Την προηγούμενη εβδομάδα γίναμε μάρτυρες ενός ακόμα χαρτοπόλεμου, όπως χαρακτηριστικά ονομάζουν οι εργαζόμενοι, έναν πόλεμο ανακοινώσεων από την μεριά των παρατάξεων.
« Γαμιούνται όλοι», «πια με τον συνδικαλισμό ασχολούνται μόνο οι Κατίνες ή όσοι έχουν ατομικό συμφέρον », «στα λόγια όλοι καλοί είναι», «στάχτη στα μάτια μας, να μας πουν τι έχουν κάνει τόσα χρόνια για όλα αυτά», «τώρα ανακάλυψαν την σαπίλα; Που ήταν όλοι αυτοί που μιλούν για αξιοκρατία όταν γίνονταν επόπτες κάποιοι που δεν ήξεραν να ανοίξουν ένα PC και οι Αμερικανοί τους είχαν πάρει την σφραγίδα; ή κάποιοι άλλοι που μάζευαν τις ζελατίνες από τα πλανά;»
Αυτές ήταν με λίγα λόγια οι απαντήσεις των εργαζομένων.
Η κατάσταση διασώθηκε σε ένα βαθμό από την ενωτική, γενικά αποδεκτή ανακοίνωση του σωματείου της Παρασκευής 15. 4. που ικανοποίησε όλους τους εργαζόμενους. Επίσης κατέρριψε τον μύθο ότι το σωματείο δεν μπορεί να δρασει ενωτικά εξ αίτιας της ΠΑΣΚΕ αφού όλοι είδαν από κάτω φαρδιά πλατιά την υπογραφή του προέδρου. Αυτά τα χαρακτηρίστηκα ενθάρρυναν τον κόσμο που πιστεύει στην πλατιά ενότητα των εργαζομένων και την συγκρότηση σε συνδικάτα βάσης μακριά από την παλιό πουλημένο συνδικαλισμό. Αν το ΔΣ είχε μια στοιχειώδη τουλάχιστο επαφή με τον κόσμο – ειδικά της παράγωγης- θα είχε καταλάβει προ πολου ότι ξεπεράστηκε και από τον κόσμο αλλά και από την ιδία την εποχή.
Θα λεγε κάνεις που παρακολουθεί τα έργα και τις ημέρες του ΔΣ ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει για το σωματείο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Λες και η χρεοκοπία δεν έγινε ποτέ , λες και δεν επηρεάζει καθόλου την ΕΑΒ που είναι κρατική βιομηχανία. Ακόμα λιγότερα λένε για το πώς θα βγούμε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα από την κρίση.
Αν η απάντηση σε αυτό το ερώτημα ήταν μόνο οι προσλήψεις τότε γατί η ΕΑΒ είχε ελλείμματα και πριν από μερικά χρόνια όταν δεν είχε έλλειψη προσωπικού;
Μπορεί μια κρατική βιομηχανία να συνεχίσει να έχει ελλείμματα στις παρούσες συνθήκες;
Τι είναι αυτό που δημιουργεί τα ελλείμματα;
Μπορεί η χώρα αλλά και η εταιρεία να βγει από την κρίση με ευχές ή με τα γνωστά ξόρκια των εργατοπατέρων, τα οποία ως τα τώρα είναι τελείως αναποτελεσματικά αλλά που ωστόσο μερικές φορές ηχούν αρκετά ευχάριστα στα αυτιά των εργαζομένων;
Αργά η γρήγορα όλο και περισσότεροι θα βλέπουν την ανάγκη να ξεκινήσουν πάλι από το μηδέν. Από τον γνήσιο, από τον συνδικαλισμό που δεν θα υπηρετεί την καθε ιδιοτελή κομματική πελατεία , τον δικό τους σε τελική ανάλυση συνδικαλισμό. Που πάνω από όλα θα βάζει τα δικά τους ταξικά συμφέροντα στηριγμένος στις αρχές της διαφάνειας, της συλλογικότητας και της δημοκρατίας. Αυτός ο συνδικαλισμός θα οργανώνει στις τάξεις του αλλά και θα οργανώνεται από τους πιο τίμιους, ικανούς, φωτισμένους και εργατικούς ανθρώπους, που θα διαθέτουν πραγματικό δημοκρατικό ήθος και θα υπηρετούν την κοινωνία. Όχι σαν κάτι ψευτοεπαναστάτες που μιλούν για το δίκιο του τάχα του εργάτη αλλά ποτέ για τις παθογένειες που έχουν αναπτυχθεί για χρόνια στο εργοστάσιο και που σαν αποτέλεσμα έχουν να ζει η ΕΑΒ και κάποιοι συγκεριμμένοι εργαζόμενοι από την φορολογία της φτωχολογιάς. Δεν θα ξεχωρίζει τους ανθρώπους με βάση τι κόμμα ψηφίζουν, αλλά στη βάση κάποιων βασικών ταξικών αρχών που θα ενοποιούν όλους τους δημοκρατικούς εργάτες.
Ας μην ξεχνάμε ότι παρά την απογοήτευση για την ανακολουθία του πρωθυπουργού που μιλάει για τον «αντιεξουσιασμο στην εξουσία» και «το σπάσιμο των πελατειακών σχέσεων με όπλο την διαφάνεια», και παρά το γεγονός ότι αυτές οι ρητορείες θα αποτελέσουν ίσως το σύντομο ανέκδοτο του μέλλοντος – μαζί με το «λεφτά υπάρχουν» του ιδίου καθώς και με το «σεμνά και ταπεινά» του Καραμανλή- μια μεγάλη μερίδα του κόσμου τα πίστευε αυτά, και αυτό δεν αναιρεί τις καλές προθέσεις όλων αυτών των συναδέλφων. Είναι άλλωστε πολύ κοντόφθαλμο, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες της κρίσης, να λες ότι παλεύω για να αποδείξω την ιδεολογική και κομματική μου ανωτερότητα λες και αυτό που ενδιαφέρει πάνω απ όλα να είναι η επικράτηση της μιας ή της άλλης κομματικής θεωρίας, και όχι η σωτήρια της δουλειάς μου, αποκλείοντας την συναίνεση με άλλους εργαζόμενους από άλλους πολιτικούς χώρους ή άλλους που δεν ανήκουν πουθενά κομματικά, που επίσης ενδιαφέρονται για την δουλειά τους. Αυτός ο συνδικαλισμός δεν θα σημαίνει βόλεμα, λούφα και παραλλαγή για τον εκπρόσωπο των εργαζομένων, όποιος και να είναι αυτός, αλλά παραπάνω ευθύνη απέναντι στους εργαζόμενους που εκπροσωπεί. Θα έχει σαν πρώτο διακηρυγμένο στόχο την παραγωγική εξυγίανση της εταιρίας εξηγώντας παράλληλα την ανάγκη για μια εταιρία στοιχειωδώς παραγωγική όπου δηλαδή εκτός από τα έξοδα της θα βγάζει και κάποιο ελάχιστο κέρδος που θα χρησιμεύει για την ανάπτυξή της και όχι σώνει και καλά για την κατανάλωση των ιδιοκτητών, των προμηθευτών της κλπ. Ικανοί και άξιοι, που πονούν την εταιρεία και νοιάζονται τους συναδέλφους τους, και αντίστροφα λουφαδόροι και κοπρίτες υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους που ξέρουμε σήμερα μέσα στην ΕΑΒ, και αυτό το γνωρίζουν οι εργαζόμενοι πολύ καλά.
Ο αγώνας μπορεί να αρχίσει από λίγους αρκεί αυτοί να έχουν στο μυαλό τους τι συμφέρει και τι θέλει η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στην ΕΑΒ.
Για να ξεκινήσει αυτός ο αγώνας των εργαζομένων που θα έχει να παλέψει σε πολλά μέτωπα έχει σαν απαραίτητη προϋπόθεση την μεγαλύτερη δυνατή ενότητα των εργαζομένων μεταξύ τους. Η προσπάθεια αυτή μπορεί να αρχίσει από λίγους ανθρώπους αλλά αυτοί πρέπει να έχουν σαν στόχο να ενώσουν σαυτόν τον αγώνα την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων και όλων των ανθρώπων που πονάνε το εργοστάσιο μέσα αλλά κι έξω από αυτό. Σήμερα τα κόμματα και τις συνδικαλιστικές τους παρατάξεις δεν τους εμπιστεύονται πια οι εργαζόμενοι και ο λαός. Τώρα είναι η εποχή της ενότητας στη βάση, δηλαδή της ενότητας των τίμιων ανθρώπων που υπάρχουν μέσα σε κάθε παράταξη και έξω από αυτήν ενάντια στην διαφθορά, στο σάπισμα και πάνω από όλα ενάντια σε ένα πνεύμα των καιρών που λέει: «αποφασίζουμε εμείς για σας και σας σώνουμε ακόμα και αν εσείς δεν το θέλετε». Οι δύσκολες μέρες απαιτούν την πιο μεγάλη δημοκρατία και συζήτηση μέσα στο λαό, την δημοκρατική του οργάνωση και δράση και την πιο μεγάλη πάλη του ενάντια σε αυτούς που θέλουν να τον κρατάνε παράμερα. Οι χιλιάδες εργαζόμενοι του πολύ σημαντικού για την ανάπτυξη της χώρας μας εργοστασίου της ΕΑΒ μπορούν να παίξουν ένα μεγάλο ρόλο σε μια προσπάθεια διεξόδου τόσο για τη βιομηχανία όσο και για όλη τη χώρα αν οργανωθούν και παλέψουν . Οι σωτήρες «από τα πάνω» μας οδήγησαν σε αυτό το σημερινό χάλι με το χειρότερο τρόπο.
Τον πρώτο λόγο έχουν πια όσοι αγωνιούν για το μεροκάματο τους, όσοι έχουν μπροστά τους 20 ή 30 χρόνια εργασίας ακόμα μέχρι να βγουν στην σύνταξη. Αυτοί οι εργαζόμενοι θα ήταν έγκλημα να αφήσουν το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους στους σχεδόν συνταξιούχους. Ούτε βέβαια και σε όσους θέλουν να τους κρατούν παραπέρα αποφασίζοντας αυτοί για τους ιδίους.
Τον πρώτο λόγο έχουν πια όσοι αγωνιούν για το μεροκάματο τους, όσοι έχουν μπροστά τους 20 ή 30 χρόνια εργασίας ακόμα μέχρι να βγουν στην σύνταξη. Αυτοί οι εργαζόμενοι θα ήταν έγκλημα να αφήσουν το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους στους σχεδόν συνταξιούχους. Ούτε βέβαια και σε όσους θέλουν να τους κρατούν παραπέρα αποφασίζοντας αυτοί για τους ιδίους.
