ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΡΓΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΕΑΒ

(Η προκήρυξη αυτή μοιράστηκε στις αρχές του Οκτώβρη στο εργοστάσιο της ΕΑΒ)

Προκήρυξη της ΟΑΚΚΕ (Οργάνωσης για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ)

Φίλοι εργαζόμενοι στην ΕΑΒ

Πριν α­πό με­ρι­κούς μή­νες εί­χα­με μοι­ρά­σει και στην Ε­ΑΒ μια προ­κή­ρυ­ξη που α­να­φε­ρό­ταν στο συ­νει­δη­τό σα­μπο­τάζ  που γί­νε­ται στη χώρα μας ε­νά­ντια στην λί­γη βιο­μη­χα­νί­α που έ­χει μεί­νει σε αυ­τήν, ι­διαί­τε­ρα ενά­ντια στην καρ­διά της  που βρί­σκε­ται στα Οι­νό­φυ­τα. Εί­χα­με εκεί ε­πιση­μά­νει σαν έ­να  α­πό τα πιο βα­σι­κά προ­σχή­μα­τα αυ­τού του σα­μπο­τάζ  τη δια­τήρη­ση κα­θα­ρού του Α­σω­πού. Μι­λά­γα­με για πρό­σχη­μα για­τί αν οι υ­πο­τι­θέ­με­νοι φί­λοι του Α­σω­πού ή­θε­λαν κα­θα­ρό το πο­τά­μι θα α­παι­τού­σαν α­πό το κρά­τος να κατα­σκευά­σει ε­πι­τέ­λους την μονάδα βιο­λο­γι­κού κα­θα­ρι­σμού  που  ε­δώ και πολ­λά χρό­νια έ­χει ε­ξαγ­γεί­λει. Ό­μως...


 δεν το α­παι­τούν  για  να μπο­ρούν να ε­πι­βά­λουν πε­λώ­ρια πρό­στι­μα στις βιο­μη­χα­νί­ες των Οι­νο­φύ­των. Τώ­ρα με υ­πουρ­γό πε­ρι­βάλ­λο­ντος το πρώ­ην στέ­λε­χος του ΣΥΝ και ορ­κι­σμέ­νο ε­χθρό κάθε α­νά­πτυξης, την Μπιρ­μπί­λη, με την βο­ή­θεια κά­θε λο­γής ψευ­το­οι­κο­λόγων  και με ερ­γα­λεί­ο το α­να­πτυ­ξιο­κτό­νο Ε’ τμή­μα του Συμ­βου­λί­ου της Ε­πι­κρα­τεί­ας αρ­νού­νται ε­πί­ση­μα κά­θε υ­πο­χρέ­ω­ση του κρά­τους για την α­ντιρ­ρύ­πανση και έ­χουν ε­πι­δο­θεί σε μια ά­νευ προ­η­γου­μέ­νου εκ­στρα­τεία δυ­σφή­μι­σης και ε­ξό­ντω­σης των πιο ση­μα­ντι­κών βιο­μη­χα­νιών στα Οι­νό­φυ­τα. Σαν τω­ρι­νούς στό­χους τους έ­χουν ε­πι­λέ­ξει την Ε­ΑΒ και την «Μαί­λης». Ή­δη το ΣτΕ α­πει­λεί την Ε­ΑΒ με κλεί­σι­μο θε­ω­ρώ­ντας μη ι­κα­νο­ποι­η­τι­κά τα α­ντιρ­ρυ­πα­ντι­κά μέ­τρα που έ­χει πά­ρει. Αυ­τή η α­πειλή πρέ­πει να παρ­θεί υπ ό­ψιν πολύ σο­βα­ρά α­πό τους ερ­γα­ζό­με­νους.

Η οδυνηρή εμπειρία από το θάνατο των Λιπασμάτων Δραπετσώνας

Πι­στεύ­ου­με ό­τι η Ε­ΑΒ εί­ναι ο πιο με­γά­λος βιο­μη­χα­νι­κός στό­χος των σα­μπο­τα­ρι­στών της σε ό­λη την Ελ­λά­δα για­τί εί­ναι η τε­χνο­λο­γι­κά πιο προ­ω­θη­μέ­νη βα­ριά βιο­μη­χα­νί­α α­φού μπο­ρεί να κα­τα­σκευά­ζει τμή­μα­τα πτη­τι­κών μη­χα­νών, για­τί εί­ναι συ­ναλ­λαγ­μα­το­φό­ρα και για­τί έ­χει χι­λιά­δες ψη­λά ει­δι­κευ­μέ­νους ερ­γα­ζό­με­νους που συ­γκε­ντρω­μέ­νοι α­πο­τε­λούν μια με­γάλη συν­δι­κα­λι­στι­κή και γι αυ­τό, εν δυ­νά­μει  πο­λιτι­κή δύ­να­μη.  Εξ αι­τίας του βά­ρους της την Ε­ΑΒ δεν μπο­ρεί κα­νείς εύ­κο­λα να την κλεί­σει.  Πρέ­πει να την βομ­βαρ­δί­σει και απ έ­ξω και, κυ­ρί­ως, α­πό μέ­σα.  

Πο­τέ οι σα­μπο­τα­ρι­στές δεν έ­κλει­σαν μια στρα­τη­γι­κή βιο­μη­χα­νί­α με κα­θα­ρά ε­ξω­τε­ρι­κό βομ­βαρ­δι­σμό, ό­πως εί­ναι τα  δή­θεν οι­κο­λο­γι­κά χτυ­πή­μα­τα, δη­λα­δή δί­χως και μια μα­κρό­χρο­νη  υ­πο­νο­μευ­τι­κή δου­λειά της πα­ρα­γω­γικής δυ­να­τό­τη­τας του ερ­γο­στα­σί­ου συν­δυα­σμέ­νη με αυ­τά τα ε­ξω­τε­ρι­κά χτυ­πήμα­τα.  Με­τά  το μοί­ρα­σμα της προ­η­γού­με­νης προ­κή­ρυ­ξης συ­ζη­τώ­ντας με ερ­γα­ζό­με­νους της Ε­ΑΒ που α­νη­συ­χούν για το μέλ­λον της εί­δα­με μπρο­στά μας τις ει­κό­νες ε­νός προ­α­ναγ­γελ­θέ­ντος θα­νά­του  ό­πως τις ζή­σα­με σε άλ­λες  στρα­τη­γι­κές βιο­μη­χα­νί­ες που έ­κλει­σαν με σα­μπο­τάζ, ιδιαί­τε­ρα σε ε­κείνη των Λι­πα­σμά­των στη Δρα­πε­τσώ­να.  Αυ­τήν την κλεί­σα­νε το 1999 οι σα­μπο­ταρι­στές με κυ­βερ­νη­τι­κή α­πό­φα­ση των Λα­λιώ­τη-Ση­μί­τη στο ό­νο­μα της α­σή­μαντης τό­τε α­τμο­σφαι­ρι­κής ρύ­παν­σης που προ­κα­λού­σε το κα­λά ε­ξο­πλι­σμέ­νο με φίλ­τρα ερ­γο­στά­σιο. Προ­η­γού­με­να και για μια δε­κα­ε­τί­α ο ΣΥΝ και το ψευ­τοΚ­ΚΕ  έ­κα­ναν δια­δη­λώ­σεις για να κλεί­σει το ερ­γοστά­σιο λέ­γο­ντας τε­ρα­τολο­γί­ες στον κό­σμο.  Τε­λι­κά κα­τα­φέ­ρα­νε και το κλεί­σα­νε που ση­μαί­νει ό­τι  ρυπά­να­νε την πό­λη του Πει­ραιά με την με­γα­λύ­τε­ρη ρύ­παν­ση που εί­ναι η α­νερ­γί­α, ρί­χνο­ντας σε αυ­τήν 400 οι­κο­γέ­νειες ερ­γα­ζο­μέ­νων και άλ­λων ε­κα­το­ντά­δων που ζού­σαν α­πό το ερ­γο­στά­σιο, ό­πως συ­ντη­ρη­τές, μι­κρο­προ­μη­θευ­τές, δια­κι­νη­τές λι­πά­σμα­τος, και διά­φο­ρους μι­κρο­ε­παγ­γελ­μα­τί­ες της Δρα­πε­τσώ­νας και του Κε­ρα­τσι­νί­ου.

Το βα­θύ­τε­ρο χτύ­πη­μα στα Λι­πά­σμα­τα ή­ταν αυ­τό που δό­θη­κε συν­δυα­σμέ­να και ε­ξω­τε­ρι­κά και ε­σω­τε­ρι­κά και εί­χε έ­ναν στό­χο:  να γί­νει τε­λι­κά  ζη­μιο­γό­να η ε­ται­ρεί­α. Το πρώ­το καί­ριο χτύ­πη­μα σε αυ­τό το επί­πε­δο το έ­δω­σε η η­γε­σί­α  του λε­γό­με­νου ΚΚΕ που έ­βα­λε τον Δή­μαρ­χό του στη Δρα­πε­τσώ­να Μπε­ά­ζο­γλου να προ­σφύ­γει στο βιο­μη­χα­νο­κτό­νο Ε’  τμή­μα του Συμ­βου­λί­ου της Ε­πι­κρα­τεί­ας για να απα­γο­ρεύ­σει ε­πεν­δύ­σεις εκ­συγχρο­νι­σμού στο ερ­γο­στά­σιο. Αυ­τό τις α­πα­γό­ρευ­σε στο ό­νο­μα της ρύ­παν­σης ε­νώ αυ­τές οι ε­γκα­τα­στά­σεις θα μεί­ω­ναν τη ρύ­παν­ση.  Λί­γο αρ­γό­τε­ρα δό­θη­καν α­πό έ­να άλ­λο μη­χα­νι­σμό του βιο­μη­χα­νι­κού σα­μπο­τάζ,  τη 17Ν,  δύ­ο καί­ρια ε­ξω­τε­ρικά χτυ­πήμα­τα με τρο­μα­κτι­κή ε­σω­τε­ρι­κή α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα. Το πρώ­το ή­ταν ή δο­λο­φο­νί­α του ι­διο­κτή­τη και διευ­θυ­ντή της ε­ται­ρεί­ας Α­θα­να­σιά­δη-Μπο­δο­σά­κη με­τά α­πό την ο­ποί­α  το ερ­γο­στά­σιο πέ­ρα­σε στην κρα­τι­κή τό­τε Ε­θνική Τρά­πε­ζα. Διευ­θυ­ντής της Ε­θνι­κής Τρά­πε­ζας έ­γι­νε ο Βρανόπου­λος που κα­τά­στρω­σε έ­να πλά­νο με­γά­λου πα­ρα­γω­γι­κού εκ­συγ­χρο­νι­σμού των Λι­πα­σμά­των. Σύ­ντο­μα  τον δο­λο­φό­νη­σε και αυ­τόν  η 17Ν.  Α­πό ε­κεί­νη τη στιγ­μή ουσια­στι­κός διευ­θυ­ντής  του ερ­γο­στα­σί­ου έ­γι­νε μια δια­κομ­μα­τι­κή συν­δι­κα­λιστι­κή γρα­φειο­κρα­τί­α -με κυ­ρί­αρ­χη την κυ­βερ­νη­τι­κή- ο­πό­τε εκ­δη­λώ­θηκαν στο ερ­γο­στά­σιο τα φαι­νό­με­να της πα­ρα­γω­γι­κής α­πο­σύν­θε­σης  που εί­ναι κοι­νά σε ό­λες τις ΔΕ­ΚΟ. Αυ­τά έ­χουν την πη­γή τους σε διαρ­κείς κρα­τι­κοκομ­μα­τι­κές πα­ρεμ­βά­σεις που ορ­γα­νώ­νουν  ό­λα τα αν­θρώ­πι­να ε­λατ­τώ­μα­τα μέ­σα στις κρα­τι­κές ε­πιχει­ρή­σεις,  για να  α­πο­συν­θέ­σουν και να κα­τα­στρέψουν τον συσ­σω­ρευ­μέ­νο υ­λι­κο­τε­χνι­κό πλού­το, τον γνω­στι­κό πλού­το και την οποια­δή­πο­τε αί­σθη­ση τα­ξι­κής και κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης α­νά­με­σα στους εργα­ζό­με­νους. Τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα κι­νή­θη­καν αρ­γά αλ­λά συ­ντρι­πτι­κά σαν τον α­διά­γνω­στο καρ­κί­νο:  1ο στά­διο) ό­λο και πιο ε­κτε­τα­μέ­νη α­δια­φο­ρί­α και λούφα  σε ό­λους τους πα­ρα­γω­γι­κούς κλά­δους πράγ­μα που α­πο­κάρ­διω­νε στα­δια­κά  κά­θε έ­ναν που εί­χε  με­ρά­κι για τη δου­λειά του, 2ο στάδιο ) πέ­ρα­σμα πολ­λών ερ­γα­ζο­μέ­νων α­πό την πα­ρα­γω­γή στην διοι­κη­τι­κή  υ­παλ­λη­λί­α σε συνδυα­σμό με την α­νε­ξάρ­τη­τη α­πό  κά­θε πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα αύ­ξη­ση των μι­σθών σε κά­θε λο­γής η­μέ­τε­ρους, ι­διαί­τε­ρα στους α­νώ­τε­ρους διοι­κη­τι­κούς και τους αρχι­συν­δι­κα­λι­στές,  3ο στά­διο ) α­ντι­με­τώ­πι­ση του αυ­ξα­νό­με­νου κό­στους πα­ραγω­γής  με ει­σα­γωγή «η­με­τέ­ρων» ερ­γο­λά­βων-μα­σε­λών που χρη­σι­μο­ποιούσαν πάμ­φθη­νη ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη απ έ­ξω  με α­πο­τέ­λε­σμα την τα­ξι­κή διά­σπα­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων  και την α­πο­σύν­θε­ση του συν­δι­κα­λι­σμού. 4ο στά­διο) ό­λο και πιο ε­κτε­τα­μέ­νη  δια­φθο­ρά, ό­πως κο­μπί­νες με υ­περ- και υ­πο-κο­στολογή­σεις σε συ­νερ­γα­σί­α με  προ­μη­θευ­τές και δια­νο­μείς, κλο­πή υ­λι­κών και ε­ξαρτη­μά­των, φθο­ρές μη­χα­νη­μά­των . 5ο στά­διο)  Η ε­πι­χεί­ρη­ση έ­φτα­σε κο­ντά στην χρε­ο­κο­πί­α ο­πό­τε οι σα­μπο­τα­ρι­στές της έ­δω­σαν το τε­λειω­τι­κό χτύ­πη­μα με πρόσχη­μα την ρύ­παν­ση και την έ­κλει­σαν. Αμέ­σως με­τά τα κο­ρά­κια του κα­θεστώ­τος ορ­γα­νώ­θη­καν, έ­κα­ναν γιου­ρού­σι στο κου­φά­ρι , και λε­η­λά­τη­σαν και «σκό­τω­σαν» ό­τι μπο­ρού­σε να σκο­τω­θεί.

Ως το τέ­λος οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν α­ντι­στά­θη­καν με μα­ζικό προς τα έ­ξω α­γώ­να για­τί οι συν­δι­κα­λι­στές τους η­γέ­τες τους δια­βεβαί­ω­ναν ό­τι το ερ­γο­στά­σιο εί­ναι ε­φτά­ψυ­χο και δεν θα κλεί­σει πο­τέ. Μόλις έ­κλει­σε και οι ερ­γα­ζό­με­νοι άρ­χι­σαν να κι­νού­νται για να μεί­νει α­νοι­χτό οι ί­διοι  συν­δι­κα­λι­στές τους  κά­λε­σαν πά­λι να κά­τσουν στα αυ­γά τους γιατί η κυ­βέρ­νη­ση θα τους έ­βα­ζε στο δη­μό­σιο. Χρειά­στη­κε έ­νας η­ρω­ι­κός αγώ­νας στους δρό­μους, στα δι­κα­στή­ρια και στην Ε­Ε 10 χρό­νων για να πά­ρουν οι απο­λυ­μέ­νοι ερ­γα­ζό­με­νοι έ­να μέ­ρος α­πό αυ­τά που τους χρω­στού­σε το δη­μό­σιο.

Η αντίσταση στον καταστροφικό δρόμο της ΕΑΒ εξαρτάται από τους εργαζόμενους και την συνειδητοποίηση από τους ίδιους του κινδύνου

Κά­θε καρ­κί­νος δεν εί­ναι ί­διος με κά­θε άλ­λον, ού­τε και κά­θε άρρω­στος ί­διος με κά­θε άλ­λον.  Εί­ναι για πα­ρά­δειγ­μα πι­θα­νό  η Ε­ΑΒ να μην φτάσει στο στά­διο  4 και 5 των Λι­πα­σμά­των. Αυ­τό  ό­χι για­τί οι σα­μπο­τα­ρι­στές θα την λυ­πη­θούν αλ­λά για­τί έ­στω και μέ­σα στην με­θο­δευ­μέ­νη α­πο­σύν­θε­σή της η Ε­ΑΒ θα πα­ρα­μέ­νει έ­να βιο­μη­χα­νι­κό δια­μά­ντι που ί­σως προ­τι­μή­σουν να το δώ­σουν σε κά­ποιους α­πό τους φί­λους τους ο­λι­γάρ­χες για έ­να κομ­μά­τι ψω­μί. Αυ­τοί θα α­να­λά­βουν να την κά­νουν ερ­γα­σιακό γκέ­το και ταυ­τό­χρο­να κέντρο δια­φθο­ράς, λε­η­λα­σί­ας και ε­θνι­κής υ­πο­τέ­λειας.

Τη διέ­ξο­δο την έ­χουν στα χέ­ρια τους οι ί­διοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι που στην με­γά­λη πλειο­ψη­φί­α τους  πο­νά­νε αυ­τό το ερ­γο­στά­σιο για­τί στην ουσί­α εί­ναι δι­κό τους δη­μιούρ­γη­μα. Διέ­ξο­δος ση­μαί­νει αυ­τή τη στιγ­μή το πως θα ορ­γα­νώ­σουν τα ι­σχυ­ρά τους ση­μεί­α και πως θα ορ­γα­νω­θούν οι ί­διοι ε­νά­ντια στους χει­ρό­τε­ρους κυ­βερ­νη­τι­κούς και κομ­μα­τι­κο-συν­δι­κα­λι­στι­κούς πα­ρά­γο­ντες και κυ­ρί­ως τους η­γε­τι­κούς ε­κεί­νους πα­ρά­γο­ντες μέ­σα στη Διοί­κη­ση της Ε­ται­ρεί­ας που ορ­γα­νώ­νουν αυ­τά τα α­δύ­να­τα ση­μεί­α τους ώστε να ο­δη­γή­σουν στην πα­ρακ­μή και την α­πο­σύν­θε­ση το ερ­γο­στά­σιο.

Σε ποιο ση­μεί­ο ορ­γα­νώ­νουν κυ­ρί­ως οι ε­σω­τε­ρι­κοί υ­πο­νο­μευ­τές του ερ­γο­στα­σί­ου που λει­τουρ­γούν και ε­δώ και σε κά­θε άλ­λη κρα­τι­κή ε­πι­χεί­ρη­ση; Ορ­γα­νώ­νουν στον α­το­μι­κι­σμό κρα­τι­κο-υ­παλ­λη­λι­κού τύ­που.

 Ο  α­το­μι­κι­σμός αυ­τού του τύ­που λέ­ει: Α­φού δεν μπο­ρώ ε­γώ να σώσω την Ε­ΑΒ, ού­τε μπο­ρώ να σώ­σω τη χώ­ρα κα­θώς σε αυ­τήν οι πε­ρισ­σό­τε­ροι σκέ­φτο­νται την πάρ­τη τους, ας σώ­σω του­λά­χι­στον τον ε­αυ­τό μου. Ας πά­ρω λοι­πόν  τη διοι­κη­τι­κή μου πιο ξε­κού­ρα­στη θέ­ση βά­ζο­ντας κά­ποιο μέ­σο, ή ας λουφά­ρω στην πα­ρα­γω­γή για να κά­νω  μια δεύ­τε­ρη δου­λειά ή στο κά­τω κά­τω α­φού σε λί­γα χρό­νια θα βγω στη σύ­ντα­ξη για­τί να σκά­ω και να πλη­γώ­νο­μαι για να ε­μποδί­σω ό­λα τα ά­σχη­μα που γί­νο­νται;  Ας λύ­σουν άλ­λοι το πρό­βλη­μα.

Αυ­τός εί­ναι ο α­το­μι­κι­σμός  της πα­ραί­τη­σης που πέρ­να­γε κά­ποτε σαν ρε­α­λι­σμός, αλ­λά τώ­ρα δεν εί­ναι κα­θό­λου. Για­τί κά­πο­τε οι πα­ραι­τη­μέ­νοι κά­θε εί­δους βρί­σκα­νε δου­λειά ό­ταν το ερ­γο­στά­σιο πέ­θαι­νε ε­πει­δή οι ε­θνικοί δια­φθο­ρείς, δη­λα­δή οι συ­νειδη­τοί ορ­γα­νω­τές του α­το­μι­κι­σμού τους, τους ε­ξα­σφα­λί­ζα­νε δου­λειά στο υ­πό­λοι­πο δη­μό­σιο και τους πλη­ρώ­να­νε με τα δα­νει­κά που έ­παιρ­νε το έ­θνος α­πό το ε­ξω­τε­ρι­κό. Τώ­ρα με την ε­θνι­κή χρε­οκο­πί­α-που ο­φεί­λε­ται κυ­ρί­ως στην πο­λι­τι­κή της α­πο­βιο­μη­χά­νι­σης σε συν­δυασμό με την υ­πε­ρε­ξό­γκω­ση ε­νός πα­ρα­σι­τι­κού δη­μό­σιου το­μέ­α- αυ­τή η δυνα­τό­τη­τα έ­χει σχε­δόν εκ­μη­δε­νι­στεί .  Α­πό την άλ­λη οι μι­σθοί στο δη­μό­σιο αλ­λά και οι συ­ντά­ξεις, που ή­ταν  κά­πο­τε ό­τι το πιο α­σφα­λές υ­πήρ­χε, τώ­ρα έ­χουν συρ­ρι­κνω­θεί και έ­χουν γί­νει α­βέ­βαιοι. Αλ­λά και αν κά­ποιος κατα­φέ­ρει να σώ­σει τον ε­αυ­τό του με αυ­τές τις με­θό­δους, πως θα σώ­σει τα παι­διά του;  Αυ­τά που θα βρουν δου­λειά; Και αν βρουν δου­λειά με τι μι­σθούς θα την βρουν αν το σπου­δαί­ο αυ­τό ερ­γο­στά­σιο χα­θεί ή υ­πο­βαθ­μι­στεί; Και αν αυ­τή εί­ναι η μοί­ρα αυ­τού ε­δώ του ερ­γο­στα­σί­ου-φά­ρου που ζει κυ­ρί­ως α­πό τις ε­ξαγω­γές  του τι θα γί­νει με την υ­πό­λοι­πη βιο­μη­χα­νί­α ; Οι σα­μπο­τα­ρι­στές γκρέμι­σαν την μι­σή ελ­λη­νι­κή βιο­μη­χα­νί­α λέ­γο­ντας ό­τι η Ελ­λά­δα θα ζή­σει α­πό τις υ­πη­ρε­σί­ες. Αλ­λά οι υ­πη­ρε­σί­ες δί­χως βιο­μη­χα­νί­α α­πο­δεί­χτηκε ό­τι εί­ναι γύ­ρι­σμα χρή­μα­τος στον α­έ­ρα και γι αυ­τό εί­ναι οι πρώ­τες που δο­κιμά­ζουν πιο έ­ντο­να την ση­με­ρι­νή κρί­ση. Η χώ­ρα μας χρε­ο­κό­πη­σε σε τε­λι­κή α­νάλυ­ση πο­λύ λι­γό­τε­ρο λό­γω της δια­φθο­ράς της και πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο για­τί είχε λό­γω α­πο­βιο­μη­χά­νι­σης το ελ­λειμ­μα­τικό­τε­ρο ε­μπο­ρι­κό ι­σο­ζύ­γιο στο κό­σμο.  Η Κί­να εί­ναι ε­πί­ση­μα πιο διε­φθαρ­μέ­νη α­πό την Ελ­λά­δα αλ­λά οι διε­φθαρ­μέ­νοι α­στοί της α­νέ­πτυ­ξαν τη βιο­μη­χα­νί­α της- αν και σε βά­ρος των ερ­γα­τών της-  και  ε­τοι­μά­ζο­νται να μας κά­νουν α­ποι­κί­α τους με τη βο­ή­θεια των φί­λων τους πο­λι­τι­κών μας η­γε­τών. Αυ­τοί σα­μπό­τα­ραν ε­πί δε­κα­ε­τί­ες τις ντό­πιες και τις δυ­τι­κές ε­πεν­δύ­σεις της χώ­ρας μας που εί­ναι γε­νι­κά οι πιο σύγ­χρο­νες πα­ρα­γω­γι­κά α­κρι­βώς  για να  κά­νουν οι­κο­νο­μι­κά κυ­ρί­αρ­χες στη χώ­ρα μας τις α­να­το­λι­κές νε­ο­ϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές χώ­ρες Ρω­σί­α και Κί­να, και τους δο­ρυ­φό­ρους τους Κα­τάρ, Λι­βύ­η κα­θώς και τους  ο­λι­γάρ­χες  που εί­ναι δε­μέ­νοι με τη Ρω­σί­α, ό­πως τους Μπό­μπο­λα, Κόκ­κα­λη, Βγε­νό­που­λο, Μυ­τι­λη­ναί­ο κλπ. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι στο σα­μπο­τάζ των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων πρω­το­στατούν οι λε­γό­με­νες α­ρι­στερές δυ­νά­μεις ψευ­τοΚ­ΚΕ και ΣΥΝ, που εί­ναι στην η­γε­σί­α τους (αλ­λά συ­χνά ό­χι στη βά­ση τους)  οι δυ­νά­μεις που πρό­δωσαν το 1956 τον μαρ­ξι­σμό και το πα­λιό ε­πα­να­στα­τι­κό ΚΚΕ για να πα­ρα­τα­χθούν με την κρα­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στι­κή Ρω­σί­α και να την υ­πη­ρε­τή­σουν. Αυ­τή η Ρω­σί­α ήταν αρ­χι­κά κα­λυμ­μέ­νη σαν «σο­σια­λι­στι­κή ΕΣ­ΣΔ» των Χρου­στσόφ- Μπρέζ­νιεφ  και με­τά έ­γι­νε ξε­διά­ντρο­πα κρα­τι­κο­ο­λι­γαρ­χι­κή υ­πό τους Γκορ­μπα­τσόφ, Γέλ­τσιν και Πού­τιν. Γι αυ­τό η ρω­σό­φι­λη ψευ­το­α­ρι­στε­ρά μα­ταιώ­νει τις ε­πεν­δύ­σεις ό­λων των κα­πι­τα­λι­στών πλην ε­κεί­νων των με α­να­το­λι­κή προ­έ­λευ­ση που προ­α­να­φέ­ρα­με .

Αυ­τές  οι δή­θεν α­ρι­στε­ρές δυ­νά­μεις σε ε­νό­τη­τα με μια σει­ρά όψι­μους «α­ντι­κα­πι­τα­λι­στές» του ΠΑ­ΣΟΚ , ή α­κό­μα και της λα­ϊ­κί­στι­κης ΝΔ του Σα­μα­ρά ή του κρυ­φο­φα­σι­στι­κού  ΛΑ­ΟΣ προ­ω­θούν στους χώ­ρους δου­λειάς τον πιο ε­νερ­γη­τι­κό α­το­μι­κι­σμό που για να δι­καιο­λο­γη­θεί ανα­ζη­τεί «α­ρι­στε­ρά» και «α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά»  ε­πι­χει­ρή­μα­τα του τύ­που: η ΔΕ­ΚΟ που δου­λεύ­ω  α­νή­κει στο α­στι­κό κρά­τος και υ­πη­ρε­τεί τους κα­πι­τα­λι­στές και τους ι­μπερια­λι­στές εί­τε σαν  πε­λά­τες της εί­τε σαν προ­μη­θευ­τές της. Δεν δου­λεύω λοι­πόν γι αυ­τούς, ή δου­λεύ­ω  ό­σο μπο­ρώ λι­γό­τε­ρο, ι­διαί­τε­ρα αν δεν μου δώσουν κα­τάλ­λη­λα μι­σθο­λο­γι­κά α­νταλ­λάγ­μα­τα.

Ε­μείς σαν μαρ­ξι­στές έ­χου­με να πού­με τα ε­ξής: Α­σφα­λώς κά­θε κρα­τι­κή ε­πι­χεί­ρη­ση ό­πως και κά­θε ι­διω­τι­κή  εί­ναι στις συν­θή­κες του ι­μπε­ριαλι­σμού μια κα­πι­τα­λι­στι­κή, δη­λα­δή μια εκ­με­ταλ­λευ­τι­κή ε­πι­χεί­ρη­ση. Οι μαρ­ξι­στές ό­μως θέ­λουν κά­θε κα­πι­τα­λι­στι­κή ε­πι­χεί­ρη­ση να γί­νει τε­λι­κά ιδιο­κτη­σί­α ό­λου του λα­ού και γι αυ­τό πο­τέ δεν θέ­λουν να χρε­ο­κο­πή­σει και να κλεί­σει.  Ού­τε θέ­λουν να την πά­ρει ο λα­ός μισή και σκο­ρο­φα­γω­μέ­νη γεμά­τη αν­θρώ­πους α­νί­κα­νους για δου­λειά ή α­νί­δε­ους.  Αν κλεί­σουν ή αν σα­πί­σουν πα­ρα­γω­γι­κά ό­λες οι κα­πι­τα­λι­στι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις τό­τε δεν θα υ­πάρ­χει ούτε υ­λι­κή, ού­τε η­θι­κή και πνευ­μα­τι­κή βά­ση για μια σο­σια­λι­στι­κή κοι­νω­νί­α και για μια πραγ­μα­τι­κά α­νε­ξάρ­τη­τη χώ­ρα.  Έ­να η­θι­κά δια­βρω­μέ­νο προ­λετα­ριά­το δεν μπο­ρεί ού­τε να ε­πα­να­στα­τή­σει, ού­τε να στή­σει μια νέ­α α­νώ­τε­ρη κοι­νω­νί­α αλ­λά τη χει­ρό­τε­ρη εκ­δο­χή της πα­λιάς. Αλ­λά και πιο ά­με­σα και τώ­ρα, μέ­σα στον κα­πι­τα­λι­σμό, έ­να μη μά­χι­μο βιο­μη­χα­νι­κό προ­λε­ταριάτο δεν μπο­ρεί να α­ντι­στα­θεί σε κά­θε ε­πί­θε­ση στις ερ­γα­σια­κές και μι­σθο­λο­γι­κές συν­θή­κες του και κυ­ρί­ως σε κά­θε ε­πί­θε­ση  στην ύ­παρ­ξη των μέ­σων πα­ρα­γω­γής τα ο­ποί­α αυ­τό το προ­λε­τα­ριά­το βά­ζει σε κί­νη­ση. Οι ψευ­το­μαρ­ξι­στές λέ­νε ό­τι αυ­τά τα μέ­σα πα­ρα­γω­γής δί­νουν το κέρ­δος στο βιο­μή­χα­νο. Ναι. Ό­μως  ε­κτός α­πό το κέρ­δος στο βιο­μή­χα­νο (που στην πε­ρί­πτω­ση της Ε­ΑΒ εί­ναι ζη­μιά ) δί­νουν και το μι­σθό στους ερ­γα­ζό­με­νους.

Τα τρία μεγάλα μέτωπα της επίθεσης και οι ευθύνες της διοικητικής ηγεσίας της ΕΑΒ

Αγαπητοί εργαζόμενοι της ΕΑΒ.

Ό­ποια ά­πο­ψη και να έ­χε­τε για τον κα­πι­τα­λι­σμό και για το σο­σια­λι­σμό, σε ό­ποιο κόμ­μα και να πι­στεύ­ε­τε, σε ό­ποια συν­δι­κα­λι­στι­κή πα­ρά­ταξη και να συμ­με­τέ­χε­τε, σας κα­λού­με σε έ­ναν μα­ζι­κό α­γώ­να για τη σω­τη­ρί­α και την α­νά­πτυ­ξη του ερ­γο­στά­σιου της Ε­ΑΒ. Ει­λι­κρι­νά πι­στεύ­ου­με ό­τι μόνο ε­σείς μπο­ρεί­τε να το σώ­σε­τε την ώ­ρα που πο­λύ ι­σχυ­ρές δυ­νά­μεις προ­σπα­θούν α­πό μέ­σα και α­πό έ­ξω να το τσα­κί­σουν και να το πα­ρα­δώ­σουν βο­ρά στους χειρό­τε­ρους ε­χθρούς της ερ­γα­τι­κής τά­ξης και της χώ­ρας.

Νο­μί­ζου­με ό­τι αυ­τή η α­ντί­στα­ση πρέ­πει να αρ­χί­σει κύρια ε­νά­ντια στα τρί­α  κύ­ρια μέ­τω­πα της ε­πί­θε­σης των σα­μπο­τα­ρι­στών  που και τα τρί­α έ­χουν μια πο­λύ ι­σχυ­ρή ε­ξω­τε­ρι­κή και ε­σω­τε­ρι­κή συ­νι­στώ­σα:

Το έ­να μέ­τω­πο εί­ναι η συ­στη­μα­τι­κή και ε­πί­μο­νη άρ­νη­ση των κυ­βερ­νή­σε­ων (της προ­η­γού­με­νης και της τω­ρι­νής) με την κά­λυ­ψη της Διοικη­τι­κής η­γε­σί­ας  να το ε­παν­δρώ­σουν με νέ­ο ει­δι­κευ­μέ­νο προ­σω­πι­κό που ή­δη λεί­πει α­πό την πα­ρα­γω­γή και που θα λεί­πει καί­ρια ό­ταν συ­ντα­ξιοδοτη­θούν οι πα­λιό­τε­ροι πο­λύ έ­μπει­ροι ερ­γα­ζό­με­νοι.  Αυ­τή η μη έ­γκαι­ρη α­ντι­κατά­στα­ση ει­δι­κευ­μέ­νου προ­σω­πι­κού που θα προ­λά­βει να εκ­παι­δευ­τεί από τους α­πο­χω­ρού­ντες συ­να­δέλ­φους του α­πο­τε­λεί το μέ­γι­στο έ­γκλη­μα για­τί ση­μαί­νει κα­τα­στρο­φή ζω­ντα­νής τε­χνο­γνω­σί­ας. Τα υ­πό­στε­γα και τα μη­χα­νή­ματα ξα­να­γί­νο­νται γρή­γο­ρα με το κα­τάλ­λη­λο νέ­ο ά­ψυ­χο κε­φά­λαιο, α­ντίθε­τα η ζω­ντα­νή τε­χνο­γνω­σί­α  α­ντι­κα­θί­στα­ται α­κό­μα  πιο αρ­γά και α­πό έ­να  καμέ­νο δά­σος. Ή­δη μια πε­λώ­ρια ζη­μιά στο ε­πί­πε­δο της τε­χνο­γνω­σί­ας και έ­νας ακρω­τη­ρια­σμός της Ε­ΑΒ έ­χει γί­νει με την  μι­σο­κα­τάρ­ρευ­ση του ερ­γο­στα­σί­ου κινη­τή­ρων και του υ­πό­στε­γου ε­πι­σκευ­ής αε­ρο­σκα­φών.

 Η α­πά­ντη­σή μας σε αυ­τόν τον αρ­γό θά­να­το πρέ­πει να εί­ναι : 1. Διεκδί­κη­ση με μα­ζι­κό α­νοι­χτό α­γώ­να και α­πό την Διοί­κη­ση και από την Κυ­βέρ­νη­ση νέ­ων προ­σλή­ψε­ων ε­πει­γό­ντως και εκ­παί­δευ­ση των νε­ο­προ­σλη­φθέ­ντων. Πρέ­πει να δο­θεί προ­τε­ραιό­τη­τα στην πρό­σλη­ψη-με­τά­τα­ξη α­πο­λυ­μένων α­πό την  Ο­λυ­μπια­κή, τον Ο­ΣΕ, τα ε­πί­σης σα­μπο­τα­ρι­σμέ­να Ε­ΑΣ (Ελ­λη­νι­κά Α­μυντι­κά Συ­στήμα­τα). Αυ­τό δεν θα κο­στί­σει τί­πο­τα στο κρά­τος και στην Ε­ΑΒ. Α­ντί­θε­τα θα εί­ναι τε­ρά­στιο έ­γκλη­μα να σπα­τα­λη­θεί και να χα­θεί η τε­ρά­στια τε­χνο­γνω­σί­α αυ­τών των αν­θρώ­πων. Ει­δι­κά με την πρό­σλη­ψη τε­χνι­κών α­πό την Ο­λυ­μπια­κή η Ε­ΑΒ θα ε­πε­κτεί­νει τις πα­ρα­γω­γι­κές της δυ­να­τό­τη­τες στα πο­λι­τι­κά α­ε­ρο­σκά­φη. 2. Κα­τα­γρα­φή ό­λου του προ­σω­πι­κού και δια­φα­νές ορ­γα­νό­γραμ­μα το ο­ποί­ο να εμ­φα­νί­ζει τη λει­τουρ­γι­κή θέ­ση και του τε­λευταί­ου υ­παλ­λή­λου. Έ­τσι θα γί­νει δυ­να­τή  και η ε­πι­στρο­φή στην πα­ρα­γω­γή ό­σων ερ­γα­ζο­μέ­νων  έ­χουν α­πο­σπα­στεί σε γρα­φεί­α ό­που δεν εί­ναι α­πα­ραί­τη­τοι ή έχουν ε­ξα­φα­νι­στεί α­πό το ερ­γο­στά­σιο λει­τουρ­γώ­ντας με μό­νι­μη ά­δεια σαν συνδι­κα­λι­στι­κοί πα­ρα­τρε­χά­με­νοι ή α­κό­μα που έ­χουν α­πο­σπα­στεί σε πο­λι­τι­κά γρα­φεί­α. 3. Πρέ­πει να γί­νει συ­ντρο­φι­κή προ­σπά­θεια για να πει­στούν  ό­σοι συ­νά­δελ­φοι έ­χουν δια­λέ­ξει το δρό­μο της κρα­τι­κο-υ­παλ­λη­λι­κής πα­ραί­τη­σης στην πα­ρα­γω­γή ό­τι πρέ­πει να μπουν ξα­νά με κέ­φι σε αυ­τήν. Αυ­τό δεν είναι μό­νο μια προϋ­πό­θε­ση για να α­νε­βεί η πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα του ερ­γο­στα­σί­ου και να μην  πριο­νί­ζε­ται το κλα­δί ό­που ό­λοι κά­θο­νται αλ­λά και προ­ϋ­πόθε­ση για την τα­ξι­κή ε­νό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων.  Δεν μπο­ρούν να διεκ­δι­κού­νται με ε­νό­τη­τα ο­ποιοι­δή­πο­τε κα­λύ­τε­ροι ό­ροι δου­λειάς χω­ρίς δι­καιοσύ­νη στην κα­τα­νο­μή του έρ­γου που α­να­λαμ­βά­νει ο  κα­θέ­νας.

Ο με­γα­λύ­τε­ρος ε­σω­τε­ρι­κός υ­πεύ­θυ­νος γι αυ­τήν την σπα­τά­λη του πα­ρα­γω­γι­κού ει­δι­κευ­μέ­νου προ­σω­πι­κού εί­ναι σή­με­ρα η Διοί­κη­ση της ε­ταιρεί­ας που πέ­ρα α­πό τα άλ­λα  προ­ω­θεί την πιο κα­τα­στρο­φι­κή και ο­πι­σθο­δρο­μική γρα­φειο­κρα­τι­κή κουλ­τού­ρα. Δη­λα­δή υ­πο­τι­μά­ει και α­πα­ξιώ­νει  τη ση­μα­σί­α της τε­χνι­κής πα­ρα­γω­γι­κής δου­λειάς που εί­ναι η καρ­διά του ερ­γο­στασί­ου και καλ­λιερ­γεί το πνεύ­μα της α­νω­τε­ρό­τη­τας της διοι­κη­τι­κής δου­λειάς πά­νω στην τε­χνι­κή ε­νώ στις πε­ρισ­σό­τε­ρες πε­ριπτώ­σεις  συμ­βαί­νει το α­ντί­θε­το. Με μια τέ­τοια νο­ο­τρο­πί­α η Διοί­κη­ση α­πο­σπά­ται α­πό τους χώ­ρους της πα­ρα­γω­γής και γί­νε­ται ό­λο και πιο α­νί­κα­νη να κα­τα­νο­ή­σει και να λύ­σει τα λε­πτά προ­βλή­μα­τα της. Ταυ­τό­χρο­να εν­θαρ­ρύ­νο­ντας την ιδε­ο­λο­γί­α  της α­νω­τε­ρό­τη­τας της διοι­κη­τι­κής δου­λειάς σε σχέ­ση με την ά­με­σα πα­ρα­γω­γι­κή δη­μιουρ­γεί μια γρα­φειο­κρα­τι­κή ε­λίτ,  α­φαι­ρεί κί­νη­τρα α­πό την κα­θαυ­τό πα­ρα­γω­γι­κή δου­λειά, σπρώ­χνει έ­ναν κό­σμο έ­ξω α­πό την πα­ρα­γω­γή προς τα γρα­φεί­α και ε­μπο­δί­ζει την εκ­παί­δευ­ση του τε­χνι­κού προ­σω­πι­κού.

Το δεύ­τε­ρο ε­ξω­τε­ρι­κό χτύ­πη­μα με  βα­ριές ε­σω­τερι­κές συ­νέ­πειες, εί­ναι η ει­σα­γω­γή των ερ­γο­λά­βων στο ερ­γο­στά­σιο και μά­λιστα σε προ­ω­θη­μέ­νους το­μείς πα­ρα­γω­γής και με α­δια­φα­νή τρό­πο. Εί­ναι και πάλι η Διοί­κη­ση που κύ­ρια ευ­θύ­νε­ται για το δεύ­τε­ρο αυ­τό χτύ­πη­μα της Ε­ΑΒ εί­τε δρώ­ντας αυ­τό­βου­λα, εί­τε υ­πα­κού­ο­ντας σε ά­νω­θεν πο­λι­τι­κές ε­ντο­λές. Το ό­τι η Διοί­κη­ση δεν πιέ­ζει την κά­θε κυ­βέρ­νη­ση για νέ­ες προ­σλή­ψεις εί­ναι η άλ­λη ό­ψη και ταυ­τό­χρο­να το άλ­λο­θι της ει­σα­γω­γής των ερ­γο­λά­βων. Οι υ­ποχρε­ώ­σεις της να έ­χει έ­ναν ι­σο­σκε­λι­σμέ­νο προ­ϋπο­λο­γι­σμό και ευ­λυ­γισί­α δεν ση­μαί­νει ερ­γο­λά­βοι αλ­λά α­ξιο­ποί­η­ση και ό­χι κα­τα­σπα­τά­λη­ση ό­λου του ά­ψυ­χου και έμ­ψυ­χου πα­ρα­γω­γι­κού δυ­να­μι­κού του ερ­γο­στα­σί­ου. Η Ε­ΑΒ θα μπο­ρού­σε να έ­χει πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρες δου­λειές και θα μπο­ρού­σε να α­ξιο­ποιεί πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­σω­πι­κό α­κό­μα και α­πό ό­σο σή­με­ρα και μάλι­στα με ψη­λό­τε­ρες μέ­σες α­πο­λα­βές αν η διοι­κη­τι­κή η­γε­σί­α  και οι πο­λι­τι­κοί της προ­ϊ­στά­με­νοι ή­θε­λαν πραγ­μα­τι­κά την α­νά­πτυ­ξη της Ε­ΑΒ. Το ό­τι δεν το θέ­λουν α­πο­δει­κνύ­ε­ται α­πό το ό­τι διώ­χνουν συ­στη­μα­τι­κά τις δου­λειές της πο­λεμι­κής α­ε­ρο­πο­ρί­ας.

Οι ερ­γο­λά­βοι μέ­σα στην ε­ται­ρεί­α ση­μαί­νουν ε­κτός α­πό  πτώ­ση του ποιο­τι­κού ε­πι­πέ­δου της πα­ρα­γω­γής και ω­μή ερ­γα­σια­κή τα­ξι­κή διά­σπα­ση. Στην πε­ρί­πτω­ση της Ε­ΑΒ μπο­ρεί να ση­μαί­νουν και α­κρω­τη­ρια­σμό κα­θώς οι κάθε λο­γής ερ­γο­λά­βοι μπο­ρούν κά­ποια στιγ­μή να γί­νουν οι δια­χει­ρι­στές ο­λό­κλη­ρων τμη­μά­των του τε­χνι­κού ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού  και να αυ­το­νο­μη­θούν σαν μια δύ­να­μη ε­ντός ή ε­κτός ερ­γο­στα­σί­ου που στην ου­σί­α θα το δια­σπά­σει πα­ρα­γω­γι­κά και θα το εκ­βιά­ζει. Το σί­γου­ρο εί­ναι ό­τι ή­δη έ­χει ε­γκα­τα­σταθεί μια νέ­α υ­περ­φυ­σι­κή βδέλ­λα στην Ε­ΑΒ  που πλου­τί­ζει ρου­φώ­ντας  την τε­ρά­στια δια­φο­ρά α­νά­με­σα στα με­ρο­κά­μα­τα των μο­νί­μων α­πό ε­κεί­να των ε­κτάκτων.  (Αν δεν εί­ναι α­λή­θεια ό­τι αυ­τός  ο ερ­γο­λά­βος στοι­χί­ζει  στην ε­ται­ρεία έ­να με­γά­λο πο­σό – λέ­γε­ται γύ­ρω στα 140 Ευ­ρώ - για κά­θε με­ρο­κά­μα­το εκτά­κτου και πλη­ρώ­νει σε αυ­τόν πε­ρί­που το έ­να τρί­το αυ­τού του πο­σού, τό­τε για­τί η Διοί­κη­ση δεν δί­νει στο Σω­μα­τεί­ο την σύμ­βα­ση της ερ­γο­λα­βί­ας;).  Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση με αυ­τόν τον τρό­πο πέ­φτει το μέ­σο με­ρο­κά­μα­το στην Ε­ΑΒ και, το χει­ρό­τε­ρο, δη­μιουρ­γού­νται δύ­ο κα­τη­γο­ρί­ες ερ­γα­ζο­μέ­νων, οι «λευ­κοί» κα­λο­πλη­ρω­μέ­νοι  και πιο  ει­δι­κευ­μέ­νοι μό­νι­μοι και οι «μαύ­ροι» κακο­πλη­ρω­μέ­νοι και πιο α­νει­δί­κευ­τοι έ­κτα­κτοι. Αυ­τό εί­ναι  το σα­ρά­κι που κατα­τρώ­γει στα­δια­κά κά­θε δη­μο­κρα­τι­κό και ε­νιαί­ο συν­δι­κα­λι­σμό στις ΔΕ­ΚΟ για­τί αλ­λο­τριώ­νει  τους πά­ντες και τα­κτι­κούς και έ­κτα­κτους Η α­πά­ντησή μας σε αυ­τό νο­μί­ζου­με πρέ­πει να εί­ναι η ε­ξής: 1. Έ­ξω ο ερ­γο­λά­βος-μέσα οι έ­κτα­κτοι 2. Ά­με­ση αύ­ξη­ση του μι­σθού των ε­κτά­κτων στο ύ­ψος των νε­ο­προσλαμ­βα­νό­με­νων  μό­νι­μων 3.  Βο­ή­θεια α­πό ό­λους τους μό­νι­μους να μά­θουν τη δου­λειά οι έ­κτα­κτοι, α­κό­μα και ε­κεί­νοι οι λί­γοι που έ­χουν μα­κρινή σχέ­ση με τις ει­δι­κό­τη­τές για τις ο­ποί­ες προ­σλή­φθη­καν. Στο με­τα­ξύ να μην προ­σλη­φθούν και­νούρ­γιοι έ­κτα­κτοι ό­ταν οι πρώ­τοι συ­μπλη­ρώ­σουν το 6μη­νό τους για να μην πά­νε χα­μέ­νες οι γνώ­σεις που α­πέ­κτη­σαν. Λέ­με «μέ­σα οι έ­κτα­κτοι» για­τί σε  τέ­τοια  πε­ρί­ο­δο α­νερ­γί­ας η α­πό­λυ­ση των ε­κτά­κτων θα ισο­δυ­να­μού­σε με ρί­ξι­μο ναυα­γών πί­σω στην τρι­κυ­μι­σμέ­νη θά­λασ­σα και με ε­σωτε­ρι­κό πό­λε­μο στην Ε­ΑΒ. Αυ­τό εί­ναι ό­τι το χει­ρό­τε­ρο σε μια στιγμή που υ­πάρ­χει α­νά­γκη για τη μά­ξι­μουμ ε­σω­τε­ρι­κή ε­νό­τη­τα στον α­γώ­να για τη σω­τηρί­α του ερ­γο­στα­σί­ου. Μά­λι­στα οι έ­κτα­κτοι, ε­πει­δή δο­κι­μά­ζουν τη με­γα­λύ­τερη εκ­με­τάλ­λευ­ση και ε­πει­δή ζουν πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο την  ερ­γα­σια­κή α­να­σφά­λεια, μπο­ρούν σε έ­ναν μα­ζι­κό α­γώ­να  να παί­ξουν πρω­το­πό­ρο ρό­λο για τη διά­σω­ση του ερ­γο­στά­σιου και για την μο­νι­μο­ποί­η­σή τους.

Το τρί­το με­γά­λο μέ­τω­πο πά­λης εί­ναι ε­νά­ντια στην ε­πίθε­ση της αρ­χι­σα­μπο­τα­ρί­στριας Μπιρ­μπί­λη και του α­να­πτυ­ξιο­κτό­νου ΣτΕ στην Ε­ΑΒ με πρό­σχη­μα τον κα­θα­ρό Α­σω­πό που το α­ναφέ­ρα­με στην αρ­χή . Νο­μίζου­με  ό­τι ά­με­σος στό­χος της ε­πί­θε­σης αυ­τής εί­ναι σε πρώ­τη φά­ση εί­τε έ­να τε­ρά­στιο πρό­στι­μο, εί­τε η ε­πι­βά­ρυν­ση της Ε­ΑΒ  με υ­πέ­ρο­γκες δα­πά­νες α­ντιρ­ρυ­πα­ντι­κών ε­γκα­τα­στά­σε­ων, εί­τε  α­κό­μα και η  δια­κο­πή για έ­να διά­στη­μα της λει­τουρ­γί­ας του ερ­γο­στα­σί­ου. Ο­τι­δή­πο­τε α­πό αυ­τά  θα α­δυ­νά­τι­ζε α­κόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο τα οι­κο­νο­μι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα της Ε­ΑΒ και την α­ξιο­πι­στί­α της. Ου­σια­στι­κή α­ντί­στα­ση σε αυ­τήν την ε­πί­θε­ση μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει  μό­νο αν α­σχο­λη­θούν σο­βα­ρά οι ί­διοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι της Ε­ΑΒ με τα πε­ριβαλλο­ντι­κά ζη­τή­μα­τα του Α­σω­πού και συμ­βου­λευ­τούν  και τους ει­δι­κούς και δεν α­φή­σουν αυ­τήν την υ­πό­θε­ση στα χέ­ρια της Διοί­κη­σης της Ε­ΑΒ που χώ­νε­ται στο κα­βού­κι της την ώ­ρα που το ερ­γο­στά­σιο κα­τη­γο­ρεί­ται στα ΜΜΕ σαν πη­γή μόλυν­σης. Έ­τσι θα έ­χουν α­πα­ντή­σεις σε όσα βά­ζουν οι οι­κο­λο­γί­ζο­ντες συνει­δη­τοί ή α­συ­νεί­δη­τοι ε­χθροί της α­νά­πτυ­ξης  ο­πό­τε θα μπο­ρούν να ορ­γα­νώσουν έ­να κί­νη­μα μα­ζί με τους άλ­λους ερ­γα­ζό­με­νους στα ερ­γο­στά­σια της πε­ριοχής  για να ε­νη­με­ρώ­σουν τον πλη­θυ­σμό της Ατ­τι­κής και τεκ­μη­ριω­μέ­να  να α­παι­τή­σουν την ε­πι­βο­λή των πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κών  μέ­τρων που το κράτος πρέ­πει να πά­ρει ή -στο βαθ­μό που τους α­ντι­στοι­χεί-  και εν­δε­χό­με­να οι επι­μέ­ρους βιο­μη­χα­νί­ες. 

Ο α­γώ­νας μπο­ρεί να αρ­χί­σει α­πό λί­γους αρ­κεί αυ­τοί να έ­χουν στο μυα­λό τους τα συμ­φέ­ρο­ντα και τις δια­θέ­σεις της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην Ε­ΑΒ

Ο βα­σι­κός ό­ρος για να ξε­κι­νή­σει  αυ­τός ο πο­λυ­μέ­τω­πος α­γώ­νας των ερ­γα­ζο­μέ­νων εί­ναι η πιο πλα­τειά ε­νό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων με­τα­ξύ τους. Α­σφα­λώς η προ­σπά­θεια αυ­τή μπο­ρεί να αρ­χί­σει α­πό λί­γους αν­θρώ­πους αλ­λά αυ­τοί πρέ­πει να έ­χουν σαν στό­χο να ε­νώ­σουν στον α­γώ­να την με­γά­λη πλειο­ψη­φί­α των ερ­γα­ζο­μέ­νων και τε­λι­κά ό­λων των αν­θρώ­πων που πο­νά­νε το ερ­γοστά­σιο μέ­σα κι  έ­ξω α­πό αυ­τό. Σή­με­ρα δύ­σκο­λα μπο­ρούν να δια­σπά­σουν τα κόμ­ματα και οι συν­δι­κα­λι­στι­κές τους πα­ρα­τά­ξεις τους ερ­γα­ζό­με­νους και το λα­ό γε­νι­κά για­τί σε με­γά­λο βαθ­μό  αυ­τά έ­χουν χά­σει το κύ­ρος τους. Τώ­ρα είναι η ε­πο­χή της ο­ρι­ζό­ντιας ε­νό­τη­τας στη βά­ση, δη­λα­δή της ε­θε­λο­ντι­κής ε­νότη­τας των έ­ντι­μων αν­θρώ­πων που υ­πάρ­χουν μέ­σα σε κά­θε πα­ρά­τα­ξη και έ­ξω από αυ­τήν ( με ε­ξαίρεση τους νε­ο­να­ζι­στές και τους τρα­μπού­κους κά­θε λο­γής) ε­νά­ντια στην δια­φθο­ρά, στην σή­ψη και πά­νω α­πό ό­λα ε­νά­ντια στο κρυ­φο­φα­σι­στι­κό πνεύ­μα των και­ρών που συ­νο­ψί­ζε­ται στο: «α­πο­φα­σί­ζουμε ε­μείς για σας και σας σώ­νου­με α­κό­μα και χω­ρίς να το θέ­λε­τε». Οι και­ροί α­παι­τούν την πιο πλα­τειά δη­μο­κρα­τί­α και συ­ζή­τη­ση στους κόλ­πους του λα­ού, την α­λη­θι­νή δη­μο­κρα­τι­κή του αυ­το­ορ­γά­νω­ση και δρά­ση  και την πιο α­μεί­λι­κτη πά­λη του ε­νά­ντια σε αυ­τούς που θέ­λουν να τον κρα­τά­νε πα­ρά­με­ρα. Οι χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νοι του στρατη­γι­κού για την α­νά­πτυ­ξη της χώ­ρας  ερ­γο­στα­σί­ου της Ε­ΑΒ μπο­ρούν να παί­ξουν έ­να με­γά­λο ρό­λο σε μια συ­νολι­κό­τε­ρη προ­σπά­θεια διε­ξό­δου για τη βιο­μη­χα­νί­α και για ό­λη τη χώ­ρα «α­πό τα κά­τω» . Οι σω­τή­ρες «α­πό τα πά­νω» μας τε­λειώ­σα­νε και μά­λι­στα κα­τά τον ε­φιαλτι­κό­τε­ρο τρό­πο. 

Η Ο­ΑΚ­ΚΕ  δεν θέ­λει και δεν θα θε­λή­σει πο­τέ να γί­νει σω­τή­ρας κανε­νός. Κά­νει πο­λι­τι­κές και συν­δι­κα­λι­στι­κές προ­τά­σεις σε κά­θε ερ­γα­τι­κό και λα­ϊ­κό χώ­ρο για­τί πι­στεύ­ει στο ρό­λο της πο­λι­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας στην ταξι­κή πά­λη και θέ­λει να ορ­γα­νώ­νει σαν μέ­λη της τους πιο τί­μιους και πιο α­φο­σιω­μέ­νους στο γε­νι­κό κα­λό αν­θρώ­πους. Ό­μως η πραγ­μα­τι­κή πρω­τοπο­ρί­α πρέ­πει να α­πο­δει­κνύ­ε­ται σαν τέ­τοια στην πρά­ξη και ό­χι στα λό­για και μά­λι­στα ξα­νά και ξα­νά. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι δεν έ­χει δι­καί­ω­μα να α­παι­τεί από τον λα­ό να την α­κο­λου­θεί  αλλά πρέ­πει να  σέ­βε­ται τις δια­θέ­σεις του και να δι­δά­σκε­ται α­πό αυ­τόν α­κό­μα και ό­ταν ε­κεί­νος αρ­νεί­ται τις προ­τάσεις και τις θέ­σεις της. Το ποιος έ­χει δί­κιο και το ποιος ά­δι­κο πρέ­πει να το κρί­νει ο λα­ός μέ­σα α­πό τη ζω­ντα­νή του πεί­ρα και ό­χι  ε­πει­δή το εί­πε κάποια αυ­θε­ντί­α. Αν οι ερ­γα­ζό­με­νοι και ο λα­ός γε­νι­κό­τε­ρα δεν α­πε­λευθε­ρώ­σουν οι ί­διοι τον ε­αυ­τό τους το μό­νο που θα πε­τύ­χουν α­κο­λου­θώ­ντας τυφλά έ­ναν σω­τή­ρα, α­κό­μα και τον πιο κα­λο­προ­αί­ρε­το, θα εί­ναι τε­λι­κά να αλ­λάξουν δυ­νά­στη.

Αθήνα 27.9.2010

Ένθετο συμπλήρωμα της τετρασέλιδης προκήρυξης  της ΟΑΚΚΕ

Tην πε­ρα­σμέ­νη βδο­μά­δα ήρ­θα­με δυο φο­ρές το πρω­ί στο ερ­γο­στά­σιο της Ε­ΑΒ για να μοι­ρά­σου­με την τε­τρα­σέ­λι­δη προ­κή­ρυ­ξη σε με­γά­λο μέ­γε­θος που κρα­τά­τε στα χε­ρια σας. Ό­μως και τις δύ­ο φο­ρές υ­πήρ­χαν κι­νη­το­ποι­ή­σεις του Σω­μα­τεί­ου. Το ΔΣ μας προ­έ­τρε­ψε να μοι­ρά­σου­με τις προ­κη­ρύ­ξεις μας κάποια άλ­λη στιγ­μή για­τί θα δη­μιουρ­γεί­το σύγ­χυ­ση για τις σχέ­σεις αυ­τής της προ­κή­ρυ­ξης με τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Αυ­τό ή­ταν λο­γι­κό και α­να­βά­λα­με το μοί­ρα­σμα για μια άλ­λη φο­ρά. Ό­μως αυ­τήν την άλ­λη φο­ρά θα έ­πρε­πε να πά­ρου­με υπ ό­ψι μας τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις του Σω­μα­τεί­ου που έ­χουν έ­τσι κι αλ­λιώς ά­με­ση σχέ­ση με τα ζητήμα­τα που θί­γου­με στην τε­τρα­σέ­λι­δη προ­κή­ρυ­ξή μας, δη­λαδή α­φο­ρούν την ε­πι­βί­ω­ση και το μέλ­λον της Ε­ΑΒ. Για να μην τυ­πώ­σου­με μια νέ­α προ­κή­ρυ­ξη εν­σω­μα­τώ­σα­με σαν έν­θε­το στην υ­πάρ­χου­σα προ­κή­ρυ­ξη το δι­σέ­λιδο που δια­βά­ζε­τε.

Θε­ω­ρού­με πο­λύ θε­τι­κό το γε­γο­νός ό­τι το Σω­μα­τεί­ο της Ε­ΑΒ κι­νη­τοποιεί­ται σή­με­ρα πά­νω σε δυο πο­λύ ζω­τι­κά α­πό τα ζη­τή­μα­τα που α­φο­ρούν το μέλλον του ερ­γο­στα­σί­ου, το ζή­τη­μα των νέ­ων προ­σλή­ψε­ων και το ζή­τη­μα των ερ­γο­λά­βων τα ο­ποί­α εί­ναι αλ­λη­λέν­δε­τα και τα ο­ποί­α τό­σο έ­ντο­να έ­χου­με το­νί­σει και ε­μείς στο τε­τρα­σέ­λι­δό μας. Η Διοί­κη­ση της Ε­ΑΒ α­πά­ντη­σε στις κι­νη­τοποι­ή­σεις λέ­γο­ντας ό­τι συμ­φω­νεί  με αυ­τά τα αι­τή­ματα αλ­λά δεν μπο­ρεί να τα ι­κα­νο­ποι­ή­σει για­τί υ­πάρ­χουν α­πα­γο­ρευ­τι­κοί νο­μο­θε­τι­κοί πε­ριο­ρι­σμοί.  Όμως αυ­τοί οι πε­ριο­ρι­σμοί έ­χουν εμ­φα­νι­στεί τε­λευ­ταί­α, δη­λα­δή δεν φταί­νε αυ­τοί οι πε­ριο­ρι­σμοί ού­τε για το ό­τι τό­σα χρό­νια δεν έ­γι­ναν προ­σλή­ψεις, ούτε για το ό­τι σε ορι­σμέ­νους το­μείς  βα­ριάς ερ­γα­σί­ας έ­χουν μπεί α­πό πολύ και­ρό συ­νερ­γεί­α ερ­γο­λά­βων πράγ­μα που έ­χει α­νοί­ξει το δρό­μο για την πρόσφα­τη ει­σα­γω­γή ερ­γο­λά­βων και στην καρ­διά της πα­ρα­γω­γι­κής ερ­γα­σί­ας. Πέ­ρα α­πό αυ­τά ό­μως η εί­σο­δος των ερ­γο­λά­βων για να α­ντι­με­τω­πι­στεί ο ό­ποιος φόρτος έρ­γα­σιών σχε­τί­ζε­ται με μια σει­ρά εκ­φυλ­λι­στι­κά φαι­νό­με­να που σέρ­νονται α­πό χρό­νια και δυ­να­μώ­νουν α­στα­μά­τη­τα και έ­χουν ο­δη­γή­σει σε ο­λο­έ­να και πιο χα­μη­λή πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα την ε­ται­ρεί­α.  Τέ­τοια εί­ναι: η α­να­ξιο­κρα­τί­α που εί­ναι δε­μέ­νη με την έλ­λειψη δια­φα­νούς α­ξιο­λό­γη­σης, οι ε­κτε­τα­μέ­νες με­τα­κι­νή­σεις προς τη γρα­φειο­κρα­τι­κή δου­λειά, οι αρ­γο­μι­σθί­ες ή μι­σο-αρ­γο­μι­σθί­ες που παίρ­νουν τη μορ­φή της λού­φας στην πα­ρα­γω­γι­κή δου­λειά ή τη μορ­φή των πλα­σμα­τι­κών υ­πε­ρω­ριών ή α­κό­μα και της δή­θεν συν­δι­κα­λι­στι­κής δου­λειάς. Τα συ­γκε­ριμ­μέ­να φαι­νό­με­να κα­λύ­πτο­νται συ­στη­μα­τι­κά α­πό την έλ­λει­ψη ε­νός σα­φούς και α­νοι­χτού στους ερ­γα­ζό­με­νους ορ­γα­νο­γράμ­μα­τος, που θα έ­δει­χνε ποιος κά­νει ποια δου­λειά. Αν δεν υ­πήρ­χαν ό­λα αυ­τά ό­χι μό­νο η Ε­ΑΒ θα ή­ταν κερ­δο­φό­ρα αλ­λά θα ή­ταν πο­λύ ψη­λό­τεροι οι ση­με­ρι­νοί μι­σθοί των αν­θρώ­πων που ι­δρώ­νουν πραγ­μα­τι­κά σε αυ­τήν. Γι ό­λα αυ­τά οι ευ­θύ­νες της διοικη­τι­κής η­γε­σί­ας εί­ναι οι πιο κα­θο­ρι­στι­κές, α­κό­μα και αν γι αυ­τά συ­νευ­θύνο­νται και άλ­λες δυ­νά­μεις έ­ξω ή μέ­σα στο ερ­γο­στά­σιο (κομ­μα­τι­κές και συν­δι­κα­λι­στι­κές πιέ­σεις και ε­πεμ­βά­σεις).  Μια έ­ντι­μη διοί­κη­ση ο­φεί­λει να αντι­στέ­κε­ται σε κά­θε πί­ε­ση που υ­πο­νο­μεύ­ει το έρ­γο της ή πα­ραι­τεί­ται. 

Στο ση­μεί­ο αυ­τό θα θέ­λα­με να εκ­θέ­σου­με με­ρι­κές α­πό­ψεις σε ό­τι αφο­ρά τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις για την α­να­τρο­πή αυ­τής της συ­νο­λι­κά αρ­νη­τικής κα­τά­στα­σης.

1.Αν εί­ναι γε­γο­νός ό­τι η Ε­ΑΒ ε­μπο­δί­ζε­ται νο­μο­θε­τι­κά α­πό το να κά­νει προ­σλή­ψεις και ό­τι αν διώ­ξει τους ερ­γο­λά­βους θα διώ­ξει και δου­λειές που έ­χει α­να­λά­βει τό­τε οι ό­ποιες κι­νη­το­ποι­ή­σεις του Σω­μα­τεί­ου θα πρέ­πει να έ­χουν σαν αιχ­μή την κυ­βέρ­νη­ση και να α­παι­τούν α­πό αυ­τήν να αλ­λά­ξει α­μέσως ο νό­μος 3833/2010 που ε­μπο­δί­ζει τις προ­λή­ψεις σε ό­τι α­φο­ρά την Ε­ΑΒ και ο άλ­λος που ι­σχυ­ρί­ζε­ται η Διοί­κη­ση ό­τι ε­μπο­δί­ζει τις με­τα­κι­νή­σεις α­πό άλ­λες ΔΕΚΟ. Η α­πο­κα­τά­στα­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων του ΟΛ­Π στις αρ­χές αυ­τές της κυ­βέρ­νησης με νο­μο­θε­τι­κή ρύθ­μι­ση σε χρό­νο μη­δέν - και μά­λι­στα για το κα­λό της COSCO – α­πο­δει­κνύ­ει ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση αν θέ­λει μπο­ρεί να πε­τύ­χει το προ­φα­νές να ε­ξαι­ρέ­σει δηλαδή α­πό τον 3833/10 την Ε­ΑΒ για να ι­κα­νο­ποι­η­θεί το ε­ντε­λώς λο­γι­κό αί­τη­μα της να προ­σλαμβά­νει προ­σω­πι­κό η ί­δια και ό­χι οι ερ­γο­λά­βοι. Αυ­τό δεν μπο­ρεί να σκο­ντά­ψει ού­τε στη λο­γι­κή της τρό­ι­κας που εί­ναι η μη αύ­ξη­ση των ε­ξό­δων στις ΔΕ­ΚΟ. Εν­νο­εί­ται ό­τι πρέ­πει να διε­κρι­νή­σουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι της Ε­ΑΒ ό­τι ζη­τούν να φύ­γουν οι ερ­γο­λά­βοι αλ­λά ό­χι οι ερ­γα­ζό­με­νοι -που δου­λεύ­ουν ε­δώ και μή­νες σε αυ­τούς- και για πα­ρα­γω­γι­κούς και για συν­δι­κα­λι­στι­κούς λό­γους

2. Για να εί­ναι πο­λι­τι­κά α­ξιό­πι­στες ο­ποιεσ­δή­πο­τε κι­νη­το­ποι­ή­σεις σή­με­ρα και να μην φαί­νο­νται σαν ύ­πο­πτες στην κοι­νή γνώ­μη, δη­λα­δή σαν όρ­γανα της ο­ποιασ­δή­πο­τε κομ­μα­τι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης, πρέ­πει να βά­ζουν προ των πο­λι­τι­κών τους ευ­θυ­νών ό­λα τα κόμ­μα­τα και να απαι­τούν α­πό αυ­τά τη ρη­τή δέ­σμευ­ση ό­τι θα υ­πο­στη­ρί­ξουν τις  νο­μο­θε­τι­κές τρο­πο­ποι­ή­σεις που ζη­τούν οι ερ­γα­ζό­με­νοι της Ε­ΑΒ.

3. Αυ­τές οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις μπο­ρεί να είναι α­πο­τε­λε­σμα­τι­κές μόνο αν α­πο­κτή­σουν την δη­μο­σιό­τη­τα που τους α­ξί­ζει και αυ­τό μπο­ρεί να γί­νει με δια­δη­λώ­σεις στο κέ­ντρο της Α­θή­νας και ό­χι στο κέ­ντρο της Κω­παϊδας. Αυτές μπο­ρεί να γί­νουν ε­ξαι­ρε­τι­κά μα­ζι­κές αν κι­νη­το­ποι­η­θούν και οι οι­κο­γένειες των ερ­γα­ζομέ­νων της Ε­ΑΒ. Οι δια­δη­λώ­σεις αυ­τές πρέ­πει να εί­ναι ει­ρηνι­κές για­τί η κοι­νή γνώ­μη α­πε­χθά­νε­ται πλέ­ον τη βί­α και, κυ­ρί­ως, πρέ­πει να κό­βουν ό­σο γί­νε­ται λι­γό­τε­ρο ή να μην κό­βουν κα­θό­λου τις συ­γκοι­νω­νί­ες και για να εί­ναι δη­μο­φι­λείς και για να τις βλέ­πουν οι περαστι­κοί που δεν τις βλέ­πουν πο­τέ και μό­νο τις σι­χτι­ρί­ζουν ό­ταν υ­πάρ­χει συ­γκοι­νω­νια­κός απο­κλει­σμός.

4. Ό­ταν έ­να κί­νη­μα α­παι­τεί ε­πι­βο­λή μέ­τρων που  α­νά­με­σα στα άλ­λα αυξά­νουν την α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της πα­ρα­γω­γής σε έ­να ερ­γο­στά­σιο που έ­χει ζη­μιές, πρέ­πει να φρο­ντί­ζει ώ­στε οι μορ­φές πά­λης που α­κο­λου­θεί να μην χτυπά­νε την πα­ρα­γω­γι­κή α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα του εργο­στα­σί­ου αυ­τού. Πολ­λά εργο­στά­σια που πα­ρα­παί­α­νε κλεί­σα­νε με­τά α­πό ε­πί­μο­νες α­περ­γί­ες που υ­πο­τίθε­ται ό­τι θα α­πο­κα­θι­στού­σαν τα­ξι­κά δι­καιώ­μα­τα δη­λα­δή εί­χαν σαν απο­τέλε­σμα, θε­λη­μέ­να (α­πό πο­λι­τι­κούς σα­μπο­τέρ) ή α­θέ­λη­τα (α­πό ερ­γα­ζό­με­νους που ήταν οι­κο­νο­μι­στές) τα­ξι­κή κα­τα­στρο­φή (Pirelli, Goodyear κλπ). Μορ­φές πά­λης που δεν στα­μα­τά­νε την πα­ρα­γω­γή εί­ναι οι δια­δη­λώ­σεις σε α­πο­γευ­μα­τι­νές ώ­ρες ό­που ο πο­λι­τι­κός α­ντί­κτυ­πος εί­ναι ό­σος και τις πρω­ι­νές ε­νώ αν πρό­κει­ται και για συμ­με­το­χή και των συγ­γε­νών και άλ­λων συ­μπα­ρα­στα­τών, που εί­ναι πιο εύ­και­ροι τα α­πογεύ­μα­τα, εί­ναι και με­γα­λύ­τε­ρος. Μό­νο αν οι συ­ζη­τή­σεις και οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τους υ­πουρ­γούς γί­νουν υ­πο­χρε­ω­τι­κά το πρω­ί τό­τε έ­χει νό­η­μα η δια­κο­πή  της πα­ρα­γω­γής, που μπο­ρεί εν­δε­χό­με­να να α­ντιρ­ρο­πι­στεί με ορ­γά­νω­ση της δου­λειάς σε άλ­λες ώ­ρες.

6. Τα πα­ρα­πά­νω ση­μεί­α α­φο­ρούν τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις των ερ­γα­ζό­με­νων προς τα έ­ξω και ε­νά­ντια σε πο­λι­τι­κούς και κοι­νω­νι­κούς πα­ρά­γο­ντες που εί­ναι έ­ξω α­πό το ερ­γο­στά­σιο. Σε αυ­τές νο­μί­ζου­με ό­τι θα έ­πρε­πε το συ­ντο­μό­τερο να ε­ντα­χθεί και η πά­λη για την α­πό­κρου­ση των χτυ­πη­μά­των που ή­δη δί­νονται με πε­ρι­βα­λο­ντι­κό μαν­δύ­α  στις βιο­μη­χα­νί­ες των Οι­νο­φύ­των και πρώ­τα από ό­λα στην Ε­ΑΒ α­πό την ε­χθρι­κή στην α­νάπτυ­ξη (ε­κτός αν εί­ναι κι­νέ­ζι­κη ή των φί­λων της Ρω­σί­ας και του Ι­ράν) υ­πουρ­γό του ΣΥΝ Μπιρ­μπί­λη και α­πό το με βιο­μη­χα­νο­κτό­νο Ε τμή­μα του ΣτΕ.

7. Πέ­ρα ό­μως α­πό τους α­γώ­νες προς τα έ­ξω που έ­χει να δώ­σει το συν­δικα­λι­στι­κό κί­νη­μα των ερ­γα­ζο­μέ­νων της Ε­ΑΒ έ­χει να δώ­σει τους α­κό­μα πιο καίριους α­γώ­νες και πο­λύ πιο δύ­σκο­λους για την ε­νό­τη­τά του ε­νά­ντια στα φαινό­με­να εκ­φυ­λι­σμού που πα­ρα­θέ­σα­με στην ει­σα­γωγή αυ­τού του κει­μέ­νου, δηλα­δή α­γώ­νες ε­σω­τε­ρι­κής τα­ξι­κής πά­λης που έ­χουν να κά­νουν με διοι­κη­τι­κές τα­κτι­κές και συμ­φέρο­ντα, αλ­λά και με συν­δι­κα­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα α­κό­μα και με α­το­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και κα­κιές δη­μο­σιου­παλ­λη­λι­κές συ­νή­θειες των εργα­ζο­μέ­νων  που τις έ­χουν προ­ω­θή­σει, καλ­λιερ­γή­σει και ορ­γα­νώ­σει σε ό­λες τις ΔΕ­ΚΟ κυ­βερ­νή­σεις, κόμ­μα­τα, διοι­κή­σεις και συν­δι­κα­λι­στι­κές η­γε­σίες για δε­κα­ε­τί­ες. Η συ­γκε­κριμ­μέ­νη πά­λη για δια­φά­νεια, η πά­λη ε­νά­ντια στη λού­φα και την αρ­γο­μι­σθί­α, η πά­λη για την α­να­γνώ­ρι­ση της δου­λειάς του καθέ­να με δια­φα­νή α­ξιο­λό­γη­ση, η πά­λη ε­νά­ντια στην πε­ρι­φρό­νη­ση της χει­ρω­νακτι­κής δου­λειάς και κα­τά της γρα­φειοκρα­τι­κης ι­δε­ο­λο­γί­ας, εί­ναι οι πιο βα­σι­κές για να σω­θεί σε βά­θος χρό­νου το ερ­γο­στά­σιο. Αλ­λιώς ού­τε οι πε­ρισ­σότε­ρες προ­σλή­ψεις ού­τε και το διώ­ξι­μο των ερ­γο­λά­βων μπο­ρούν α­πό μό­να τους να σώ­σουν το ερ­γο­στά­σιο κα­θώς θα ρου­φη­χτούν α­πό την α­πύθ­με­νη και ά­πλη­στη κα­τα­βό­θρα του δη­μο­σιου­παλ­λη­λί­στι­κου, , διε­φθαρ­μέ­νου, στε­νό­μυα­λου ατο­μι­κι­σμού που κα­τα­τρώ­ει τα σπλά­χνα αυ­τής της χώ­ρας για λο­γα­ρια­σμό της χει­ρό­τε­ρης ο­λι­γαρ­χί­ας και του χει­ρό­τε­ρου ι­μπε­ρια­λι­σμού που έ­χει γνω­ρί­σει ως τώ­ρα ο κό­σμος.

ΟΑΚΚΕ

Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ

Χαλκοκονδύλη 35, 5ος όροφος, τηλ-φαξ:2105232553,        

http://www.oakke.gr/,

e-mail: info@oakke.gr