και οι πρώτες προβληματικές επιχειρήσεις. Βέβαια η λύση της υποτίμησης της δραχμής ήταν πάντα εκεί για να διορθώσει λίγο τη στο μεταξύ χαμένη ανταγωνιστικότητα. Αργότερα την εποχή των ιδιωτικών καναλιών και της ελεύθερης δημοσιογραφίας εντάθηκε ο έλεγχος της εξουσίας. Σκεφτείτε ότι τόλμησε ο δημοσιογράφος Νάσος Αθανάσιου να ρωτήσει τον Στρατηγό Τσουκάτο αν πηγαίνει cinema μαζί με τον υπόλοιπο λαουτζίκο της Αθήνας. Μαζί με τις υπόλοιπες λεπτομέρειες όπως ότι τα μπουζούκια απέκτησαν έναν πιο ηλεκτρονικό ήχο, στέλνοντας τα γυφτοτσιφτετελια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, Να αναφέρουμε και μια νέα καταλήστευση του ελληνικού λαού από το διαμορφωμένο πολιτικό καθεστώς που έδινε τις κρατικές προμήθειες με απευθείας αναθέσεις στους κρατικοολιγάρχες εθνικούς προμηθευτές και κατασκευαστές, όπου βοηθούμενοι από την διαπλοκή τους κατέφεραν τελικά να γιγαντωθούν οικονομικά. Θέλαμε βλέπεις και ολυμπιακούς αγώνες γιατί ως γνωστών μαγκιά κλ...και αρχαίο πνεύμα πάνε πακέτο. Βεβαια οι ολυμπιακοί αγώνες χρησιμοποιήθηκαν πάνω απ όλα για την υπερπάχυνση των εθνικών προμηθευτών καθώς οι κυβερνώντες επίτηδες καθυστερούσαν την έναρξη των έργων για να μπορέσουν την τελευταία στιγμή να δώσουν σε αυτούς τα ολυμπιακά έργα με απευθείας αναθέσεις. Να μην ξεχάσουμε και μια άλλη λεπτομέρεια. Την τιτάνια προσπάθεια ανοικοδομήσεως των Βαλκάνιων στη διάρκεια  της οποίας επιδοτήθηκαν πολλές ντόπιες επιχειρήσεις για να βγουν έξω. Ήταν και αυτός ένας τρόπος με τον οποίο η πεντακομματική λαίλαπα θέλησε να τελειώνει οριστικά με την Ελληνική βιομηχανία αφού «άλλωστε η Ελλάδα θα ζούσε από τις υπηρεσίες».

Σ αυτή την μακρά περίοδο όπου πλιατσικολογηθηκε η κρατική περιουσία και ο κοινωνικός πλούτος που συσσωρεύτηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια η διαφθορά γιγαντώθηκε και κάποιες χιλιάδες προνομιούχοι εργαζόμενοι στους δημόσιους οργανισμούς κατάφεραν να γίνουν σε μεγάλο βαθμό ιδιοκτήτες τους (δηλ. να τους νέμονται οι ίδιοι σαν τσιφλίκι τους μαζί βέβαια με τους διάφορους προμηθευτές λαμόγια) και σε αυτήν την περίοδο αντρώθηκαν οι περισσότεροι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα σημερινά σωματεία. Τέτοιου είδους άνθρωποι που τα προηγούμενα χρόνια έχουν υπηρετήσει αυτούς τους σκοπούς σαν φαντάροι, κρατούν σήμερα της τύχες μας στα χεριά τους.

Δεν είναι να απορεί κάνεις που τέτοια «μπαρουτοκαπνισμένα» στελέχη του συνδικαλισμού διαθέτουν μια θαυμαστή «οξυδέρκεια». Παράδειγμα. Στο προσχέδιο της Σ.Σ.Ε. για το 2010 ζητούσαν παχυλές αυξήσεις εν μέσω χρεοκοπίας, και μόνο μια παράταξη είπε το προφανές. Ότι δηλαδή, κάθε οικονομική απαίτηση πρέπει να πάει στις προσλήψεις. Τελικά όχι μόνο δεν δόθηκαν αυξήσεις αλλά μας έκοψαν κιόλας 23%. Τέτοια «φωτισμένα» στελέχη σε στιγμές ειλικρίνειας ομολογούν «ότι η δίκια μας γενιά πέρασε καλά,  αλλά…αγωνιστήκαμε». Μόνο που αυτός ο «αγώνας» κόστισε κάτι παραπάνω: περί τα 350 δις χρέος και έλλειμμα. Όμως η χρεοκοπία δεν ήταν μόνο οικονομική αλλά χρεοκόπησαν και μια σειρά άλλοι τομείς της κοινωνίας, όπως η παιδεία, η υγεία ή το ασφαλιστικό σύστημα, όπως επίσης διεφθάρησαν και πολλές συνειδήσεις ανθρώπων. Τουλάχιστον αν πιάνανε τόπο τα λεφτά θα ήταν καλύτερα.

Σε όλους τους παραπάνω που ζουν και κινούνται ανάμεσά μας τους βάζουμε μερικούς προβληματισμούς.

Αφού διαφωνείτε με τη ΓΣΕΕ γιατί κάνετε και εσείς αυτά για τα οποία την κατηγορείται; Γιατί δεν ακολουθείτε τις διαθέσεις του κόσμου και δεν ασκείτε διοικητικό έλεγχο στην εταιρεία και πολιτικό έλεγχο στα κόμματά σας που δεν ενδιαφέρονται για την κατάσταση εδώ;

Συμφωνείτε με την διαφανή λειτουργία της εταιρίας;

Συμφωνείτε με το διαφανές οργανόγραμμα που δείχνει την λειτουργική θέση όλων;

Τώρα που πολλοί εργαζόμενοι συζητούν γύρο από την οικονομική αποδοτικότητα της εταιρίας θα συγκρουστείτε με την αργομισθία και την σπάταλη; Συμφωνείτε για μια εταιρία ανταγωνιστική σε ένα διεθνές περιβάλλον που σε αυτήν την ιστορική περίοδο είναι υποχρεωτικά καπιταλιστικά ανταγωνιστικό με δυναμικό παραγωγικό τομέα, και όχι αποδυναμωμένο από την λιποταξία των δικών σας παιδιών;

Αυτά και αλλά αιτήματα που δικαιώνονται σε μεγάλο βαθμό από την εσωτερική και διεθνή πρακτική κάποιοι προσπαθούν να τα αναχαιτίσουν γιατί; Μήπως είναι λάθος; Ε λοιπόν δεν μπορεί να είναι λάθος γιατί προέρχονται από τον μόνο χώρο που κτίζεται μέρα με την μέρα η πραγματική εργατική συνείδηση, δηλ. από τους πάγκους της παράγωγης, και όχι από τα πολιτικά, κομματικά και συνδικαλιστικά γραφεία. Αυτός ο χώρος των άμεσων παραγωγών ξέρει να διακρίνει τι είναι παραγωγική δουλειά με σύγχρονους όρους, δηλαδή με όρους ενός κράτους όπου οι εργάτες έχουν ακόμα συνδικαλιστικά δικαιώματα και τι είναι δουλοκτητική υπερεκμετάλλευση και τρομοκρατία ασιατικού και ειδικά κινέζικου τύπου.

Και λίγα λόγια για τον έντονο αντιευρωπαϊσμό της εποχής. Πρώτον. Δεν μας φταίει η Ευρώπη που χρεοκοπήσαμε αλλά το για δεκαετίες  συστηματικό σαμποτάρισμα της σύγχρονης μεγάλης βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής, της τεχνικής εκπαίδευσης και της εφαρμοσμένης έρευνας σε συνδυασμό με την πελώρια μαζική, ιδιαίτερα την κρατικογραφειοκρατική διαφθορά που σταδιακά διέφθειρε όλη την κοινωνία. Δεύτερον Η Ελλάδα έμεινε για χρόνια σε μεγάλο βαθμό ζωντανή χάρη στις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και στο χαμηλό τραπεζικό επιτόκιο που της εξασφάλισε η συμμτοχή στην ΕΕ και μετά στην ΟΝΕ. Τρίτον. Τώρα αν τα ευρωπαϊκά κεφάλαια που δόθηκαν στη χώρα για παραγωγικό εκσυγχρονισμό  ώστε η Ελλάδα να μην είναι βάρος στην Ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική ενοποίηση μπήγαν στην ατομική κατανάλωση των λαμόγιων και της κρατικογραφειοκρατικής αδιαφορίας για αυτό δεν έφταιξε η ΕΕ. Η οικονομική σταθερότητα της ευρωζώνης εξαρτάται από την τήρηση των υποχρεώσεων όλων των κρατών μελών*. Τέταρτον η Ευρωπαϊκή ένωση δεν είναι τύραννος όπως πολλοί θέλουν να λένε. Αντίθετα. οι λαοί που την απαρτίζουν έχουν εισέλθει σε αυτήν αυτόβουλα και ελευθέρα, συχνά μετά την αποτίναξη των πραγματικών τυράννων καταπιεστών τους, δυτικών και ανατολικών φασισμών. Ενδεικτικά η Γερμανία μπήκε στην ΕΕ αφού αποτίναξε τους νάζι, η Ιταλία μετά τους φασίστες, η Ισπανία μετά τον δικτάτορα Φράνκο, η Πορτογαλία μετά τον Σαλαζάρ. Στην Ελλάδα η ένταξη δρομολογήθηκε με τη πτώση της χούντας και τέλος οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης εισήλθαν μετά την απαλλαγή τους από τα δήθεν σοσιαλιστικά καθεστώτα. Ασφαλώς και μας αφόρα κάθε λογής ατομική, συλλογική ή εθνική προσπάθεια για όλο και μια πιο δημοκρατική λειτουργία της ΕΕ, αλλά από εκεί ως που να πεις ότι η διεφθαρμένη Ελλάδα θα εκδημοκρατίσει την Ευρώπη πάει πολύ, δεν νομίζετε;   

Στην πραγματικότητα οι ηγεσίες των 5 κομμάτων που από τα ΜΜΕ ρίχνουν εδώ και ένα χρόνο την ευθύνη της χρεωκοπίας της χώρας στους έξω από τη χώρα  δανειστές και διαίτερα στην ΕΕ και στα μέτρα του μνημόνιου που αυτοί επέβαλαν γιατί (αυτές οι ηγεσίες) εκπροσωπούν τους σαμποταριστές, τους κρατικοολιγάρχες μεγαλεργολάβους και μεγαλοπρομηθευτές και τη κρατικογραφειοκρατική ακρίδα που πραγματικά χρεωκόπησε τη χώρα.

*  Εκείνο για το οποίο είναι πραγματικά υπεύθυνοι οι δανειστές της ΕΕ, του ΔΝΤ και τα μνημονιακά μέτρα τους είναι ότι  θέλουν να βγάλουν τη χώρα από τη χρεωκοπία με την κλασική απάνθρωπη μέθοδο όλων των δανειστών χρεωκοπημένων κρατών, δηλαδή πρώτα απ όλα με τη συντριβή του εργατικού μεροκάματου. Ο στόχος τους είναι να υπερσυσσωρευτεί παραγωγικό κεφάλαιο, να πέσουν οι τιμές παραγωγής και να αυξηθούν οι εξαγωγές ώστε τελικά και να μην υπάρξει ένα ντόμινο κρατικών χρεωκοπιών που θα στοίχιζε την απορρύθμιση όλου του καπιταλιστικού συστήματος και οι ίδιοι οι δανειστές να πάρουν πίσω τα χρωστούμενα. Αλλά οι τελευταίοι που μπορούν να κατηγορούν τους δανειστές είναι οι σαμποταριστές και μπαταχτσήδες που κυβερνάνε τη χώρα και που συνεχίζουν και επιμένουν εγκληματικά τώρα δα πάνω στην πείνα να συνεχίζουν το παραγωγικό σαμποτάζ εμποδίζοντας τις βιομηχανικές επενδύσεις και να μην χτυπάνε την κρατικογραφειοκρατική διαφθορά πράγματα που κάνουν αυτήν την γενική απάνθρωπη μέθοδο των δανειστών επι πλέον και καταστροφική για τη χώρα και το λαό. Επικεφαλής όλων αυτών των σαμποταριστών και μπαταχτσήδων είναι η κρατική «αριστερά» που τολμάει να ηγείται του αντιμνημονιακού αγώνα την ώρα που αυτή προώθησε πάνω απ όλους το βιομηχανικό σαμποτάζ και το προωθεί, που ποτέ της δεν χτύπησε αλλά στα κρυφά στήριξε και με θράσος στηρίζει την υπερπληρωμένη γραφειοκρατική ακρίδα, τη λούφα, τους υπεράριθμους σε κάθε χώρο δουλειάς του δημόσιου, αλλά (στη ζούλα) και τους ληστές κρατικοολιγάρχες. Ο πραγματικός λόγος που όλοι αυτοί αντιτίθενται στο μνημόνιο δεν είναι μπας και και σωθεί ο λαός από την πείνα αλλά γιατί το μνημόνιο περιέχει και κάποια  θετικά μέτρα ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ και την κρατικογραφειοκρατική και κρατικοολιγαρχική κραιπάλη. Αυτά βέβαια είναι και τα μόνα που δεν εφαρμόζει το πεντακομματικό σύστημα.