Ήρθε ο Τσίπρας τελευταία και η Παπαρήγα παλιότερα στην ΕΑΒ και μας είπαν μεταξύ άλλων ότι πρέπει αυτή να μείνει κρατική, να μην ξεπουληθεί και άλλα τέτοια που ορισμένα από αυτά ακούγονταν ωραία στα αυτιά. Θα φανταζόνταν κανείς που δεν ήξερε τίποτα από πολιτική ότι αυτοί είναι οι πιο μεγάλοι πατριώτες που ανησυχούν πολύ για το εργοστάσιο που δουλεύουμε και επίσης για το μέλλον της χώρας. Αλλά αυτοί δεν έδειξαν καμιά τέτοια διάθεση, δηλαδή να εμποδίσουν την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου όταν αυτός ξεπουλιόνταν ή ξεπουλιέται στους κρατικούς ανατολικούς ολιγάρχες του πλούτου.
Είναι γνωστό ότι η ελληνική «αριστερά» είναι η τελευταία που καταδίκασε τις πρακτικές καταλήστευσης των δις του δημοσίου πλούτου από τους ανατολικούς κρατικούς ολιγάρχες Κόκκαλη, Μπόμπολα κλπ ή από μια μειοψηφική ακρίδα διεφθαρμένων της κρατικής και ΔΕΚΟίτικης γραφειοκρατίας. Επίσης όχι μόνο έμεινε προσκολλημένη υποστηρίζοντας σταθερά μέχρι τέλος την γκαγκεμπίτικη ΕΣΣΔ αλλά συμπαθούσε και την καπιταλιστική Ρωσία. Για την Κίνα, αφού πρώτα είδε ότι ολόκληρη η κοινωνία είχε υιοθετήσει τον όρο κινεζοποίηση για να περιγράφει σε συντομία το απόλυτο εργασιακό κάτεργο ψελλίζει τώρα κάποια κριτική στο καθεστώς του Πεκίνου. Στην πραγματικότητα αυτοί ποτέ δεν απαγκιστρώθηκαν από την Ανατολή. Στα χείλη της λεγόμενης αριστεράς είναι καραμέλα η φράση «κρίση καπιταλισμού» αλλά δεν λένε ποτέ ότι μέρος αυτής της κρίσης οφείλεται στην τζάμπα εργασία και στο τεχνηέντως υποτιμημένο νόμισμα των κινέζων κρατικο-κομματικών ολιγαρχών. Αντίθετα μέχρι χτες έλεγαν ότι η «σοσιαλίστική» Κίνα έχει ανάπτυξη. Αν όμως η «αριστερά», η οποία έγινε ανέκδοτο αφού διατηρούσε «ανοιχτή την αντιπροσωπία ενώ είχε κλείσει το εργοστάσιο» έγινε καταγέλαστη τα προηγούμενα χρόνια κάνοντας αυστηρή κριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση την ίδια ώρα που υποστήριζε φασιστικά καθεστώτα, κάνοντας τώρα το ίδιο γελοιοποιείται τελείως. Γιατί η διαφορά του τότε με το τώρα είναι ότι όλοι πια γνωρίζουν ποιος ήταν ο Γιέλτσιν και το πνευματικό του παιδί Πόυτιν , και ότι η Κίνα είναι πλέον παραδομένη στους ηγεμονίσκους που οικιοποιήθηκαν την κρατική περιουσία. Η ελληνική κοινοβουλευτική ψευτοαριστερά που είχε συμμετάσχει σε μια οικουμενική κυβέρνηση το 89 με το πρόσχημα της εθνικής ανάγκης μόνο και μόνο για να χτυπήσει το αυτοδυναμικό Πασόκ, τώρα δεν θέλει να έχει καμιά συμμετοχή στη σωτηρία της χώρας. Δεν θεωρούν καν διακύβευμα τη συμμετοχή στο ευρώ αφού λένε ή το υπονοούν ότι υπάρχουν άφθονα ρούβλια, ριάλια και γουέν. Έχουν υιοθετήσει δηλαδή την ακατάσχετη μπουρδολογία των Καζάκη, Μαριά για «άνευ όρων χρεοκοπία τώρα» κλείνοντας τα αυτιά τους σε δεκάδες άλλους ειδικούς. Για να χρησιμοποιήσω μια φράση του κυρίου Τσίπρα «δόλος ή βλακεία» το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δόλος ή βλακεία είναι να λες ότι η Ελλάδα πρέπει να επαναπροσδιορίσει τον «γεωπολιτικό της προσανατολισμό να φύγει «από το τόξο ΗΠΑ-Ευρώπη-Ισραήλ». Στην ουσία αυτό θέλει να πεί να γυρίσουμε την πλάτη στην εθελοντική ένωση κρατών που είναι η ΕΕ και όπου συμμετέχουμε σαν ισότιμοι εταίροι και να στραφούμε προς τους νεοναζί Ρωσία-Κίνα. Αυτό σημαίνει να πάμε τις μηνιαιες αποδοχές στα 300 ή στα 100 Ευρώ δηλαδή είναι είτε απόλυτη εθελοδουλεία, είτε απόλυτη βλακεία . Να αναζητήσουμε συμμάχους σε καθεστώτα που όταν οι δικοί τους αγανακτισμένοι βγήκαν στους δρόμους αυτοί τους απάντησαν με πυρ σκοτώνοντας χιλιάδες διαδηλωτές. Σε συμμάχους και καθεστώτα που φυλακίζονται ή εκτελούνται με γκαγμεμπίτικες μεθόδους οι αντιφρονούντες, και οι εργαζόμενοι δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας για 2-3 δολάρια την ημέρα. Αν στην προβλήτα 2 του λιμανιού του Πειραιά οι συντριπτικά περισσότεροι εργαζόμενοι πληρώνονται με 700 ευρώ για κυλιόμενο ωράριο και απλήρωτες υπερωρίες σε μια τόσο επικερδή επιχείρηση καταλαβαίνουμε όλοι τι έχουμε να περιμένουμε από τις κινέζικες επενδύσεις. Δεν πρόλαβε να περάσει ένας μήνας από τότε που το κίνημα Θεοδωράκη-ΣΥΝ έλεγε να πάμε στη Ρωσία να πάρουμε λεφτά (τα ίδια είπε και ο Τσίπρας στην ΕΑΒ) και η Ρωσία πρωτοστάτησε στο ΔΝΤ για να μην πάρει η Ελλάδα τη νέα βοήθεια. Ταυτόχρονα η Ρωσία κατέβαζε τους διακόπτες του ρεύματος βυθίζοντας τους συμμάχους τους Λευκορώσους στο σκοτάδι για 45 εκατ. δολάρια. Φανταστείτε δηλαδή τι θα πάθουμε αν μας δάνειζαν ποτέ 200 δις ευρώ που είναι το ποσό που χρειάζεται για να αναχρηματοδοτηθεί το ελληνικό χρέος. Ο κύριος Τσίπρας χάλασε τον κόσμο για ένα αριστερό ρεύμα που θα συσπειρώσει τον προοδευτικό κόσμο. Αλλά ένα τέτοιο κίνημα που δεν θα εγγυάται την αταλάντευτη πορεία της χώρας προς την δημοκρατική (και μόνο δημοκρατική θα μπορεί σήμερα να είναι αλλιώς δεν θα υπάρχει) ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει γνήσια κυβερνητική δυναμική, εκτός αν επικρατήσει με πολιτική ανωμαλία δηλαδή μπούκες στα υπουργεία, τραμπουκισμούς στους βουλευτές και κάθε λογής πραξικοπήματα. Γιατί σε αντίθεση με αυτόν ο ελληνικός λαός ξέρει κατά βάθος ποιοι είναι οι πραγματικοί του εχθροί και ποιοι αν όχι και φανατικοί ή ανιδιοτελείς φίλοι του όπως είναι οι δυτικοί μονοπωλιστές, τουλάχιστον δεν είναι αδυσώπητοι εχθροί του.
