Η μέσα πάλη πρέπει όμως να συνδυαστεί και με την προς τα εξω
Η επίσκεψη Μπεγλίτη στην ΕΑΒ ανάδειξε με τον πιο έντονο τρόπο την πάλη που διεξάγεται στο εσωτερικό της ΕΑΒ. Εσωτερικές αντιθέσεις ανάμεσα σε κόμματα, σε παρατάξεις, μέσα στους ίδιους τους εργαζόμενους, όλα αυτά εμφανίστηκαν μπροστά στα μάτια όχι μόνο των παρευρισκόμενων στο χώρο των γεγονότων αλλά μπροστά σε όλη την χώρα από τα βραδινά δελτία ειδήσεων.
Τι γίνεται λοιπόν πέρα από τις γιούχες ενάντια σε έναν υφυπουργό;
Αυτό που είναι γνωστό στον καθένα είναι ότι η ΕΑΒ είναι μια κρατική βιομηχανία η οποία έχει γίνει ζημιογόνα ενώ θα μπορούσε να είναι κερδοφόρα και να αποτελεί τη ναυαρχίδα της σύγχρονης βιομηχανίας της χώρας. Αυτό το παραδέχεται ο καθένας στα λόγια. Αλλά το κριτήριο είναι τι γίνεται στην πράξη. Πως δηλαδή κυβέρνηση, κόμματα και παρατάξεις, όλοι αυτοί δηλαδή που εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην υπόθεση, τοποθετούνται και ενεργούν συγκεκριμένα και σε ότι αφορά τον καθένα.
Η βασική αιτία της πορείας απαξίωσης της ΕΑΒ είναι ότι για πάρα πολλά χρόνια εδώ κυριαρχεί η ευνοιοκρατία υπέρ των δικών μας, κομματικών συνήθως, παιδιών σε βάρος της παραγωγής, η έλλειψη και της παραμικρής αξιολόγησης της δουλειάς, η έλλειψη ενός διαφανούς οργανογράμματος, η λούφα και η αδιαφορία, ο εργατοπατερισμός, η αναξιοκρατία στην ανάδειξη των στελεχών, η κακή οικονομική διαχείρηση. Αυτά συνοδεύονται και από την εισαγωγή εργολάβων η οποία εκτός που μας διασπά συνδικαλιστικά αυξάνει τα έξοδα, χειροτερεύει συνολικά την ποιότητα της παραγωγής και προετοιμάζει την παραγωγική διάσπασή και διάλυση της εταιρίας.
Αυτά τα κακά θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από ένα εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που θα είχε ανεξάρτητη πολιτική απέναντι σε όλα τα κόμματα του ρουσφετιού, της σπατάλης και της διαφοράς και θα υπεράσπιζε τον ίδιο του τον εαυτό, δηλαδή τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτό το κίνημα θα απαιτούσε στοιχειώδη έλεγχο σε όλη την κλίματα της παραγωγής, δηλαδή θα είχε δηλαδή ταξική συνείδηση.
Αντίθετα από αυτά οι παρατάξεις που συγκροτούν το ΔΣ των εργαζομένων της ΕΑΒ όχι μόνο δεν αντιπάλεψαν, εκτός από ελάχιστα μεμονωμένες περιπτώσεις αυτήν την κατάσταση, αλλά αντίθετα την επικροτούσαν αφού μέσα από τα κάθε λογής ρουσφέτια συγκροτούσαν τους παραταξιακούς και κομματικούς στρατούς τους. Ιδιαίτερα οι κάθε φορά παρατάξεις του κυβερνώντος κόμματος.
Σε αυτό το επίπεδο η ευθύνη του Μπεγλίτη και του κάθε Μπεγλίτη σαν εκπροσώπου της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ είναι μεγάλη. Ένα μεγάλο μέρος του εργατοπατερισμού που αυτός κατάγγειλε στην επίσκεψή του στην ΕΑΒ ανήκει στο δικό του κόμμα και αποτελεί μια βασική του πολιτική χειραγώγησης των ανθρώπων και των ψηφοφόρων. Ο ίδιος στο βαθμό που ανέχεται τη σημερινή διοίκηση και την πολιτική της, τη ρουσφετολογική ανάδειξη των ανίκανων στελεχών, των ανθρώπων που δεν δουλεύουν και που προστατεύονται από τα στελέχη της παράταξής του, φέρνει ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης, αφού από αυτόν τον κόσμο αναδείχτηκε. Φέρνει επίσης σαν μέρος του ίδιου μηχανισμού και της ίδιας της κυβέρνησης και ευθύνη για τη μείωση των μισθών στο εργοστάσιο. Αυτά είναι αναμφίβολα.
Έτσι πάρα πολλοί άνθρωποι πράγματι γιουχάρισαν τον υφυπουργό για τους παραπάνω λόγους. Οι άνθρωποι αυτοί πράγματι τον κατηγόρησαν έτσι όπως θα έκανε ένα πραγματικό εργατικό κίνημα, έστω και με αυτόν τον λαθεμένο τρόπο, έστω και αν δεν διαχωρίστηκαν από μια οργανωμένη από τα πριν ομάδα που άλλα είχε στο μυαλό της. Αυτό το λέμε λάθος γιατί με αυτό τον τρόπο έκοψαν το δρόμο για μια εκτεταμένη και ανοιχτή συζήτηση που θα ήταν δυνατή στη συνέχεια μπροστά σε όλους, πράγμα για το οποίο ο Μπεγλίτης επανειλημμένα κάλεσε τους εργαζόμενους. Αλλά έτσι όπως εξελίχθηκαν τα γεγονότα οι καλές αυτές προθέσεις πνίγηκαν. Εκείνο που φάνηκε στα βραδινά δελτία ειδήσεων ήταν οι απόψεις της οργανωμένης ομάδας που ζητούσε μόνο να παραμείνει δημόσιος ο χαρακτήρας της ΕΑΒ. Αυτό θα ήταν εξαιρετικό αν σήμαινε απλά να τελειώνουμε με τους εργολάβους ή να μην ιδιωτικοποιηθεί και πέσει στα χέρια άγριων και άσχετων εκμεταλλευτών. Όμως σήμαινε κυρίως να συνεχίσει να δουλεύει δημοσιοϋπαλληλικά η ΕΑΒ για την ακρίβεια με τον ελληνικό δημοσιοϋπαλληλικό τρόπο, δηλαδή καταστροφικά. Και εδώ μπαίνει το ερώτημα: η οργανωμένη αυτή ομάδα θέλει να αλλάξει η άσχημη κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην ΕΑΒ ή όχι; Αν θέλει τι λέει και τι κάνει γιαυτό;
Εκτός από αυτούς που γιουχάϊσαν αυθόρμητα , υπήρξε και η γιούχα που ούτως ή άλλως είχε οργανωθεί από πριν σε κομματικά ή παραταξιακά επιτελεία. Αυτοί λοιπόν εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός της μείωσης των μισθών στην ΕΑΒ καθώς και το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι είναι δίκαια πολύ δυσαρεστημένοι από τη μείωση των μισθών αλλά και με την γενικότερη κακή κατάσταση που επικρατεί στο εργοστάσιο, όπως αναφέρουμε στην αρχή. Εκμεταλλεύτηκαν στη συνέχεια το γεγονός ότι ο πρόεδρος του ΔΣ, μέλος της ΠΑΣΚΕ, αρνήθηκε να συζητήσει μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ τις θέσεις που θα παρουσίαζε στον υφυπουργό παρόλο που στη συνέχεια στη συζήτηση με τον υφυπουργό δεν παρέκκλινε από τις θέσεις του σωματείου.
Όμως ο Μπεγλίτης τοποθετήθηκε καθαρά μπροστά σε όλους όσον αφορά τη διατήρηση του κρατικού χαρακτήρα της ΕΑΒ.
Όμως όταν κάποιος σε καλεί σε διάλογο και εσύ εκ των προτέρων όχι μόνο τον αρνείσαι αλλά οργανώνεις γιούχα κιόλας από πάνω, δείχνει αν μη τι άλλο ότι αποφεύγεις τη συζήτηση, όπως σωστά κατήγγειλε ο Μπεγλίτης. Θα έπρεπε λοιπόν να πας στο διάλογο και εκεί να τοποθετήσεις τις θέσεις σου και αν στη συνέχεια ο Μπεγλίτης δεν εφάρμοζε τα συμφωνηθέντα τότε είχες κάθε λόγο να τον καταγγείλεις. Και εδώ εμείς αναρωτιόμαστε: ποια είναι η διαφορά της τοποθέτησης Μπεγλίτη από αυτά που ο οργανωμένος πυρήνας φώναζε;
Καμιά!
Κάποιοι από αυτούς που διοργάνωσαν τη γιούχα δεν έβαλαν και ούτε θα βάλουν ποτέ κανένα ζήτημα από εκείνα που είπαμε στην αρχή για να λυθούν. Το αντίθετο μάλιστα, ευθύνονται για πολλά από αυτά, και όχι μόνο ευθύνονται αλλά έχουν δώσει και θεωρητική κάλυψη για ορισμένα από αυτά.
Πιο συγκεκριμένα. Η αποφυγή της δουλειάς δικαιολογείται από τους «αριστερούς», που ήταν ο βασικός οργανωτής της γιούχας, με το ότι αυτήν την γεννά το κοινωνικό σύστημα του καπιταλισμού, γιατί στον καπιταλισμό οι εργάτες δεν έχουν λόγο να παράγουν δηλαδή δεν έχουν κίνητρα. Λένε δηλαδή ότι για όλες αυτές τις παθογένειες που για χρόνια έχουν εμφανιστεί στην ΕΑΒ και την οδηγούν στο μαρασμό και στη χρεοκοπία δεν ευθύνεται κανένας άλλος παρά ο καπιταλισμός! Στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός είναι σε σύγκρουση με τη λούφα γι αυτό το λόγο οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις έχουν κέρδη.
Το κακό με τον καπιταλισμό, που πιο γυμνός κυριαρχεί στον ιδιωτικό τομέα, είναι ότι ξεθεώνει ή κακοπληρώνει τους εργάτες και αυτά τα φαινόμενα τα αντιπαλεύει και τα μετριάζει ο εργατικός συνδικαλισμός. Όμως ποτέ εργαζόμενοι που ήθελαν μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση δεν υπεράσπισαν τη λούφα και μάλιστα σε βάρος των συναδέλφων τους. Η συστηματική λούφα είναι στάση γραφειοκρατών που ζουν σε βάρος της κοινωνίας και όλου του λαού, είναι ιδεολογία προνομιούχων μέσα σε ένα εντελώς σάπιο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα όπου οι χειρότεροι ολιγάρχες κλέβουν όλους τους παραγωγούς και χρειάζονται και τους λουφαδόρους για συνενόχους τους. Στην ΕΑΒ με λίγα λόγια δεν πάσχουμε από τον πολύ κλασσικό καπιταλισμό αλλά από τον καπιταλισμό κρατικού-γραφειοκρατικού, κρατικο-εργολαβικού και κλεπτοκρατικού τύπου, ή αλλιώς από ένα καπιταλισμό με φεουδαρχικό πρόσωπο. Αυτός ο καπιταλισμός μας σκοτώνει και εδώ και στις άλλες ΔΕΚΟ και ας τα αφήσουνε αυτά που ξέρουνε οι ψευτοαρξιστες της δεκάρας που σάπισαν όλη τη χώρα για τα δικά τους μεγάλα ή μικρά προνόμια.
Παρακάτω. Αυτή η δεύτερη κατηγορία των γιουχαϊστών ήταν έστω και λίγο προοδευτικοί θα έβαζαν το θεμελιακό ζήτημα του συλλογικού διαφανούς ελέγχου της παραγωγής.
Όμως τότε οι εργάτες μέσα από αυτή τη διαδικασία θα μάθαιναν πώς να διαχειρίζονται οι ίδιοι την παραγωγή και δεν θα είχαν ανάγκη τους δήθεν προστάτες τους. Γιαυτό και οι παραπάνω έχουν παραιτηθεί από την προσπάθεια να αναπτυχθεί ένα κίνημα για συλλογικό έλέγχο.
Αλλά ο στόχος ήταν ακόμη και άλλος πιο βαθύτερος.
Είναι δεδομένο ότι στην ΕΑΒ υπάρχει ένας εσωτερικός πόλεμος είτε για να ζήσει και να αναπτυχθεί σα μια μεγάλη σύγχρονη επιχείρηση ή για να πουληθεί στους κρατικοολιγάρχες που θα την υποτάξουν στις πιο αντιαναπτυξιακές και άγρια εκμεταλλευτικές δυνάμεις μέσα ή έξω από τη χώρα και που ίσως κάποια στιγμή αφού την απαξιώσουν θα την κλείσουν. Σε κάθε μάχη οι αντίπαλοι φτιάχνουν τις συμμαχίες τους έτσι ώστε να δώσουν τη μάχη τους από καλύτερες θέσεις. Είναι επίσης δεδομένο ότι σε καμιά παράταξη τα μέλη της ή οι φίλοι της δεν είναι συμπαγείς σε μια θέση. Μπορεί δηλαδή να υπάρχουν άνθρωποι σε κάθε παράταξη που να μην τους ενδιαφέρει η σωτηρία και η ανάπτυξη της ΕΑΒ αλλά υπάρχουν επίσης πολλοί που θέλουν να ζήσει το εργοστάσιο. Υπάρχουν ακόμη περισσότεροι βέβαια που δεν ανήκουν σε καμιά παράταξη και ανησυχούν και αυτοί. Αυτό σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τη σωτηρία και την ανάπτυξη της ΕΑΒ, είτε είναι εργαζόμενοι, είτε είναι διευθυντικά στελέχη, είτε είναι πολιτικά στελέχη που ανήκουν σε οποιοδήποτε κόμμα ή στην εκάστοτε κυβέρνηση είναι αντικειμενικά σύμμαχοι μας στον αγώνα για την επιβίωση του εργοστάσιου. Δεν μπορεί δηλαδή να λες: οι πασκίτες είναι κυβερνητικοί, οι δακίτες ήταν το ίδιο, οπότε κάτω όλοι αυτοί. Άλλωστε όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς μελετώντας διάφορες εργατικές μάχες για τη σωτηριά εργοστασίων, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, όπως τη μάχη των Λιπασμάτων ή των μεταλλωρύχων της Χαλκιδικής, μέσα στα δύο μεγάλα κόμματα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θέλουν την ανάπτυξη και τη βιομηχανία και μπορούν να είναι αντικειμενικά θετικοί για μας ανεξάρτητα από το πως στέκονται απέναντι στην κάθε κυβέρνηση και στην κάθε κρατική εργοδοσία. Και αν τους διαγράψουμε και τους εξαφανίσουμε όλους αυτούς, πέρα απο αχρειάστες διασπάσεις που θα έχουμε και μέσα στη βάση μας, θα μείνουμε τότε με ποιούς; Μόνο με το ΚΚΕ και με τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ που μάλιστα ένα από τα πιο αγαπημένα σπορ της ηγεσίας τους (που μάλιστα είναι σύσσωμη σε αυτό ) είναι να εμποδίζουν τη δημιουργία νέων εργοστασίων ή να κλείνουν αυτά που υπάρχουν με οικολογικά και διάφορα αντικαπιταλιστικά προσχήματα, όπως πχ με απεργίες μέχρι θανάτου, ή με τη θεωρία τους ότι παντού και ιδιαίτερα στον κρατικό τομέα παραγωγής ότι για την αποφυγή της δουλειάς δεν φταίνε αυτοί που λουφάρουν αλλά το κεφάλαιο;
Ο Μπεγλίτης ισχυρίστηκε στην τοποθετήσή του ότι είναι υπέρ της ανάπτυξης. Δεν τον ξέρουμε. Μπορεί να είναι μπορεί υπέρ μπορεί και να μην είναι. Δυσπιστούμε γιατί κάθε κυβέρνηση έχει εύκολο το ψέμμα στα χείλη της και γιατί τα στελέχη των κυβερνητικών κομμάτων τις τελευταίες δεκαετίες υποτάσσονται τελικά στις όποιες αντιβιομηχανικές ηγεσίες του. Μπορούμε όμως να τον δοκιμάσουμε και να τον καλέσουμε να κάνει πράξη αυτά που λέει και να δεσμεύσουμε αυτόν και όποιους άλλους μιλάνε για ανάπτυξη από τους υπουργούς και τα στελέχη των υπουργείων με δικές μας προτάσεις ανάπτυξης και να τους ελέγχουμε βήμα βήμα. Που σημαίνει να τους καταγγέλουμε όπου είναι ασυνεπείς και να συνεργαζόμαστε με αυτούς εναντίον των σαμποταριστών της ανάπτυξης όταν και όπου είναι συνεπείς, έστω και προσωρινά έστω και με όρους.
Όμως οι παρατάξεις που ξεκίνησαν τη γούχα δεν νοιάζονται για τέτοια. Οι πολλοί συνάδελφοι που τους ακολούθησαν είναι πραγματικά και δίκαια θυμωμένοι με αυτήν την κυβέρνηση, όμως οι παρατάξεις που θέλουν τώρα μια ρήξη και ένα πόλεμο με ΟΛΗ την κυβέρνηση, με ΟΛΟΥΣ τους συνδικαλιστές του κυβερνητικού κόμματος, και σε ΟΛΑ τα ζητήματα το κάνουν για να μας επιβάλλουν τη δικιά τους γραμμή και να βγάλουν «συνεργάτη του εχθρού» και να τρομάξουν όποιον από εμάς δεν γιουχάρει ή ακόμα περισσότερο που είναι αντίθετος στη γιούχα σαν μέθοδο «επιχειρηματολογίας» και που επι πλέον δεν συμμερίζεται την τακτική και την πολιτική τους. Το να γιουχάρουν είναι κάτι που το συνηθίζουν γιατί κάνουν όποιον τύχει και συμφωνεί με τον ομιλητή να νοιώθει κάτι σαν ηλίθιος ή σαν προδότης και έτσι τρομοκρατούν τους όποιους διαφωνούντες και τελικά τους νίγουν τη φωνή και σέρνουν τους πάντες πίσω τους. Τώρα βάζουν σαν κεντρική ταξική διαχωριστική γραμμή μεταξύ «φίλων του λαού» και «εχθρών του λαού», μεταξύ «αγωνιστών» και «προδοτών» τον πόλεμο για την πτώση της κυβέρνησης και κυρίως για την κατάργηση του μνημονίου. Πράγματι το μνημόνιο είναι στην κύρια πλευρά του μια κακή, αποτυχημένη και επώδυνη για το λαό συμφωνία της κυβέρνησης με τους πιστωτές της αλλά όχι η βασική αιτία που η χώρα και η ΕΑΒ έχουν οδηγηθεί στη χρεωκοπία. Πρώτα έγινε η χρεωκοπία και μετά ήρθε το μνημόνιο για να πάρουμε το δάνειο των 110 δις και όχι το ανάποδο. Και η χρεωκοπία ήρθε εν μέρει από την πελώρια, πολύχρονη κρατική γραφειοκρατική διαφθορά, το ρουσφέτι και τη σαπίλα, την κλεψιά των κάθε λογής κρατικοολιγαρχών σε βάρος του δημοσίου, πράγματα που συνεχίζονται τώρα δα όσο ποτέ. Όμως πάνω απ όλα η χρεωκοπία ήρθε από την αντιβιομηχανική και αντιαναπτυξιακή πολιτική όλων των κυβερνήσεων στην οποία πρωτοστάτησαν τα αντιβιομηχανικά κόμματα που προαναφέραμε και που τώρα πρωτοστατούν στο «κάτω η τρόικα» χωρίς να λένε λέξη ενάντια στην κρατική διαφθορά και τη λούφα της κρατικής γραφειοκρατίας που κατατρώει τη χώρα ολόκληρη και την ΕΑΒ και κυρίως χωρίς να πολεμάνε υπέρ αλλά κατά της ανάπτυξης. Οι παρατάξεις αυτές θέλουν να κλείσουν όλη τη βιομηχανία των Οινοφύτων μαζί με τους ψευτοοικολόγους, τη Μπιρμπίλη, το Συνασπισμό και τους όποιους αντιβιομηχανιστές μέσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Αρκεί να δει κανείς τις τοποθετήσεις τους στα κομματικά ή παραταξιακά τους έντυπα. Χαρακτηριστικά στην περυσινή συγκέντρωση στο πολιτιστικό κέντρο της Θήβας που διοργάνωσε το ΤΕΕ Στερεάς Ελλάδας με θέμα την κατάσταση της βιομηχανίας στα Οινόφυτα , ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ τοποθετήθηκε να κλείσουν τα εργοστάσια που ρυπαίνουν ξεκινώντας από την ΧΑΛΚΟΡ. Τα ίδια και ο εκπρόσωπος του ΣΥΝ. Αν αυτά τα εργοστάσια ρυπαίνουν η απάτηση είναι μία να κατασκευάσει το κράτος τον βιολογικό καθαρισμό στα Οινόφυτα που έχει προγραμματίσει εδώ και χρόνια και βέβαια να συνεισφέρουν σε αυτόν και όλα τα εργοστάσια της περιοχής. Αλλά όχι να κλείσουν και να κλείσει ανάμεσα σε αυτά η ΕΑΒ που είναι η τρίτη στον κατάλογο του κλεισίματος. Ήδη της ρίξανε πρόστιμο 210000 Ευρώ χωρίς κανένας από τους υπερασπιστές του μεροκάματου μας να μιλήσει. Τι υποκρισία! Αν κλείσουν τα εργοστάσια που ισχυρίζονται ότι ρυπαίνουν τότε κανένας εργάτης δεν θα έχει μεροκάματο για να ζήσει. Στο Ριζοσπάστη της 28-11-10 γίνεται κριτική στη Μπιρμπίλη ότι δεν προωθεί γρήγορα την ΚΥΑ (Κοινή Υπουργική Απόφαση) για να κλείσουν μια ώρα γρηγορότερα οι βιομηχανίες που όπως λένε ρυπαίνουν. Άλλωστε ο πρόεδρος της οργάνωσης ΙΤΑΠ η οποία έκανε προσφυγή στο ΣτΕ για να κλείσουν γρήγορα οι οκτώ βιομηχανίες που όπως λένε ρυπαίνουν με εξασθενές χρώμιο ήταν υποψήφιος του κόμματος αυτού στην περιφερειακές εκλογές Αττικής με το συνδυασμό του Παφίλη.
Συνάδελφοι,
Αυτά τα κόμματα δεν νοιάζονται αν η ΕΑΒ σαπίσει και χρεωκοπήσει ή έρθουν κρατικολιγάρχες (ήδη ήρθαν) και την φάνε για ένα κομμάτι ψωμί και μετά μας ρίξουν σε μισθούς εργοταξίων του ΑΚΤΩΡΑ ή χειρότερα της ΚΟΣΚΟ. Ούτε τους νοιάζει αν πέσουμε στον τυχοδιωκτισμό και μετά γίνουμε ζήτουλες και τρέχουμε στο κράτος για επιδόματα. Ισα ίσα αν αυτά τα φριχτά γίνουν θα έχουμε σαν επικεφαλής μας τους ίδιους αυτούς που δεν βλέπουν ή μάλλον δεν θέλει να δουν ότι ο βασικός αντίπαλός μας είναι μέσα στην ΕΑΒ και είναι εκείνο το τμήμα της που θέλει να συνεχιστούν οι αρρώστιες της για τις οποίες μιλάμε διαρκώς (αναξιοκρατία, αποτράβηγμα των ρουσφετολόγων από την παραγωγή, λούφα, έλλειψη οργανογράμματος κλπ)
Συνάδελφοι,
η μάχη που είναι μπροστά μας για τη σωτηρία της δουλειάς μας, της επιβίωσής μας, για το μέλλον των παιδιών μας και για το μέλλον αυτής της χώρας θα είναι δύσκολη και μεγάλη. Κανένας στρατιώτης δεν περισσεύει σε καμιά μάχη. Ας μην αφήσουμε αυτούς που θέλουν την καταστροφή της δουλειάς μας να μας εμποδίσουν να συγκροτήσουμε και εμείς τους συνδικαλιστικούς αγώνες σε ‘ένα ανώτερο επίπεδο ώστε να δώσουμε τη μάχη μας που στο τέλος θα καταλήξει στη νίκη μας.
Αυτοί οι αγώνες πρέπει να έχουν σαν πρώτο και διακηρυγμένο στόχο την παραγωγική εξυγίανση του εργοστασίου ώστε αυτό να μην μπαίνει μέσα. Δηλαδή πρέπει με μεγαλύτερο βάρος και με μεγαλύτερη προτεραιότητα να χτυπήσουμε τις γνωστές εσωτερικές παθογένειες. Σε αυτή τη βάση πρέπει να γίνουν οι νέες προσλήψεις και το χτύπημα των εργολάβων και και σε αυτή τη βάση πρέπει να γίνει το ανέβασμα μισθών, δηλαδή μέσα από το σωστό μοίρασμα των αμοιβών, που σημαίνει αφού υπάρξει έλεγχος και διαφάνεια να γίνουν οι αυξήσεις.
Αλλιώς το να μιλαμε κούφια ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και υπέρ των μισθολογικών αυξήσεων για όλους το ίδιο τώρα είναι ίδιο με το να βάζουμε το κάρο πριν τα άλογα. Είτε θέλουμε είτε όχι η ταξική πάλη στην ΕΑΒ είναι κύρια μέσα στην ΕΑΒ, δηλαδή ενάντια στις αρώστιες της και ενάντια σε αυτούς που είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα την αρωσταίνουν. Αυτό δεν σημαίνει να σταματήσουμε την εξωτερική πάλη αλλά να την συνδυάσουμε ταυτόχρονα με την μέσα δίνοντας στην δεύτερη το μεγαλύτερο βάρος. Η προς τα έξω πάλη (προσλήψεις, μισθοί, εργολάβοι) είναι απαραίτητη γιατί μας βοηθάει να δώσουμε την πάλη για την εσωτερική εξυγίανση με τους πιο ανώδυνους και πιο ασφαλείς για μας όρους.
