Επειδή τελευταία γίνεται πολύ λόγος για τη χρεοκοπία της Αργεντινής και προτείνεται από ορισμένους μια στάση πληρωμών του χρέους, δημοσιεύουμε παρακάτω δύο άρθρα για την Αργεντινή και για τη στάση πληρωμών που κήρυξε το Εκουαδόρ, καθώς επίσης και μια άλλη ανάλυση για τα αίτια της χρεοκοπίας της χώρας αυτής που όμως περιέχει μια καταπληκτική πρόβλεψη για τη σημερινή χρεοκοπία της χώρας μας.
Διαβάστε το πρώτο άρθρο στον παρακάτω σύνδεσμο:
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ
Για να απαντήσουμε στην προπαγάνδα των δήθεν αριστερών ότι έφταιξε η παγκοσμιοποίηση για τη χρεοκοπία της Αργεντινής δεν έχουμε παρά να κάνουμε μια προβολή στο μέλλον μιας υποθετικής εξέλιξης της δικιάς μας χώρας.
Αν λοιπόν οι ελληνικές εξαγωγές συνεχίσουν να γίνονται όλο και πιο ασήμαντες σε σχέση με τις εισαγωγές. Αν οι δημόσιες δαπάνες γίνονται όλο και πιο μεγάλες και η διαφθορά και η φοροδιαφυγή όλο και πιο έντονη. Αν η βιομηχανία συνεχίσει όχι μόνο να μην αναπτύσσεται, αλλά και να συρρικνώνεται και μάλιστα την ώρα που η Ευρώπη θα αρχίσει να μειώνει τις επιδοτήσεις προς τη χώρα μας το 2006. Αν γίνουν αυτά και είναι αναπόφευκτο να γίνουν αν δεν ανακοπεί το βιομηχανικό σαμποτάζ, η διαφθορά και ο παρασιτισμός στο κράτος, τότε το πιθανότερο είναι ότι προβλέποντας τη μελλοντική κατάρρευση της οικονομίας και του πιστωτικού συστήματος οι ιδιοκτήτες χρηματικού κεφαλαίου που έχουν καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες θα αρχίσουν να στέλνουν τα σίγουρα ευρώ τους στις ευρωπαϊκές και αμερικάνικες τράπεζες.
Αν αυτή η κίνηση γίνει μαζική τότε οι κάθε είδους διεθνείς πιστωτές θα αρνούνται να συνεχίσουν όπως πριν να δανειοδοτούν το ελληνικό κράτος και τις ΔΕΚΟ και θα αυξήσουν παραπέρα τα επιτόκια δανεισμού. Το αποτέλεσμα θα είναι ότι όχι μόνο όλες οι αρνητικές κινήσεις που περιγράψαμε θα δυναμώσουν, αλλά η όλο και πιο δύσκολη εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους θα δυναμώσει τη φορολογία όλων των τάξεων, η κατανάλωση του πληθυσμού θα πέσει παντού, οι επιχειρήσεις θα κλείνουν η μία μετά την άλλη, η ανεργία θα δυναμώνει. Σε αυτή την κατάσταση θα αποδειχτεί ότι η κρατική φορολογία αντί να αποσπά ένα όλο και πιο αυξανόμενο κεφάλαιο για να εξυπηρετεί κανονικά το δημόσιο χρέος, θα αποσπά ένα όλο και μικρότερο. Εκείνη τη στιγμή η χρεοκοπία της χώρας θα γίνει ορατή στους πάντες. Εκείνη τη στιγμή όλοι θα τρέξουν στις τράπεζες να αποσύρουν τις καταθέσεις τους σε ευρώ. Τότε η κυβέρνηση θα κλείσει τις Τράπεζες και θα διαπραγματευθεί με τους καταθέτες και τις τράπεζες τι θα πάρει ο καθένας από τις καταθέσεις του και τι οι τράπεζες από τους χρεώστες τους. Πιθανά να τους πει: Οι Τράπεζες θα σας δώσουν για κάθε ευρώ που έχετε καταθέσει 0,7 του ευρώ και αντίστοιχα όσοι χρωστάνε στις Τράπεζες 1 ευρώ θα δώσουν πίσω σε αυτές 0,7 ευρώ. Ώσπου να κατοχυρωθούν οι νέες συναλλακτικές σχέσεις οι Τράπεζες θα δίνουν μόνο ελάχιστα λεφτά και μόνο σταδιακά σε κάθε καταθέτη. Έτσι ελάχιστο χρήμα θα κυκλοφορεί στην αγορά. Τότε ο κόσμος θα κατεβεί στους δρόμους.
Όταν ο κόσμος θα κατεβεί στους δρόμους μαζικά, γνήσια εξοργισμένος επικεφαλής των μαζικών διαδηλώσεών του θα είναι μοιραία οι κνίτες, και τα κνιτοειδή κάθε είδους, ενώ οι λούμπεν θα σπάνε και θα κλέβουν. Τότε τα συνθήματα θα είναι: Θάνατος στο κεφάλαιο. Θάνατος στην παγκοσμιοποίηση. Θάνατος στην Ευρώπη που δεν μας δίνει δάνεια και επιδοτήσεις. Η πολιτική οικονομία της στιγμής θα είναι: Φταίει η κατάργηση της δραχμής και η ισοτιμία με το ευρώ που δεν έκανε ανταγωνιστικά τα ελληνικά προϊόντα. Ναι στον προστατευτισμό. Ενότητα με τα Βαλκάνια και τη βαλκανική αγορά. Βαριά φορολογία του μεγάλου ξένου και ντόπιου βιομηχανικού, εμπορικού και τραπεζικού κεφάλαιου.
Αν αυτό το σενάριο έχει ένα πραγματικά αδύναμο σημείο είναι ότι η Ε. Ένωση δεν θα δεχτεί την χρεοκοπία της Ελλάδας. Οι ευρωπαίοι μεγαλοαστοί έχουν αποδείξει ότι παραλύουν κυριολεκτικά απέναντι σε κάθε γεγονός που τους βάζει καίρια πολιτικά προβλήματα, στην συγκεκριμένη περίπτωση το πρόβλημα να διώξουν την Ελλάδα από την ομάδα τους. Γι’ αυτό η πιθανότερη αντίδρασή τους σε μια ελληνική οικονομική κρίση είναι ότι θα αναλάβουν να την διαχειριστούν οι ίδιοι πληρώνοντας ασταμάτητα λεφτά και εισπράττοντας κατάρες, ενώ οι πράκτορες του Τσάρου που προκάλεσαν την κρίση θα ρίχνουν το λαό στην πείνα, θα δυναμώνουν τον αντιευρωπαϊσμό και θα πλουτίζουν οι ίδιοι.
Αν όμως δεχτούμε προς στιγμή ότι η Ελλάδα δεν ήταν σήμερα μέσα στην Ε. Ένωση ότι περιγράψαμε θα ήταν το πιο πιθανό να συμβεί.
Αν λοιπόν αντί για Ελλάδα γράψει κανείς Αργεντινή, αντί για ευρώ δολάριο, αντί για Δ.Ν.Τ Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αντί για Βαλκάνια Μercosur, αντί για τα κνιτοειδή τους λαϊκιστές του περονισμού και τους ισχυρούς στην Αργεντινή τροτσκιστές, θα έχει χοντροκομμένα, αλλά στη σωστή ποιοτικά διάσταση τους τα γεγονότα της Αργεντινής.
Όπως μια οικονομική κρίση στην Ελλάδα που θα μετατραπεί σε πολιτική θα φέρει σήμερα στην εξουσία τους πιο τυπικούς σοσιαλφασίστες, αυτό ακριβώς έκανε στην Αργεντινή. Ο λαϊκιστής περονιστής Duhalde που ήρθε στην εξουσία μέσα από την αργεντινή κρίση έχει την ίδια πολιτικοϊδεολογική γραμμή με τον σοσιαλφασίστα πρόεδρο της Βενεζουέλας Σάβες και όπως και εκείνος έτσι κι αυτός δέχεται τα θερμά χειροκροτήματα του Κάστρο για την αντιδυτική – αντιπαγκοσμιοποίηση πολιτική του.
Η Αργεντινή είναι σήμερα μια Ελλάδα της Λατινικής Αμερικής και υποφέρει από τις ίδιες αρρώστιες. Η παγκοσμιοποίηση είναι άσχετη με αυτές τις αρρώστιες. Το μόνο που κάνει η παγκοσμιοποίηση είναι να φέρνει την αρρώστια πιο γρήγορα και πιο δραματικά στην επιφάνεια και να αποτελειώνει πιο γρήγορα τον άρρωστο. Είναι σαν ένας φυματικός να κάνει ορειβασία με φανελάκι.
Η ΒΑΣΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΥΠΑΝΑΠΤΥΞΗ
ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ
Η Αργεντινή είναι μια χώρα στην οποία είναι πανίσχυρος πολιτικά ο σοσιαλφασισμός. Όπως και στην Ελλάδα η κοινωνική του βάση είναι μια εκτεταμένη τάξη διεφθαρμένων και αρπακτικών πολιτικών – γραφειοκρατών, αληθινών βαρόνων που διοικούν τις πολύ ισχυρές τοπικές κυβερνήσεις και που ο επίσης διεφθαρμένος πολιτικός τους στρατός είναι παντοδύναμος στον κρατικό τομέα και στα συνδικάτα. Η πολιτική τους έκφραση είναι η υπερδεξιά λαϊκίστικη πτέρυγα του περονισμού που τώρα έχει επικεφαλής της τον Ντουάλτε. Δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε αν το παραγωγικό σαμποτάζ είναι πολιτικά οργανωμένο στην Αργεντινή, όπως στην Ελλάδα, αλλά εκείνο που ξέρουμε είναι ότι στο βάθος της κρίσης της αργεντινής οικονομίας βρίσκεται η αυξανόμενη βιομηχανική της υπανάπτυξη. Το Δημόσιο χρέος δεν υπήρξε στ’ αλήθεια τόσο μεγάλο ώστε από μόνο του να πνίξει την Αργεντινή.
Είναι βέβαια 155 δις δολάρια, αλλά αυτό είναι μόνο το 60% του ΑΕΠ, δηλαδή είναι σε αναλογία όσο και της Γαλλίας και μέσα στα κριτήρια του Μάαστριχτ. Ήταν όμως “βαριά” η ποιότητα του ελλείμματος. Δηλαδή ενώ το δημόσιο έλλειμμα στην Αργεντινή εξυπηρετείται κάθε χρονιά απορροφώντας το 20% του προϋπολογισμού, στη Γαλλία εξυπηρετείται απορροφώντας το 8%. Βαθύτερα πίσω από αυτή την αδυναμία βρίσκονται οι χαμηλές εξαγωγές της Αργεντινής και πίσω από αυτές η αυξανόμενη βιομηχανική της καθυστέρηση σε σχέση με την υπόλοιπη Λατινική Αμερική. Η εξυπηρέτηση του χρέους έγινε ίση με το 90% των εξαγωγών της Αργεντινής. Η Αργεντινή έφτασε να εξάγει τρεις φορές κατά κεφαλή λιγότερα προϊόντα από όσο η Χιλή και το Μεξικό. Αλλά στο βιομηχανικό επίπεδο οι αναλογίες είναι ακόμα χειρότερες επειδή η Αργεντινή εξάγει κύρια γεωργικά προϊόντα, ιδιαίτερα κρέας. Είναι γεγονός ότι και οι εξαγωγές κρέατος της Αργεντινής μένουν στάσιμες χωρίς να φταίει εκείνη. Γι αυτό όμως δεν φταίει η παγκοσμιοποίηση, αλλά ο ευρωπαϊκός αγροτικός προστατευτισμός που έχει κι αυτός στη βάση του τις σοσιαλφασιστικές αντιπαραγωγικές διεκδικήσεις της πλούσιας και μεσαίας ευρωπαϊκής αγροτιάς.
Τη στιγμή της κρίσης λοιπόν η Αργεντινή είχε συνολικές εξαγωγές 10% του ΑΕΠ την ώρα που οι εξαγωγές του Μεξικού βρίσκονται στο 30%. (Σε ποιο τραγική θέση από την Αργεντινή βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα με εξαγωγές 8,3% του ΑΕΠ, εκατοστή πέμπτη χώρα στον πλανήτη και ενώ στην Ευρώπη η προτελευταία Πορτογαλία έχει εξαγωγές 18% του ΑΕΠ. Αν η Ελλάδα δεν έχει χρεοκοπήσει ακόμα είναι κυρίως γιατί στηρίζεται από την τεράστια ευρωπαϊκή εισροή κεφαλαίου).
Οι μικρές λοιπόν εξαγωγές της Αργεντινής την υποχρέωσαν να απορροφά ένα όλο και πιο μεγάλο τμήμα των εσόδων του προϋπολογισμού για να εξυπηρετεί το αυξανόμενο εξωτερικό χρέος. Αλλά την ίδια ώρα τα έξοδα του προϋπολογισμού δεν μπορούσαν να πέσουν γιατί ούτε ο λαός, και δίκαια, δεν ήθελε να ζήσει χειρότερα, ούτε κυρίως οι διεφθαρμένες γραφειοκρατίες και οι τοπικοί βαρόνοι του λαϊκίστικου περονισμού ήθελαν να χάσουν τις τεράστιες μίζες και τις σπατάλες τους. Αλλά ούτε και τα έσοδα του προϋπολογισμού μπορούσαν να ανεβούν γιατί η φοροδιαφυγή έχει, όπως και στην Ελλάδα επιδημικά χαρακτηριστικά και αξεπέραστα όρια. Ήταν φυσικό λοιπόν να βλέπουν όλοι πως έρχεται αναπόφευκτα μια στιγμή κατάρρευσης.
Οι αντι-νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι ισχυρίζονται ότι η κρίση ξεκίνησε επειδή οι φιλελεύθερες κυβερνήσεις της Αργεντινής έδεσαν με υπόδειξη του ΔΝΤ το πέσος με το δολάριο. Αλλά αυτή η σύνδεση όχι μόνο δεν αποτελεί υπόδειξη του ΔΝΤ, αλλά ούτε καν μια γενική φιλελεύθερη συνταγή. Η σύνδεση αυτή έγινε το 1991 από την κυβέρνηση του περονιστή Μένεμ για να ανακόψει τον πληθωρισμό του 1300% της δεκαετίας ‘80-’90 και να δώσει εμπιστοσύνη στο ξένο κεφάλαιο για να επενδύσει στην Αργεντινή. Αυτός ο διπλός στόχος πέτυχε. Ο πληθωρισμός πήγε στο 3,5%, ενώ ένα κεφάλαιο 98 δις δολαρίων μπήκε στην Αργεντινή. Αυτό το κεφάλαιο με προέλευση κυρίως την Ισπανία και τις ΗΠΑ λειτούργησε σε ένα τεράστιο ποσοστό σαν παραγωγικό κεφάλαιο με την αγορά και τον εκσυγχρονισμό μιας σειράς αποσαθρωμένων και διαλυμένων από την περονιστική γραφειοκρατία δημόσιων επιχειρήσεων τηλεφωνίας, ηλεκτρικού κ.λπ. Από τότε οι ιδιωτικοποιήσεις αυτές έγιναν ο κύριος στόχος του αργεντίνικου σοσιαλφασισμού.
Όμως αυτή η εισαγωγή ξένου κεφάλαιου δεν γονιμοποίησε άλλες σφαίρες της παραγωγής, ιδιαίτερα της βιομηχανικής. Η αργεντινή αστική τάξη στο σύνολό της δεν κινήθηκε προς την ανάπτυξη. Το μόνο αποτέλεσμα ήταν ότι εν όψει μια χρυσής υποτιθέμενης προοπτικής, τα εύπορα στρώματα, παρασιτικά ή μη, αύξησαν την κατανάλωση οπότε και τις εισαγωγές ξένων προϊόντων. Δίχως όμως αύξηση και εκσυγχρονισμό της ντόπιας παραγωγής αυτό σήμαινε το αναπόφευκτο δυνάμωμα του εμπορικού ελλείμματος και σε συνδυασμό με την συνεχιζόμενη διαφθορά και σπατάλη, το δυνάμωμα του ελλείμματος του προϋπολογισμού.
Αυτή η αυξανόμενη ανισορροπία έκανε την ισοτιμία δολαρίου όλο και πιο ευνοϊκή για το πέσο. Όλο και περισσότερο το πέσο έπαιρνε μια πλασματική αξία. Ήδη στα 1998 η πραγματική σχέση ήταν 1 δολάριο – 0,75 πέσο. (Μonde 21-1-02). Αυτό το ένιωσε το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο που σταμάτησε να επενδύει στην Αργεντινή. Το Δ.Ν.Τ άρχισε να δανείζει δεκάδες δις δολάρια, αλλά δυσπιστώντας όλο και περισσότερο απέναντι στην Αργεντινή. Μέσα στο κλίμα αυτό όσοι βρίσκονταν με πέσος στην Αργεντινή μυρίστηκαν την κρίση και άρχισαν να μετατρέπουν τα πέσος σε δολάρια και να τα στέλνουν στο εξωτερικό. Συνολικά 100 δις δολάρια βγήκαν έξω δηλαδή ακριβώς όσα πολύτιμα κεφάλαια εισάχθηκαν στα προηγούμενα χρόνια.
Από κει και πέρα άρχισε η οικονομική και τελικά η πολιτική κρίση. Σε κάποιο σημείο της αποσύνθεσης της οικονομίας το ΔΝΤ σταμάτησε να καλύπτει με δάνεια το ατέλειωτο και αυξανόμενο αργεντινό έλλειμμα. Και τότε ήρθε η κατάρρευση.
ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΥ
Οι τοπικοί σοσιαλφασίστες και η διεθνής του σοσιαλφασισμού αποδίδουν την κατάρρευση της Αργεντινής στο ότι οι ιδιωτικοποιημένες “ΔΕΚΟ” αύξησαν τις τιμές των προϊόντων που παρήγαγαν (τηλέφωνο, ηλεκτρικό κλπ.) και ξεζούμισαν το έθνος, στο ότι λόγω της ισοτιμίας και της ελευθερίας της αγοράς κεφάλαιου έφυγαν τα κεφάλαια από τη χώρα, και στο ότι το ΔΝΤ αποτελείωσε τη χώρα σταματώντας το δανεισμό.
Πρόκειται για το γνωστό διεθνούς χρήσης παραμύθι που ενώνει παντού τα κρατικά διεφθαρμένα παράσιτα και κάθε τάξη που ζει από τη ληστεία των πλουτοπαραγωγικών πόρων των χωρών σηκώνοντας την εθνική σημαία σε έναν πόλεμο ενάντια “στο ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο”
Είναι γεγονός ότι υποταγή στους νόμους της παγκόσμιας αγοράς σημαίνει σήμερα υποταγή στους νόμους λειτουργίας του δυτικού μονοπωλιακού κεφάλαιου. Οι σοσιαλφασίστες πιάνονται πάντα από αυτούς τους νόμους τους υποβάλουν σε αντιδραστική κριτική και πάνω απ’ όλα κρύβουν τη δικιά τους πάλη για κυριαρχία και τις δικές τους πολύ πιο βαριές και αποφασιστικές ευθύνες σε κάθε οικονομική καταστροφή.
Δεν έχουμε λόγους να μην πιστέψουμε ότι οι αργεντινές “ΔΕΚΟ” πούλησαν ακριβά τα προϊόντα τους και είναι αναντίρρητο ότι η ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων και εμπορευμάτων βοήθησε και από ένα σημείο και περά έδωσε μια αλματώδη πορεία στην κατάρρευση της Αργεντινής. Ούτε υπάρχει αμφιβολία ότι το ΔΝΤ δεν έκανε καμία προσπάθεια να διευκολύνει την Αργεντινή στην εξυπηρέτηση και ρύθμιση του χρέους της και να της δώσει μια ανάσα, δηλαδή νέα περιθώρια διαπραγμάτευσης, όπως έκανε στη Ρωσία ή τελευταία στην Τουρκία. Όμως όλα αυτά είναι εξωτερικές, δευτερεύουσες αιτίες της καταστροφής και έχουν περισσότερο να κάνουν και με το ότι το δυτικό οικονομικό μονοπώλιο είναι πολιτικά τυφλό και παραδίνει χώρες ολόκληρες και περιοχές του πλανήτη στον σοσιαλφασισμό και τον σοσιαλιμπεριαλισμό. Οι εσωτερικές αιτίες βρίσκονται στις διεφθαρμένες ταξικές δυνάμεις που κυριαρχούν στο εσωτερικό της Αργεντινής και στο παρατεταμένο πόλεμο που δίνουν για χρόνια ενάντια στις αναπτυξιακές παραγωγικές τάσεις αυτής της κοινωνίας και στις σχετικά πιο προοδευτικές ταξικές της δυνάμεις.
Μα όσο και να ήταν ακριβά τα προϊόντα των “ΔΕΚΟ” δεν μπορούσαν με ρήτρες να ξεπεράσουν τις αντίστοιχες τιμές των ΔΕΚΟ των ανεπτυγμένων δυτικών χωρών, ειδικά των ΗΠΑ, ενώ κανείς δεν αρνείται ότι αυτές οι υπηρεσίες που ήταν προηγούμενα σε αποσάθρωση λειτούργησαν εξαιρετικά όλα αυτά τα χρόνια της ιδιωτικοποίησης.
Όμως το μεγάλο νούμερο στην Αργεντινή ήταν τα 25 δις δολάρια φοροδιαφυγής κάθε χρόνο την ώρα που το μέσο χρονιάτικο έλλειμμα του προϋπολογισμού ήταν 11 δις. (Μonde 23-1-02) και το συσσωρευμένο κρατικό χρέος προς τις επαρχίες και τους ιδιώτες την ώρα της κρίσης ήταν 85 δις δολάρια (Μonde 5-1-02). Από την άλλη η τεράστια διαφθορά της Αργεντινής συνοδεύεται και ενισχύεται από μια τεράστια διαφθορά της Δικαιοσύνης που ακόμα και στην Ελλάδα έχει αρκετή ακεραιότητα και αξιοπιστία, ενώ οι συνδικαλιστές ηγέτες της Αργεντινής εντελώς διεφθαρμένοι και πλούσιοι ονομάζονται από το λαό χοντροί (los grodos, Monde 21-1-02)
Αν μένει ένα πραγματικό επιχείρημα για τους αντι- παγκοσμιοποίηση είναι αυτό το σχετικό με τη μαζική φυγή των κεφαλαίων γιατί κανείς δεν μπορεί στα σοβαρά να κατηγορήσει την παγκοσμιοποίηση για το ότι το ΔΝΤ έκοψε τη δανειοδότηση μιας χώρας που μαθηματικά πήγαινε στη χρεοκοπία. Το ΔΝΤ, δηλαδή το δυτικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, κύρια κεφάλαιο των ΗΠΑ, μπορεί να κατηγορηθεί μόνο για την πολιτική του τύφλα. Γιατί κόβοντας απότομα και δίχως πολιτικούς όρους την δανειοδότηση της Αργεντινής έριξε στα τάρταρα τον δυτικό πρωθυπουργό Ντε Λα Ρουά και έφερε στην εξουσία μια περονιστική εξέγερση με επικεφαλής τον σοσιαλφασίστα Νουάλντε.
Η εξαγωγή του κεφαλαίου δεν είναι η αιτία της χρεοκοπίας της Αργεντινής. Είναι ένα αποτέλεσμά της.
Κανένα κεφάλαιο που θα μπορούσε να ανταλλαχθεί με δολάρια το 98 δεν θα περίμενε να μεταφραστεί σε υποτιμημένα πέσος το 2002. Ήταν η οικονομική παρακμή που οδήγησε τα κεφάλαια να δραπετεύσουν και όχι το αντίστροφο. Είναι αλήθεια ότι με τη σειρά της αυτή η δραπέτευση επιδείνωσε ταχύτατα την οικονομική αποσάθρωση της Αργεντινής. Αλλά το κύριο μένει το πρώτο και όχι το δεύτερο, το εσωτερικό οικονομικό ζήτημα και όχι το εξωτερικό.
ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ
Μπαίνει ωστόσο το εξής ερώτημα: Γιατί έστω να μην εμποδιστεί αυτό το δευτερεύον, αυτή η φυγή των κεφαλαίων προς τα έξω; Γιατί να μην χτυπηθεί αυτή η πλευρά της ανοιχτής παγκόσμιας αγοράς, η χρηματιστική αγορά και η αντίστοιχη ελεύθερη μεταφορά κεφαλαίων; Γιατί να μην υπάρξει ένας προστατευτισμός;
Είναι γεγονός ότι ο Ντε Λα Ρουά πριν πέσει επεχείρησε μέτρα προστατευτισμού και με μέτρα αλλαγής της νομισματικής ισοτιμίας δολαρίου-πέσο στο εξωτερικό εμπόριο και με δασμούς στις εισαγωγές. Αλλά αυτά επιδείνωσαν την φυγή του κεφάλαιου. Τότε ακριβώς και γι’ αυτό το λόγο ο Ντε λα Ρουά περιόρισε το δικαίωμα των καταθετών να αποσύρουν λεφτά από τις τράπεζες, το περίφημο corralito. Τότε ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις των μεσοστρωμάτων κάτω από την καθοδήγηση των δεξιών περονιστών με τις κατσαρόλες που όσο δυνάμωνε η πολιτική κρίση εξελίχθηκαν σε εξέγερση. Αυτή την εξέγερση μάτωσε με 30 νεκρούς ο Ντε λα Ρουά και έφυγε νύχτα με ελικόπτερο.
Τα προστατευτικά μέτρα του Ντε λα Ρούα χτυπήθηκαν λοιπόν από δύο πλευρές. Από τη μια πλευρά από το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο που τα είδε σαν προάγγελο χρεοκοπίας και δυνάμωσε τη φυγή του από τη χώρα και από την άλλη από τον λαϊκίστικο περονισμό που χρησιμοποίησε τη λαϊκή δυσφορία για να οδηγήσει στην πολιτική χρεοκοπία τους δυτικόφιλους και να φέρει τον εαυτό του στην εξουσία.
Τελικά ο νικητής περονισμός επέβαλε τον οικονομικό προστατευτισμό και ταυτόχρονα μόλις τώρα το ΔΝΤ και όλοι οι πιστωτές της Αργεντινής δίνουν στον σοσιαλφασίστα Ντουάλτε όλες τις οικονομικές διευκολύνσεις που δεν έδιναν στον φιλελεύθερο Ντε λα Ρούα.. Αυτό σημαίνει ότι το δυτικό χρηματιστικό κεφάλαιο θέλει μόνο ένα πράγμα: Να πάρει πίσω τα λεφτά του και δεν έχει καμιά αντίρρηση να γίνει αυτό από μια γραφειοκρατική βδέλλα σαν τον Ντουάλτε που θα έχει τη δυνατότητα και τη θέληση να στραγγίξει ότι έχει απομείνει από αυτή τη χώρα. Ο οικονομικός προστατευτισμός μπορεί να αποτελεί πρόβλημα για τους φιλελεύθερους οικονομολόγους, αλλά ποτέ δεν τόλμησαν οι πολιτικοί ηγέτες του σύγχρονου δυτικού κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού να τον αρνηθούν για τους ανταγωνιστές του, αφού δεν μπόρεσαν να τον αρνηθούν για τον εαυτό τους. Μονοπωλιακός καπιταλισμός και προστατευτισμός θα πηγαίνουν πάντα μαζί. Η παγκόσμια αγορά και η παγκοσμιοποιημένη αγορά είναι σύμφυτες με την ελευθερία του εμπορίου, αλλά αυτή η ελευθερία οδηγώντας στο μονοπώλιο οδηγεί αναπόφευκτα και στον προστατευτισμό. Αυτή είναι μια αναγκαία αντίφαση μέσα στην οποία διεξάγεται η παγκόσμια πολιτική πάλη.
Από αυτή την αντίφαση πιάνεται σήμερα και ο τρίτος κόσμος για να επιβάλει τον προστατευτισμό στις δικές του λίγο ή πολύ οικονομικά αδύναμες χώρες.
Ο προστατευτισμός σήμερα, ακόμα και ο πιο ακραίος, δεν λέει τίποτα από μόνος του. Ειδικά στα χέρια των διεφθαρμένων γραφειοκρατικών αστικών τάξεων ο προστατευτισμός είναι μια μέθοδος απελευθέρωσης αυτών των τάξεων από κάθε έλεγχο στην παραγωγή που συνεπάγεται η συμμετοχή στη διεθνή αγορά , δηλαδή μια μέθοδος υπερδιόγκωσης της γραφειοκρατικής γαιοπροσόδου τους, ή αλλιώς της μίζας τους.
Ο προστατευτισμός στον τρίτο κόσμο έχει προοδευτικό νόημα μόνο στα πλαίσια μιας όξυνσης της ταξικής πάλης που δίνουν οι προοδευτικές τάξεις στο εσωτερικό της χώρας ενάντια στις διεφθαρμένες γραφειοκρατίες και τους κομπραδόρους του ιμπεριαλισμού. Όμως αυτοί που σήμερα εκπροσωπούν τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα του δυτικού μονοπώλιου εμποδίζουν πάντα τη διεξαγωγή αυτής της πάλης πρώτον γιατί χτυπάνε από θέση αρχής τις λαϊκές – επαναστατικές τάξεις που χρησιμοποιούν τον προστατευτισμό σαν εργαλείο της ταξικής τους πάλης και δεύτερο γιατί υποστηρίζουν τα δικά τους τμήματα της κομπραδόρικης αστικής τάξης που αντιπαλεύουν έναν αναπτυξιακό προστατευτισμό. (π.χ εισαγωγείς και αντιπρόσωποι ξένων μονοπωλιστών).
Στο καίριο αυτό σημείο οι πιο σοσιαλφασιστικές πλευρές της γραφειοκρατικής αστικής τάξης που θέλουν ένα “δικό” τους κρατικό προστατευτισμό, έναν προστατευτισμό για τις μίζες τους συμμαχούν με τους δυτικούς μονοπωλιστές για να συντρίψουν από κοινού τις πιο παραγωγικές πλευρές της κοινωνίας, είτε πρόκειται για το λαό και το προλεταριάτο, είτε, όπως συμβαίνει σήμερα, πρόκειται για τα πιο σύγχρονα βιομηχανικά κομμάτια της αστικής τάξης που θέλουν σύγχρονη ανάπτυξη της χώρας και ισότιμη συμμετοχή της στην παγκόσμια αγορά.
Δεν μπαίνει λοιπόν σήμερα για τις ξεχωριστές χώρες, ειδικά τις πιο καθυστερημένες, το δίλημμα προστατευτισμός, ή συμμετοχή στην παγκόσμια αγορά. Το ζήτημα που μπαίνει είναι με ποιες ταξικές δυνάμεις στην εξουσία και με πόση και ποια χρήση του προστατευτισμού θα μπορέσουν οι πιο καθυστερημένες και καταπιεσμένες χώρες να σταθούν παραγωγικά και να αναπτυχθούν μέσα στα πλαίσια της παγκόσμιας αγοράς και της έτσι κι αλλιώς παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Ο σοσιαλφασισμός ριζωμένος παντού στον κόσμο και πιο πολύ στις καθυστερημένες χώρες, δεν αρνείται τη συμμετοχή στην παγκόσμια αγορά πρακτικά, αλλά αρνείται την θετική της πλευρά. Αρνείται τον παραγωγικό έλεγχο που αυτή ασκεί διαρκώς στις πιο αντιδραστικές ιδιοκτήτριες τάξεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αρνείται την επαναστατική αλλαγή που επιβάλλει στις παραγωγικές δυνάμεις, αρνείται τέλος την ένταση της επικοινωνίας των λαών που αυτή συνεπάγεται.
Πάνω απ’ όλα όμως ο σοσιαλφασισμός σε κάθε χώρα αρνείται την παγκοσμιοποιημένη οικονομία γιατί το κέντρο και ο διεθνής του ηγεμόνας είναι ο σοσιαλιμπεριαλισμός, σήμερα ο ρώσικος και ο κινέζικος. Αυτό σημαίνει κατάκτηση και κατοχή της παγκόσμιας αγοράς από το σ.ιμπεριαλιστικό στρατιωτικό μονοπώλιο, κυριαρχία του στρατιωτικού μονοπώλιου πάνω στο οικονομικό, το οποίο αναπνέει μέσα από την παγκόσμια αγορά και τέλος, κατάργηση της ίδιας της παγκόσμιας αγοράς από τη ρατσιστική βία του στρατιωτικού μονοπωλιστή ληστή.
Δεν είναι τυχαίο που η κατά της παγκοσμιοποίησης εξέγερση της Αργεντινής φέρνει στην εξουσία σε μια ακόμα χώρα της Λατινικής Αμερικής μετά την Κούβα και την Βενεζουέλα, έναν σοσιαλφασίστα. Ούτε είναι τυχαίο ότι η πρώτη πράξη της κυβέρνησής του ήταν να επιτεθεί στο ξένο και πιο σύγχρονο βιομηχανικό κεφάλαιο ζητώντας από αυτό να πληρώσει πρώτο με την δραματική μείωση της τιμής των προϊόντων του, την κρίση που ο ίδιος ο σοσιαλφασισμός προκάλεσε στην Αργεντινή.
Εφημερίδα Νέα Ανατολή, αρ.φύλλου 382, 29 Μάρτη 2002
Διαβάστε το πρώτο άρθρο στον παρακάτω σύνδεσμο:
Διαβάστε το δεύτερο άρθρο παρακάτω.
Αν αυτή η κίνηση γίνει μαζική τότε οι κάθε είδους διεθνείς πιστωτές θα αρνούνται να συνεχίσουν όπως πριν να δανειοδοτούν το ελληνικό κράτος και τις ΔΕΚΟ και θα αυξήσουν παραπέρα τα επιτόκια δανεισμού. Το αποτέλεσμα θα είναι ότι όχι μόνο όλες οι αρνητικές κινήσεις που περιγράψαμε θα δυναμώσουν, αλλά η όλο και πιο δύσκολη εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους θα δυναμώσει τη φορολογία όλων των τάξεων, η κατανάλωση του πληθυσμού θα πέσει παντού, οι επιχειρήσεις θα κλείνουν η μία μετά την άλλη, η ανεργία θα δυναμώνει. Σε αυτή την κατάσταση θα αποδειχτεί ότι η κρατική φορολογία αντί να αποσπά ένα όλο και πιο αυξανόμενο κεφάλαιο για να εξυπηρετεί κανονικά το δημόσιο χρέος, θα αποσπά ένα όλο και μικρότερο. Εκείνη τη στιγμή η χρεοκοπία της χώρας θα γίνει ορατή στους πάντες. Εκείνη τη στιγμή όλοι θα τρέξουν στις τράπεζες να αποσύρουν τις καταθέσεις τους σε ευρώ. Τότε η κυβέρνηση θα κλείσει τις Τράπεζες και θα διαπραγματευθεί με τους καταθέτες και τις τράπεζες τι θα πάρει ο καθένας από τις καταθέσεις του και τι οι τράπεζες από τους χρεώστες τους. Πιθανά να τους πει: Οι Τράπεζες θα σας δώσουν για κάθε ευρώ που έχετε καταθέσει 0,7 του ευρώ και αντίστοιχα όσοι χρωστάνε στις Τράπεζες 1 ευρώ θα δώσουν πίσω σε αυτές 0,7 ευρώ. Ώσπου να κατοχυρωθούν οι νέες συναλλακτικές σχέσεις οι Τράπεζες θα δίνουν μόνο ελάχιστα λεφτά και μόνο σταδιακά σε κάθε καταθέτη. Έτσι ελάχιστο χρήμα θα κυκλοφορεί στην αγορά. Τότε ο κόσμος θα κατεβεί στους δρόμους.
Όταν ο κόσμος θα κατεβεί στους δρόμους μαζικά, γνήσια εξοργισμένος επικεφαλής των μαζικών διαδηλώσεών του θα είναι μοιραία οι κνίτες, και τα κνιτοειδή κάθε είδους, ενώ οι λούμπεν θα σπάνε και θα κλέβουν. Τότε τα συνθήματα θα είναι: Θάνατος στο κεφάλαιο. Θάνατος στην παγκοσμιοποίηση. Θάνατος στην Ευρώπη που δεν μας δίνει δάνεια και επιδοτήσεις. Η πολιτική οικονομία της στιγμής θα είναι: Φταίει η κατάργηση της δραχμής και η ισοτιμία με το ευρώ που δεν έκανε ανταγωνιστικά τα ελληνικά προϊόντα. Ναι στον προστατευτισμό. Ενότητα με τα Βαλκάνια και τη βαλκανική αγορά. Βαριά φορολογία του μεγάλου ξένου και ντόπιου βιομηχανικού, εμπορικού και τραπεζικού κεφάλαιου.
Αν αυτό το σενάριο έχει ένα πραγματικά αδύναμο σημείο είναι ότι η Ε. Ένωση δεν θα δεχτεί την χρεοκοπία της Ελλάδας. Οι ευρωπαίοι μεγαλοαστοί έχουν αποδείξει ότι παραλύουν κυριολεκτικά απέναντι σε κάθε γεγονός που τους βάζει καίρια πολιτικά προβλήματα, στην συγκεκριμένη περίπτωση το πρόβλημα να διώξουν την Ελλάδα από την ομάδα τους. Γι’ αυτό η πιθανότερη αντίδρασή τους σε μια ελληνική οικονομική κρίση είναι ότι θα αναλάβουν να την διαχειριστούν οι ίδιοι πληρώνοντας ασταμάτητα λεφτά και εισπράττοντας κατάρες, ενώ οι πράκτορες του Τσάρου που προκάλεσαν την κρίση θα ρίχνουν το λαό στην πείνα, θα δυναμώνουν τον αντιευρωπαϊσμό και θα πλουτίζουν οι ίδιοι.
Αν όμως δεχτούμε προς στιγμή ότι η Ελλάδα δεν ήταν σήμερα μέσα στην Ε. Ένωση ότι περιγράψαμε θα ήταν το πιο πιθανό να συμβεί.
Αν λοιπόν αντί για Ελλάδα γράψει κανείς Αργεντινή, αντί για ευρώ δολάριο, αντί για Δ.Ν.Τ Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αντί για Βαλκάνια Μercosur, αντί για τα κνιτοειδή τους λαϊκιστές του περονισμού και τους ισχυρούς στην Αργεντινή τροτσκιστές, θα έχει χοντροκομμένα, αλλά στη σωστή ποιοτικά διάσταση τους τα γεγονότα της Αργεντινής.
Όπως μια οικονομική κρίση στην Ελλάδα που θα μετατραπεί σε πολιτική θα φέρει σήμερα στην εξουσία τους πιο τυπικούς σοσιαλφασίστες, αυτό ακριβώς έκανε στην Αργεντινή. Ο λαϊκιστής περονιστής Duhalde που ήρθε στην εξουσία μέσα από την αργεντινή κρίση έχει την ίδια πολιτικοϊδεολογική γραμμή με τον σοσιαλφασίστα πρόεδρο της Βενεζουέλας Σάβες και όπως και εκείνος έτσι κι αυτός δέχεται τα θερμά χειροκροτήματα του Κάστρο για την αντιδυτική – αντιπαγκοσμιοποίηση πολιτική του.
Η Αργεντινή είναι σήμερα μια Ελλάδα της Λατινικής Αμερικής και υποφέρει από τις ίδιες αρρώστιες. Η παγκοσμιοποίηση είναι άσχετη με αυτές τις αρρώστιες. Το μόνο που κάνει η παγκοσμιοποίηση είναι να φέρνει την αρρώστια πιο γρήγορα και πιο δραματικά στην επιφάνεια και να αποτελειώνει πιο γρήγορα τον άρρωστο. Είναι σαν ένας φυματικός να κάνει ορειβασία με φανελάκι.
Η ΒΑΣΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΥΠΑΝΑΠΤΥΞΗ
ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ
Είναι βέβαια 155 δις δολάρια, αλλά αυτό είναι μόνο το 60% του ΑΕΠ, δηλαδή είναι σε αναλογία όσο και της Γαλλίας και μέσα στα κριτήρια του Μάαστριχτ. Ήταν όμως “βαριά” η ποιότητα του ελλείμματος. Δηλαδή ενώ το δημόσιο έλλειμμα στην Αργεντινή εξυπηρετείται κάθε χρονιά απορροφώντας το 20% του προϋπολογισμού, στη Γαλλία εξυπηρετείται απορροφώντας το 8%. Βαθύτερα πίσω από αυτή την αδυναμία βρίσκονται οι χαμηλές εξαγωγές της Αργεντινής και πίσω από αυτές η αυξανόμενη βιομηχανική της καθυστέρηση σε σχέση με την υπόλοιπη Λατινική Αμερική. Η εξυπηρέτηση του χρέους έγινε ίση με το 90% των εξαγωγών της Αργεντινής. Η Αργεντινή έφτασε να εξάγει τρεις φορές κατά κεφαλή λιγότερα προϊόντα από όσο η Χιλή και το Μεξικό. Αλλά στο βιομηχανικό επίπεδο οι αναλογίες είναι ακόμα χειρότερες επειδή η Αργεντινή εξάγει κύρια γεωργικά προϊόντα, ιδιαίτερα κρέας. Είναι γεγονός ότι και οι εξαγωγές κρέατος της Αργεντινής μένουν στάσιμες χωρίς να φταίει εκείνη. Γι αυτό όμως δεν φταίει η παγκοσμιοποίηση, αλλά ο ευρωπαϊκός αγροτικός προστατευτισμός που έχει κι αυτός στη βάση του τις σοσιαλφασιστικές αντιπαραγωγικές διεκδικήσεις της πλούσιας και μεσαίας ευρωπαϊκής αγροτιάς.
Τη στιγμή της κρίσης λοιπόν η Αργεντινή είχε συνολικές εξαγωγές 10% του ΑΕΠ την ώρα που οι εξαγωγές του Μεξικού βρίσκονται στο 30%. (Σε ποιο τραγική θέση από την Αργεντινή βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα με εξαγωγές 8,3% του ΑΕΠ, εκατοστή πέμπτη χώρα στον πλανήτη και ενώ στην Ευρώπη η προτελευταία Πορτογαλία έχει εξαγωγές 18% του ΑΕΠ. Αν η Ελλάδα δεν έχει χρεοκοπήσει ακόμα είναι κυρίως γιατί στηρίζεται από την τεράστια ευρωπαϊκή εισροή κεφαλαίου).
Οι μικρές λοιπόν εξαγωγές της Αργεντινής την υποχρέωσαν να απορροφά ένα όλο και πιο μεγάλο τμήμα των εσόδων του προϋπολογισμού για να εξυπηρετεί το αυξανόμενο εξωτερικό χρέος. Αλλά την ίδια ώρα τα έξοδα του προϋπολογισμού δεν μπορούσαν να πέσουν γιατί ούτε ο λαός, και δίκαια, δεν ήθελε να ζήσει χειρότερα, ούτε κυρίως οι διεφθαρμένες γραφειοκρατίες και οι τοπικοί βαρόνοι του λαϊκίστικου περονισμού ήθελαν να χάσουν τις τεράστιες μίζες και τις σπατάλες τους. Αλλά ούτε και τα έσοδα του προϋπολογισμού μπορούσαν να ανεβούν γιατί η φοροδιαφυγή έχει, όπως και στην Ελλάδα επιδημικά χαρακτηριστικά και αξεπέραστα όρια. Ήταν φυσικό λοιπόν να βλέπουν όλοι πως έρχεται αναπόφευκτα μια στιγμή κατάρρευσης.
Οι αντι-νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι ισχυρίζονται ότι η κρίση ξεκίνησε επειδή οι φιλελεύθερες κυβερνήσεις της Αργεντινής έδεσαν με υπόδειξη του ΔΝΤ το πέσος με το δολάριο. Αλλά αυτή η σύνδεση όχι μόνο δεν αποτελεί υπόδειξη του ΔΝΤ, αλλά ούτε καν μια γενική φιλελεύθερη συνταγή. Η σύνδεση αυτή έγινε το 1991 από την κυβέρνηση του περονιστή Μένεμ για να ανακόψει τον πληθωρισμό του 1300% της δεκαετίας ‘80-’90 και να δώσει εμπιστοσύνη στο ξένο κεφάλαιο για να επενδύσει στην Αργεντινή. Αυτός ο διπλός στόχος πέτυχε. Ο πληθωρισμός πήγε στο 3,5%, ενώ ένα κεφάλαιο 98 δις δολαρίων μπήκε στην Αργεντινή. Αυτό το κεφάλαιο με προέλευση κυρίως την Ισπανία και τις ΗΠΑ λειτούργησε σε ένα τεράστιο ποσοστό σαν παραγωγικό κεφάλαιο με την αγορά και τον εκσυγχρονισμό μιας σειράς αποσαθρωμένων και διαλυμένων από την περονιστική γραφειοκρατία δημόσιων επιχειρήσεων τηλεφωνίας, ηλεκτρικού κ.λπ. Από τότε οι ιδιωτικοποιήσεις αυτές έγιναν ο κύριος στόχος του αργεντίνικου σοσιαλφασισμού.
Όμως αυτή η εισαγωγή ξένου κεφάλαιου δεν γονιμοποίησε άλλες σφαίρες της παραγωγής, ιδιαίτερα της βιομηχανικής. Η αργεντινή αστική τάξη στο σύνολό της δεν κινήθηκε προς την ανάπτυξη. Το μόνο αποτέλεσμα ήταν ότι εν όψει μια χρυσής υποτιθέμενης προοπτικής, τα εύπορα στρώματα, παρασιτικά ή μη, αύξησαν την κατανάλωση οπότε και τις εισαγωγές ξένων προϊόντων. Δίχως όμως αύξηση και εκσυγχρονισμό της ντόπιας παραγωγής αυτό σήμαινε το αναπόφευκτο δυνάμωμα του εμπορικού ελλείμματος και σε συνδυασμό με την συνεχιζόμενη διαφθορά και σπατάλη, το δυνάμωμα του ελλείμματος του προϋπολογισμού.
Αυτή η αυξανόμενη ανισορροπία έκανε την ισοτιμία δολαρίου όλο και πιο ευνοϊκή για το πέσο. Όλο και περισσότερο το πέσο έπαιρνε μια πλασματική αξία. Ήδη στα 1998 η πραγματική σχέση ήταν 1 δολάριο – 0,75 πέσο. (Μonde 21-1-02). Αυτό το ένιωσε το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο που σταμάτησε να επενδύει στην Αργεντινή. Το Δ.Ν.Τ άρχισε να δανείζει δεκάδες δις δολάρια, αλλά δυσπιστώντας όλο και περισσότερο απέναντι στην Αργεντινή. Μέσα στο κλίμα αυτό όσοι βρίσκονταν με πέσος στην Αργεντινή μυρίστηκαν την κρίση και άρχισαν να μετατρέπουν τα πέσος σε δολάρια και να τα στέλνουν στο εξωτερικό. Συνολικά 100 δις δολάρια βγήκαν έξω δηλαδή ακριβώς όσα πολύτιμα κεφάλαια εισάχθηκαν στα προηγούμενα χρόνια.
Από κει και πέρα άρχισε η οικονομική και τελικά η πολιτική κρίση. Σε κάποιο σημείο της αποσύνθεσης της οικονομίας το ΔΝΤ σταμάτησε να καλύπτει με δάνεια το ατέλειωτο και αυξανόμενο αργεντινό έλλειμμα. Και τότε ήρθε η κατάρρευση.
ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΥ
Οι τοπικοί σοσιαλφασίστες και η διεθνής του σοσιαλφασισμού αποδίδουν την κατάρρευση της Αργεντινής στο ότι οι ιδιωτικοποιημένες “ΔΕΚΟ” αύξησαν τις τιμές των προϊόντων που παρήγαγαν (τηλέφωνο, ηλεκτρικό κλπ.) και ξεζούμισαν το έθνος, στο ότι λόγω της ισοτιμίας και της ελευθερίας της αγοράς κεφάλαιου έφυγαν τα κεφάλαια από τη χώρα, και στο ότι το ΔΝΤ αποτελείωσε τη χώρα σταματώντας το δανεισμό.
Πρόκειται για το γνωστό διεθνούς χρήσης παραμύθι που ενώνει παντού τα κρατικά διεφθαρμένα παράσιτα και κάθε τάξη που ζει από τη ληστεία των πλουτοπαραγωγικών πόρων των χωρών σηκώνοντας την εθνική σημαία σε έναν πόλεμο ενάντια “στο ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο”
Είναι γεγονός ότι υποταγή στους νόμους της παγκόσμιας αγοράς σημαίνει σήμερα υποταγή στους νόμους λειτουργίας του δυτικού μονοπωλιακού κεφάλαιου. Οι σοσιαλφασίστες πιάνονται πάντα από αυτούς τους νόμους τους υποβάλουν σε αντιδραστική κριτική και πάνω απ’ όλα κρύβουν τη δικιά τους πάλη για κυριαρχία και τις δικές τους πολύ πιο βαριές και αποφασιστικές ευθύνες σε κάθε οικονομική καταστροφή.
Δεν έχουμε λόγους να μην πιστέψουμε ότι οι αργεντινές “ΔΕΚΟ” πούλησαν ακριβά τα προϊόντα τους και είναι αναντίρρητο ότι η ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων και εμπορευμάτων βοήθησε και από ένα σημείο και περά έδωσε μια αλματώδη πορεία στην κατάρρευση της Αργεντινής. Ούτε υπάρχει αμφιβολία ότι το ΔΝΤ δεν έκανε καμία προσπάθεια να διευκολύνει την Αργεντινή στην εξυπηρέτηση και ρύθμιση του χρέους της και να της δώσει μια ανάσα, δηλαδή νέα περιθώρια διαπραγμάτευσης, όπως έκανε στη Ρωσία ή τελευταία στην Τουρκία. Όμως όλα αυτά είναι εξωτερικές, δευτερεύουσες αιτίες της καταστροφής και έχουν περισσότερο να κάνουν και με το ότι το δυτικό οικονομικό μονοπώλιο είναι πολιτικά τυφλό και παραδίνει χώρες ολόκληρες και περιοχές του πλανήτη στον σοσιαλφασισμό και τον σοσιαλιμπεριαλισμό. Οι εσωτερικές αιτίες βρίσκονται στις διεφθαρμένες ταξικές δυνάμεις που κυριαρχούν στο εσωτερικό της Αργεντινής και στο παρατεταμένο πόλεμο που δίνουν για χρόνια ενάντια στις αναπτυξιακές παραγωγικές τάσεις αυτής της κοινωνίας και στις σχετικά πιο προοδευτικές ταξικές της δυνάμεις.
Μα όσο και να ήταν ακριβά τα προϊόντα των “ΔΕΚΟ” δεν μπορούσαν με ρήτρες να ξεπεράσουν τις αντίστοιχες τιμές των ΔΕΚΟ των ανεπτυγμένων δυτικών χωρών, ειδικά των ΗΠΑ, ενώ κανείς δεν αρνείται ότι αυτές οι υπηρεσίες που ήταν προηγούμενα σε αποσάθρωση λειτούργησαν εξαιρετικά όλα αυτά τα χρόνια της ιδιωτικοποίησης.
Όμως το μεγάλο νούμερο στην Αργεντινή ήταν τα 25 δις δολάρια φοροδιαφυγής κάθε χρόνο την ώρα που το μέσο χρονιάτικο έλλειμμα του προϋπολογισμού ήταν 11 δις. (Μonde 23-1-02) και το συσσωρευμένο κρατικό χρέος προς τις επαρχίες και τους ιδιώτες την ώρα της κρίσης ήταν 85 δις δολάρια (Μonde 5-1-02). Από την άλλη η τεράστια διαφθορά της Αργεντινής συνοδεύεται και ενισχύεται από μια τεράστια διαφθορά της Δικαιοσύνης που ακόμα και στην Ελλάδα έχει αρκετή ακεραιότητα και αξιοπιστία, ενώ οι συνδικαλιστές ηγέτες της Αργεντινής εντελώς διεφθαρμένοι και πλούσιοι ονομάζονται από το λαό χοντροί (los grodos, Monde 21-1-02)
Αν μένει ένα πραγματικό επιχείρημα για τους αντι- παγκοσμιοποίηση είναι αυτό το σχετικό με τη μαζική φυγή των κεφαλαίων γιατί κανείς δεν μπορεί στα σοβαρά να κατηγορήσει την παγκοσμιοποίηση για το ότι το ΔΝΤ έκοψε τη δανειοδότηση μιας χώρας που μαθηματικά πήγαινε στη χρεοκοπία. Το ΔΝΤ, δηλαδή το δυτικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, κύρια κεφάλαιο των ΗΠΑ, μπορεί να κατηγορηθεί μόνο για την πολιτική του τύφλα. Γιατί κόβοντας απότομα και δίχως πολιτικούς όρους την δανειοδότηση της Αργεντινής έριξε στα τάρταρα τον δυτικό πρωθυπουργό Ντε Λα Ρουά και έφερε στην εξουσία μια περονιστική εξέγερση με επικεφαλής τον σοσιαλφασίστα Νουάλντε.
Η εξαγωγή του κεφαλαίου δεν είναι η αιτία της χρεοκοπίας της Αργεντινής. Είναι ένα αποτέλεσμά της.
Κανένα κεφάλαιο που θα μπορούσε να ανταλλαχθεί με δολάρια το 98 δεν θα περίμενε να μεταφραστεί σε υποτιμημένα πέσος το 2002. Ήταν η οικονομική παρακμή που οδήγησε τα κεφάλαια να δραπετεύσουν και όχι το αντίστροφο. Είναι αλήθεια ότι με τη σειρά της αυτή η δραπέτευση επιδείνωσε ταχύτατα την οικονομική αποσάθρωση της Αργεντινής. Αλλά το κύριο μένει το πρώτο και όχι το δεύτερο, το εσωτερικό οικονομικό ζήτημα και όχι το εξωτερικό.
ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ
Μπαίνει ωστόσο το εξής ερώτημα: Γιατί έστω να μην εμποδιστεί αυτό το δευτερεύον, αυτή η φυγή των κεφαλαίων προς τα έξω; Γιατί να μην χτυπηθεί αυτή η πλευρά της ανοιχτής παγκόσμιας αγοράς, η χρηματιστική αγορά και η αντίστοιχη ελεύθερη μεταφορά κεφαλαίων; Γιατί να μην υπάρξει ένας προστατευτισμός;
Είναι γεγονός ότι ο Ντε Λα Ρουά πριν πέσει επεχείρησε μέτρα προστατευτισμού και με μέτρα αλλαγής της νομισματικής ισοτιμίας δολαρίου-πέσο στο εξωτερικό εμπόριο και με δασμούς στις εισαγωγές. Αλλά αυτά επιδείνωσαν την φυγή του κεφάλαιου. Τότε ακριβώς και γι’ αυτό το λόγο ο Ντε λα Ρουά περιόρισε το δικαίωμα των καταθετών να αποσύρουν λεφτά από τις τράπεζες, το περίφημο corralito. Τότε ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις των μεσοστρωμάτων κάτω από την καθοδήγηση των δεξιών περονιστών με τις κατσαρόλες που όσο δυνάμωνε η πολιτική κρίση εξελίχθηκαν σε εξέγερση. Αυτή την εξέγερση μάτωσε με 30 νεκρούς ο Ντε λα Ρουά και έφυγε νύχτα με ελικόπτερο.
Τα προστατευτικά μέτρα του Ντε λα Ρούα χτυπήθηκαν λοιπόν από δύο πλευρές. Από τη μια πλευρά από το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο που τα είδε σαν προάγγελο χρεοκοπίας και δυνάμωσε τη φυγή του από τη χώρα και από την άλλη από τον λαϊκίστικο περονισμό που χρησιμοποίησε τη λαϊκή δυσφορία για να οδηγήσει στην πολιτική χρεοκοπία τους δυτικόφιλους και να φέρει τον εαυτό του στην εξουσία.
Τελικά ο νικητής περονισμός επέβαλε τον οικονομικό προστατευτισμό και ταυτόχρονα μόλις τώρα το ΔΝΤ και όλοι οι πιστωτές της Αργεντινής δίνουν στον σοσιαλφασίστα Ντουάλτε όλες τις οικονομικές διευκολύνσεις που δεν έδιναν στον φιλελεύθερο Ντε λα Ρούα.. Αυτό σημαίνει ότι το δυτικό χρηματιστικό κεφάλαιο θέλει μόνο ένα πράγμα: Να πάρει πίσω τα λεφτά του και δεν έχει καμιά αντίρρηση να γίνει αυτό από μια γραφειοκρατική βδέλλα σαν τον Ντουάλτε που θα έχει τη δυνατότητα και τη θέληση να στραγγίξει ότι έχει απομείνει από αυτή τη χώρα. Ο οικονομικός προστατευτισμός μπορεί να αποτελεί πρόβλημα για τους φιλελεύθερους οικονομολόγους, αλλά ποτέ δεν τόλμησαν οι πολιτικοί ηγέτες του σύγχρονου δυτικού κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού να τον αρνηθούν για τους ανταγωνιστές του, αφού δεν μπόρεσαν να τον αρνηθούν για τον εαυτό τους. Μονοπωλιακός καπιταλισμός και προστατευτισμός θα πηγαίνουν πάντα μαζί. Η παγκόσμια αγορά και η παγκοσμιοποιημένη αγορά είναι σύμφυτες με την ελευθερία του εμπορίου, αλλά αυτή η ελευθερία οδηγώντας στο μονοπώλιο οδηγεί αναπόφευκτα και στον προστατευτισμό. Αυτή είναι μια αναγκαία αντίφαση μέσα στην οποία διεξάγεται η παγκόσμια πολιτική πάλη.
Από αυτή την αντίφαση πιάνεται σήμερα και ο τρίτος κόσμος για να επιβάλει τον προστατευτισμό στις δικές του λίγο ή πολύ οικονομικά αδύναμες χώρες.
Ο προστατευτισμός σήμερα, ακόμα και ο πιο ακραίος, δεν λέει τίποτα από μόνος του. Ειδικά στα χέρια των διεφθαρμένων γραφειοκρατικών αστικών τάξεων ο προστατευτισμός είναι μια μέθοδος απελευθέρωσης αυτών των τάξεων από κάθε έλεγχο στην παραγωγή που συνεπάγεται η συμμετοχή στη διεθνή αγορά , δηλαδή μια μέθοδος υπερδιόγκωσης της γραφειοκρατικής γαιοπροσόδου τους, ή αλλιώς της μίζας τους.
Ο προστατευτισμός στον τρίτο κόσμο έχει προοδευτικό νόημα μόνο στα πλαίσια μιας όξυνσης της ταξικής πάλης που δίνουν οι προοδευτικές τάξεις στο εσωτερικό της χώρας ενάντια στις διεφθαρμένες γραφειοκρατίες και τους κομπραδόρους του ιμπεριαλισμού. Όμως αυτοί που σήμερα εκπροσωπούν τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα του δυτικού μονοπώλιου εμποδίζουν πάντα τη διεξαγωγή αυτής της πάλης πρώτον γιατί χτυπάνε από θέση αρχής τις λαϊκές – επαναστατικές τάξεις που χρησιμοποιούν τον προστατευτισμό σαν εργαλείο της ταξικής τους πάλης και δεύτερο γιατί υποστηρίζουν τα δικά τους τμήματα της κομπραδόρικης αστικής τάξης που αντιπαλεύουν έναν αναπτυξιακό προστατευτισμό. (π.χ εισαγωγείς και αντιπρόσωποι ξένων μονοπωλιστών).
Στο καίριο αυτό σημείο οι πιο σοσιαλφασιστικές πλευρές της γραφειοκρατικής αστικής τάξης που θέλουν ένα “δικό” τους κρατικό προστατευτισμό, έναν προστατευτισμό για τις μίζες τους συμμαχούν με τους δυτικούς μονοπωλιστές για να συντρίψουν από κοινού τις πιο παραγωγικές πλευρές της κοινωνίας, είτε πρόκειται για το λαό και το προλεταριάτο, είτε, όπως συμβαίνει σήμερα, πρόκειται για τα πιο σύγχρονα βιομηχανικά κομμάτια της αστικής τάξης που θέλουν σύγχρονη ανάπτυξη της χώρας και ισότιμη συμμετοχή της στην παγκόσμια αγορά.
Δεν μπαίνει λοιπόν σήμερα για τις ξεχωριστές χώρες, ειδικά τις πιο καθυστερημένες, το δίλημμα προστατευτισμός, ή συμμετοχή στην παγκόσμια αγορά. Το ζήτημα που μπαίνει είναι με ποιες ταξικές δυνάμεις στην εξουσία και με πόση και ποια χρήση του προστατευτισμού θα μπορέσουν οι πιο καθυστερημένες και καταπιεσμένες χώρες να σταθούν παραγωγικά και να αναπτυχθούν μέσα στα πλαίσια της παγκόσμιας αγοράς και της έτσι κι αλλιώς παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Ο σοσιαλφασισμός ριζωμένος παντού στον κόσμο και πιο πολύ στις καθυστερημένες χώρες, δεν αρνείται τη συμμετοχή στην παγκόσμια αγορά πρακτικά, αλλά αρνείται την θετική της πλευρά. Αρνείται τον παραγωγικό έλεγχο που αυτή ασκεί διαρκώς στις πιο αντιδραστικές ιδιοκτήτριες τάξεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αρνείται την επαναστατική αλλαγή που επιβάλλει στις παραγωγικές δυνάμεις, αρνείται τέλος την ένταση της επικοινωνίας των λαών που αυτή συνεπάγεται.
Πάνω απ’ όλα όμως ο σοσιαλφασισμός σε κάθε χώρα αρνείται την παγκοσμιοποιημένη οικονομία γιατί το κέντρο και ο διεθνής του ηγεμόνας είναι ο σοσιαλιμπεριαλισμός, σήμερα ο ρώσικος και ο κινέζικος. Αυτό σημαίνει κατάκτηση και κατοχή της παγκόσμιας αγοράς από το σ.ιμπεριαλιστικό στρατιωτικό μονοπώλιο, κυριαρχία του στρατιωτικού μονοπώλιου πάνω στο οικονομικό, το οποίο αναπνέει μέσα από την παγκόσμια αγορά και τέλος, κατάργηση της ίδιας της παγκόσμιας αγοράς από τη ρατσιστική βία του στρατιωτικού μονοπωλιστή ληστή.
Δεν είναι τυχαίο που η κατά της παγκοσμιοποίησης εξέγερση της Αργεντινής φέρνει στην εξουσία σε μια ακόμα χώρα της Λατινικής Αμερικής μετά την Κούβα και την Βενεζουέλα, έναν σοσιαλφασίστα. Ούτε είναι τυχαίο ότι η πρώτη πράξη της κυβέρνησής του ήταν να επιτεθεί στο ξένο και πιο σύγχρονο βιομηχανικό κεφάλαιο ζητώντας από αυτό να πληρώσει πρώτο με την δραματική μείωση της τιμής των προϊόντων του, την κρίση που ο ίδιος ο σοσιαλφασισμός προκάλεσε στην Αργεντινή.
